Dalawang Lalaki ang Malubha ang Karamdaman, May Ginawa ang Isa sa Kanila na Nagbigay Pag Asa sa Isa Pa

Dalawang lalaking may malubhang sakit ang magkasama sa iisang kwarto sa isang ospital. Si Morris ay kailangang tumayo upang ilabas ang mga likido na naipon sa kanyang baga, at katabi ng kama niya ang nag-iisang bintana sa kwartong iyon.

Ang isa naman, si Benji, ay kailangan lang humiga buong araw. Sa bawat araw na magkasama sila, nag-uusap sila tungkol sa kanilang mga asawa, anak, at mga trabaho na pinasukan nila. Minsan, nabanggit ni Morris na nagtrabaho siya sa militar at nagbahagi sila ng mga kwentong nagdadala ng alaala mula sa kanilang kabataan.

Tuwing hapon, tumatayo si Morris upang ilarawan kay Benji ang mga nakikita niya sa bintana. Nagsasalita siya ng masigla tungkol sa mga magagandang tanawin na hindi kayang makita ni Benji mula sa kanyang posisyon.

Dahil dito, nakakaya ni Benji na lumipas ang mga araw nang hindi iniisip ang kanyang sitwasyon at hindi nalulungkot. Inaasahan niya ang mga kwentong iyon araw-araw; sabik siyang malaman kung ano ang nangyayari sa labas.

Ayon kay Morris, katapat ng bintana ay isang magandang laot. May mga lumalangoy na mga bibe at sisne, habang naglalaro naman ang mga bata gamit ang papel na bangka. Ang mga magkasintahan ay hawak-kamay na naglalakad sa tabi ng hardin ng bulaklak na iba-iba ang kulay, sa ilalim ng asul na langit.

Habang nilalarawan ito ni Morris, ipinipinta ito ni Benji sa kanyang isip. Para siyang nagkaroon ng sariling magandang mundo, isang mundo na hindi malungkot.

Isang hapon, sabi ni Morris, may dumaang parada. Kahit hindi narinig ni Benji ang banda, parang nakita na rin niya ito sa kanyang imahinasyon, dahil napakagaling maglarawan ni Morris.

Lumipas ang ilang araw at ilang linggo.

Isang umaga, nang dumating ang nurse upang magdala ng tubig, nadiskubre niyang wala nang buhay si Morris. Payapa ang mukha nito, tila natutulog lamang. Agad nilang ipinakuha ang katawan nito.

Nang makita ito ni Benji, siya ay nahabag. Humiling siyang ilipat siya sa tabi ng bintana, dahil tiyak na malulungkot siya lalo at wala na si Morris. Pinagbigyan siya ng nurse, basta’t komportable siya at iniwan siya nitong mag-isa.

Dahan-dahan, itinukod ni Benji ang kanyang mga siko upang tingnan ang bintana. Laking gulat niya nang makita ang katotohanan—WALANG BINTANA.

Puro pader ang nakapalibot sa kwartong iyon. Sa kanyang pagkalito, tinawag niya ang nurse at tinanong kung bakit nagawa ni Morris na mag-imbento ng kwento.

“Bakit kaya nagawa iyon ni Morris?” tanong niya, puno ng pagdududa.

Laking gulat niya nang idagdag ng nurse na bulag si Morris.

“Gusto niyang palakasin ang loob mo at bigyan ka ng pag-asa at paniniwala na maganda ang buhay,” sagot ng nurse.

Kasabay ng pagkagulat ni Benji ay ang bolta-boltaheng kuryente ng pag-asa na dumaloy sa kanyang katawan. Kung matapang si Morris para sa kanya, lalakasan din niya ang kanyang loob. Napagtanto niya na hindi lamang siya ang may pinagdaraanan, kundi pati si Morris.

Mula sa simpleng mga kwentuhan, natutunan ni Benji na ang pagkakaibigan at suporta ay kayang magbigay ng lakas at inspirasyon, kahit sa pinakamasalimuot na sitwasyon.

Sa mga susunod na araw, nagpasya si Benji na ilabas ang kanyang takot at mas pagtuunan ng pansin ang mga bagay na maaari pa niyang maranasan. Sinimulan niyang isipin ang mga bagay na kanyang pinapangarap—ang makasama ang kanyang pamilya, ang makapaglakbay, at ang muling maramdaman ang saya ng buhay.

Sa bawat sandali, naaalala niya ang mga kwentong ibinahagi ni Morris. Isinulat niya ang mga ito sa kanyang journal, na tila siya ay nagiging inspirasyon para sa kanyang sarili. Ang mga alaala ni Morris ay naging ilaw sa kanyang madilim na mundo.

Nagsimula rin siyang makipag-usap sa ibang pasyente sa ospital. Ang mga kwento ng bawat isa ay nagbigay sa kanya ng bagong pananaw sa buhay. Napagtanto ni Benji na ang mga tao sa paligid niya ay may kanya-kanyang laban, ngunit sa sama-samang pakikitungo, nagkakaroon sila ng lakas.

Mula noon, nagpatuloy si Benji sa kanyang laban. Natutunan niyang pahalagahan ang buhay at ang bawat araw na dumaan. Ang mga ngiti at suporta ng kanyang pamilya ang nagbigay sa kanya ng lakas upang magpatuloy.

Si Morris ay hindi lamang isang kaibigan; siya ay naging simbolo ng pag-asa para kay Benji. Sa huli, ang kwento ni Morris ay nagturo sa kanya na sa kabila ng mga pagsubok, laging may liwanag at pag-asa na nag-aantay.