Pinakasalan Niya ang Lalaking Inakala Niyang Magbibigay sa Kanya ng Kaligayahan, Pero sa Kanyang Pagod at Luha Natuklasan ang Tunay na Halaga ng Pag-ibig

Sa isang tahimik na bayan sa probinsya, nakilala ni Liza si Marco, isang lalaking kinahuhumalingan ng maraming kababaihan sa kanilang lugar. Bukod sa gwapo, maginoo ito at mukhang palangiti. Wala siyang trabaho at kadalasang umaasa sa kanyang ina, pero para kay Liza, sapat na ang mukha ni Marco para pawiin ang mga pagdududa sa kanyang kakayahan sa buhay.

“Hindi mo ba iniisip, Liza, na mas mabuti si Jomar para sa’yo? May sarili siyang negosyo, masipag at may pangarap para sa pamilya,” payo ng kanyang ina.

Ngunit tumaas lang ang kilay ni Liza at nginitian ito ng may pilyang pagkutya. “Ma, mukha bang papa sa akin si Jomar? Gusto ko ‘yung parang si Marco—gwapo, at kahit anong gawin, may dating!”

Sa kabila ng mga payo ng kanyang ina, mga kaibigan, at maging ng mga taong nakapaligid sa kanya, nagpakasal si Liza kay Marco. Sa kasal, ramdam na ramdam niya ang saya habang nakatitig sa gwapo niyang asawa. Ngunit sa kabila ng makulay nilang kasalan, may isang bagay na nagkukubli sa likod ng mga ngiti ni Marco—ang takot na mawalan ng suporta mula sa kanyang ina.

Pagkatapos ng kasal, nagsimula ang totoong buhay ng mag-asawa. Habang si Liza ay araw-araw na nagtatrabaho sa palengke, nagbebenta ng mga gulay at prutas, si Marco ay laging nasa bahay o nakikipag-inuman sa mga kabarkada. Nakakapagod ang bawat araw para kay Liza, at unti-unti siyang nagiging pagod hindi lang sa katawan kundi pati sa isipan.

“Marco, pwede bang tumulong ka naman kahit kaunti lang?” tanong ni Liza isang gabi habang nagliligpit siya ng mga paninda.

“Eh, si Mama nga nagpadala ng pera para sa atin. Bakit pa ako maghahanap ng trabaho kung may pera naman d’yan?” sagot ni Marco na tila walang pakialam.

Napailing si Liza. “Marco, hindi naman habang buhay na gagawin ni Mama ‘yan. Kung hindi tayo magsisikap ngayon, paano na ang magiging mga anak natin? Ayoko ng ganitong buhay.”

“Hindi mo naman kailangang magreklamo, ‘di ba? Ako nga, masaya sa simpleng buhay natin,” ani Marco sabay tingin sa kanya na parang wala itong pakialam sa nararamdaman ni Liza.

Dumating ang panahon na humina ang negosyo ng ina ni Marco. Napilitang maghanap ng ibang paraan si Liza para mapunan ang mga pangangailangan ng kanilang pamilya. Pumasok siya bilang kasambahay sa isang bahay sa kabilang bayan. Mahirap ang trabaho, ngunit ito lang ang paraan para masustentuhan ang kanilang pang-araw-araw na gastusin.

Nang dumating ang isang gabing halos himatayin siya sa pagod, hindi na siya nakapagpigil at kinompronta si Marco.

“Marco, wala ka na bang balak tulungan ako? Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, ako na lang palagi ang nagtataguyod ng pamilya natin!”

Napakunot ang noo ni Marco at umiling lang ito. “E bakit, kasalanan ko ba na hirap ka? Eh ‘di sana pumili ka na lang ng masipag kung gusto mo ng ganun.”

Tumulo ang mga luha ni Liza, ngunit pinilit niyang tapusin ang usapan nang may dignidad. “Oo nga, kasalanan ko nga. Kasalanan kong pinili kita dahil sa itsura mo kahit alam kong wala kang ambisyon.”

Nagpatuloy ang ganitong eksena sa bawat araw. Si Liza, nagbabanat ng buto, habang si Marco naman ay tila walang malasakit sa pangangailangan ng pamilya. Dumating ang pagkakataon na hindi na mabilang ni Liza ang mga gabing umiiyak siya at ang kanyang mga pagdurusa sa bawat galos ng kanyang kamay. Doon niya napagtanto kung gaano kalaking pagkakamali ang kanyang nagawa sa pagpili sa isang lalaking pogi ngunit walang sipag sa buhay.

Isang gabi, habang nakaupo siya sa labas ng kanilang bahay, dumating ang kanyang ina upang dumalaw. Hindi na nagawang itago ni Liza ang sakit at pagod na dala ng kanyang pasya.

“Nay, tama kayo,” sabi ni Liza habang namumugto ang mga mata. “Pinagsisisihan ko na ang lahat.”

Inakbayan siya ng kanyang ina, at mahigpit siyang niyakap. “Anak, hindi pa huli ang lahat para bumangon. Alam kong mahirap, pero may paraan palagi. Subukan mo lang, at magdasal. Hanapin mo ang lakas para itaguyod ang pamilya mo nang mag-isa kung kinakailangan.”

Matapos ang gabing iyon, nagkaroon ng bagong sigla si Liza sa kanyang puso. Alam niyang mahirap ang tatahakin niyang landas, pero handa siyang magsikap at magpursigi para sa kinabukasan ng kanyang mga anak. Higit sa lahat, napagtanto niya na hindi sa itsura nasusukat ang halaga ng isang tao, kundi sa malasakit at sipag nito para sa pamilya.

Sa kabila ng kanyang pagsisisi, natutunan ni Liza na magpatuloy at hanapin ang kaligayahan sa pamamagitan ng sariling pagsusumikap. Natutunan niyang ang tunay na halaga ng isang asawa ay nasa pagiging mabuti, masipag, at maasikaso, at hindi sa simpleng magandang mukha lamang.