Sinagad ng mga Kamag-anak ang Pera ng Lalaki, Ngunit nang Mawalan Ito ng Pera ay Hindi na Siya Kilala ng mga Ito

“Bayaw, baka naman may 500 ka d’yan? Kailangan ko lang para panggamot ng anak ko,” ika ng isang lalaki sa asawa ng kanyang nakababatang kapatid.

Agad na kumuha si Mang Alejandro ng limandaan sa kanyang wallet at inabot ito kay Ernie, ang kanyang bayaw, na noo’y ngingiti-ngiti. “Salamat bayaw, talagang maaasahan ka kahit kailan,” sabi nito habang puno ng saya.

Ngunit ang ngiti ni Mang Alejandro ay kasabay ng pag-aalala. “Walang anuman, bayaw. Basta ikaw, sana gumaling ang anak mo,” sagot niya, ngunit sa kanyang isip ay naroon pa rin ang katanungan kung gaano nga ba siya katagal na magbibigay sa mga ito.

Ganito palagi ang tema sa buhay at bahay ni Mang Alejandro. Madalas na may tao sa bahay nito, ngunit hindi para makipagkwentuhan kundi para mangutang o manghingi ng pera.

Madalas din ay nanghihingi ng pagkain ang mga ito. Isang beses, may kumatok sa kanyang pinto at nagtanong kung mayroon siyang natirang pagkain. Nakakainis, ngunit napilitang magbigay si Mang Alejandro.

“Dahil nasobrahan ata ako sa kabaitan,” sa isip niya. Minsan, tila nakakabuwisit na ang mga tao.

Kung minsan ay halatang imbento na lang ang dahilan ng mga ito. Marami sa kanila ang umuutang na wala nang bayad. Tila nagiging ordinaryo na ang ganitong sitwasyon sa kanya.

Pero kahit anong gawin, pinapanay panay siya ng mga ito. Minsan, naiisip niya na sana ay matutunan din ng mga ito ang halaga ng pera at pagsisikap.

Wala siyang ibang magagawa kundi hayaan ang mga ito. “Kung iistressin ko ang sarili ko, sarili ko lang din ang pahihirapan ko,” sabi niya sa kanyang sarili.

Sa kabila ng lahat ng iyon, bukal pa rin sa puso ng matanda ang tumulong sa mga taong nangangailangan. Pero isang pangyayari ang tila nagbukas sa kanya ng katotohanan ng buhay.

Na-stroke si Mang Alejandro. Dahil nag-iisa na lamang siya sa buhay, wala ni isa sa mga kamag-anak niya ang nag-alaga sa kanya. Sa tagal ng kanyang pananatili sa ospital, halos maubos ang pera niya sa bangko.

Agad siyang nag-hire ng caregiver para sa kanyang tuluyang paggaling. Bawat pakiusap niya sa mga kamag-anak na kahit papaano’y gabayan siya ay iba’t ibang dahilan ang ibinibigay ng mga ito.

“Wala kasing magbabantay sa anak ko eh,” sagot ng isa.

“Pasensya na Alejandro, busy ako ngayon sa negosyo,” sambit ng isa pang kapatid.

“Hindi ko kayang mag-alaga ng matanda eh,” isa pang dahilan na nasaktan si Mang Alejandro. Ang dating maliwanag at masayang bahay niya noon ay tila nagkaroon ng kadiliman at kalungkutan.

Tila ba nawalan siya bigla ng mga kamag-anak. Halos lahat rin sa mga tinulungan niya noon ay nalimutan na ang mga kabutihang ginawa niya. Napagtanto niya na ito ang tunay na halaga ng mga ugnayan.

Minsan, sinisingil niya ang ilan sa mga ito, at ang mga ito pa ang may ganang magalit sa kanya, “Ano ka ba naman, Alejandro? Ang tagal tagal ko nang inutang ‘yan sa’yo. Akala ko bigay mo na lang. Wala akong pera ngayon!”

Nalungkot siya sa bawat reaksyon ng mga taong nilalapitan niya ngayon. Pakiramdam niya ay wala na siyang katuwang ‘ni isa ngayong walang-wala na siya.

Sobra ang kalungkutan na kanyang nadarama. Pero sa kabila ng lahat ng ito, isang realisasyon ang kanyang naisip. “Tama nga ang madalas na sabihin ng asawa ko noon, ‘Huwag kang masyadong kampante sa pagbibigay ng lahat-lahat mo sa ibang tao. Kailangan mo ring mahalin ang sarili mo.'”

Simula noon, nagdesisyon si Mang Alejandro na mag-isa at itaguyod ang sarili. Nagpagaling siya sa tulong ng kanyang mabait at maalagang caregiver na si Nana. Matagal nang kasama ni Nana ang kanyang pasensya sa tuwing nag-iinit ang kanyang ulo.

Dahil sa mahabang pasensya nito, tuluyan siyang gumaling. Unti-unti, nagbago rin ang kanyang pananaw sa buhay. Hindi na siya yung kung tawagin ng iba ay “uto-uto.”

Marunong na siyang humawak at mag-budget ng sarili niyang pera. At higit sa lahat, tumutulong pa rin siya sa iba, ngunit doon na sa mga talagang nangangailangan ng tulong niya.

Natuto siyang magpahalaga sa mga taong nararapat. Madalas ay tumutulong siya kay Nana at sa pamilya nito. Kumbaga, umikot ang mundo niya sa mga tunay na nagmamalasakit sa kanya.

Ipinagpatuloy ni Mang Alejandro ang pagtulong, ngunit may hangganan na. Mas naging matatag siya sa kanyang desisyon na hindi basta-basta magbigay ng tulong.

Ngunit kahit sa kanyang pagbabago, hindi niya nakalimutan ang mga aral ng kanyang yumaong asawa. Sa tuwing may tumutulong sa kanya, palaging nasa isip niya ang “dapat marunong tayong tumanggi sa mga hindi nararapat.”

At sa huli, natutunan ni Mang Alejandro na hindi lamang siya ang may karapatan na mahalin at alagaan ang sarili. Kailangan din niyang ipakita sa iba ang kanyang mga hangganan.

Dahil dito, nahanap niya ang tunay na halaga ng pagkakaroon ng pamilya at mga kaibigan. Ang mga alaala at natutunan mula sa mga ito ay mananatili sa kanyang puso magpakailanman.