Noong Nabubuhay pa ang Ama ay Walang Pakialam ang Dalaga sa Effort Nito sa Kanya,Nang Mawala Ito ay Hinanap Hanap na Niya ang Bawat Lugar na Pinuntahan Nilang Mag-ama

“Anak, punta tayo sa may peryaan. Maganda daw doon, taya-taya tayo sa mga palaro, malay mo manalo tayo?” alok ni Mang Caloy sa kanyang anak na si Jing-jing.

Napaismid si Jing-jing at tumingin sa ama. “Pa, ayoko po! Hindi mo naman ako isasakay sa rides eh!” sagot niya, halatang ayaw.

Ngunit napangiti si Mang Caloy. Kitang-kita ang mga wrinkles sa kanyang mukha, patunay ng mga pagsubok na pinagdaraanan. Mula nang maging single father siya, maagang tumanda ang kanyang itsura.

“Umiiyak ka na naman, anak. Huwag kang mag-alala, hinding-hindi ako naisstress sa pag-aalaga sa iyo,” sabi ng kanyang ama. “Dahil ikaw ang nag-iisang prinsesa ko.”

Totoong close sila ng kanyang ama noong bata pa siya. Subalit, sa pagdadalaga niya, tila nagiging malayo ang kanyang loob sa kanya. Hindi na siya kasing masigla gaya noon.

“Palagi mo nalang tinatanggihan si Papa, nakakatampo ka na. Dati rati, ako ang kasama mo sa lahat ng bagay. Ngayon, kaibigan mo na lang ang gusto mong samahan,” tanong ni Mang Caloy, may tampo sa tinig.

Gusto sanang tumawa ni Jing-jing sa pagtampu-tampuhan ng kanyang ama, pero pinilit niyang maging seryoso. “Pa, pagod ako sa school eh,” paliwanag niya.

Ngunit imbes na huminto si Mang Caloy, lalo pa itong naging mapilit. “Sige na, anak. Wala kasi akong makasama. Hindi rin puwede si Kuya Dolfo mo. Huwag kang mag-alala, ‘nak, isasakay kita kahit saang rides na gusto mo.”

Umiling pa rin si Jing-jing, “Sorry, Pa. Hindi ka rin naman sasakay, kaya alone pa rin ako. Hindi katulad kapag tropa ko ang kasama, magkakasama kami.”

“Sige na, sasakay na rin ako! Kahit takot ako sa ferris wheel!” Hindi malaman ni Jing-jing kung bakit nagiging matigas ang ulo ng kanyang ama.

Kaya huminga siya nang malalim at saka tumango, “Oh sige na nga! Ang kulit mo, Pa!”

Halos magtutumalon ang matanda nang sa wakas ay pumayag siya. Napapailing na lamang si Aling Lita, “Kahit kailan talaga, napaka mapagbigay ng asawa kong iyon. Hindi ko alam kung swerte pa bang maituturing ang magkaroon ng ganoong asawa.”

Agad na niyaya siya ni Mang Caloy sa ferris wheel. “Ito na, gawin muna natin ang pinangako ko sa iyo, anak, bago natin gawin yung gusto kong tayaan.”

Tumango si Jing-jing at nagpadala na lamang sa kagustuhan ng ama. Wala rin naman siyang magagawa; makulit talaga ang kanyang ama. Sa huli, kitang-kita niya kung gaano kasaya ang kanyang ama nang gabing iyon.

Ngunit sa paglipas ng mga araw, nagbago ang lahat. Sa kabila ng mga ngiti, nagdala ang araw na iyon ng masakit na alaala. Iyon na pala ang huling pagkakataon na makakasama niya ang kanyang ama.

Hindi nagising si Mang Caloy kinabukasan. Ang sakit ng puso ni Jing-jing ay tila walang hanggan, umiyak siya nang umiyak. Puno ng pagsisisi, naisip niyang hindi man lang niya naipakita sa ama ang kasiyahan na nadama niya sa huling bonding nila.

Habang naglalakad siya sa harap ng kabaong ng kanyang ama, dama niya ang sakit at pangungulila. “Bakit hindi ko man lang nasabi sa kanya ang pagmamahal ko?” tanong niya sa sarili.

Matapos ang burol, nagpasya si Jing-jing na balikan ang mga alaala nila ng kanyang ama. Pinuntahan niya ang bawat lugar na pinuntahan nila noon. Nakaramdam siya ng sakit habang naaalala ang bawat segundong magkasama sila.

“Anak, masaya pala sa perya, ano?” tumatak sa kanyang isip ang mga salitang iyon mula sa kanyang ama. Mahilig kasi silang magtungo sa peryaan. Sa bawat bisita, hindi niya naisip ang halaga ng mga sandaling iyon.

“Anak, huwag kang papaulan!” maaalalahanin ang kanyang ama. Ayaw na ayaw nito na maaarawan siya, lalo na ang maulanan. Pati ang pagdadala ng payong ay lagi niyang sinisigurong nariyan.

“Anak, nuod naman tayo sine, libre mo ‘ko,” sabi ng ama, mahilig maglambing. Hindi siya mahilig sa mga action movies, pero pinipilit siyang manuod kasama ito.

Ngunit sa paglipas ng panahon, napagtanto ni Jing-jing na unti-unting nagbabago ang kanyang mga ugali. Naging abala siya sa kanyang mga kaibigan at boyfriend, at unti-unting nalimutan ang mga simpleng bonding nila ng kanyang ama.

Ngayon, nais niyang ibalik ang lahat ng sandaling nawala sa kanilang dalawa. Nais niyang iparamdam sa kanyang ama ang pagmamahal na hindi niya naipakita noong mga huling sandali ng buhay nito.

Hindi pala dapat mawalan ng oras sa mga magulang kahit gaano pa man kabata. Ang mga magulang, kahit anong edad ng mga anak, ay patuloy na nagmamahal at nagmamalasakit.

Nang muling tingnan ni Jing-jing ang mga larawang magkasama sila ng ama, umusbong ang mga ngiti sa kanyang mga labi. Minsan, ang mga alaala ang tanging natitira, at dapat itong pahalagahan.

Dahil sa mga alaala, unti-unti niyang natutunan ang halaga ng pagmamahal. Sa bawat alaala, isinalarawan niya ang pagmamahal ng isang ama na handang gumawa ng lahat para sa kanyang anak.

Dahil dito, nagpasya siyang ipagpatuloy ang mga tradisyon nila ng kanyang ama, kahit wala na ito. Nagsimula siyang magsagawa ng mga aktibidad na alam niyang ikatutuwa ng ama.

Dahil sa mga simpleng bagay, napagtanto niyang ang alaala ng pagmamahal ay mananatili sa kanyang puso. Patuloy ang kanyang pag-alala kay Mang Caloy, ang kanyang pinakamamahal na ama.

Sa bawat araw na lumilipas, dadalhin niya ang pagmamahal na itinuro sa kanya ng kanyang ama. Ang mga simpleng bonding ay magiging gabay niya sa pagtahak sa buhay.

Ngunit higit sa lahat, natutunan niyang pahalagahan ang bawat sandali, sapagkat sa buhay, ang mga alaala at pagmamahal ng pamilya ang tunay na kayamanan.