Napilitang Sumama ang Babae sa Kaniyang Kidnapper Ngunit Hindi Niya Inasahan ang Magiging Bungang Hatid Nito sa Kanyang Puso

Si Aling Nora ay isang simpleng ginang na mula sa probinsya. Kasama niya ang kanyang asawa na si Mang Ramon, isang magsasaka. Bagaman matagal nang magkasama, hindi naging maganda ang kanilang pagsasama. Madalas silang magtalo, at laging pakiramdam ni Nora ay parang wala siyang halaga kay Ramon. Sa araw-araw na lamang ay iniiwan siya ng kanyang asawa sa bahay habang abala ito sa pag-aalaga ng kanilang bukirin.

Isang gabi, habang mahimbing ang tulog ng mag-asawa, biglang sumiklab ang tunog ng mga sirena sa labas ng kanilang bahay. Nabulabog ang tahimik na baryo. Si Nora ay biglang nagising sa tunog ng kaluskos sa may bintana. Bago pa man siya makasigaw, isang lalaking may takip sa mukha ang biglang sumunggab sa kanya at tinakpan ang kanyang bibig. Agad itong nagpakilala.

“Kumalma ka, Nora. Hindi kita sasaktan. Sumama ka sa akin nang maayos at walang mangyayari sa iyo,” sabi ng lalaki, habang marahan siyang kinakaladkad palabas ng bahay.

Sa takot ni Nora, sumunod siya. Pinasok siya sa isang lumang van na may mga tinted na bintana. Doon, binigyan siya ng kumot at tubig ng kidnapper na nagpakilalang si Edgar.

“Bakit mo ginagawa ito? Ano ba ang kailangan mo sa akin?” tanong ni Nora habang nanginginig.

“Wala akong balak saktan ka. Gusto ko lang tiyakin na ligtas ka at hindi ka na maltratuhin ng asawa mo,” sagot ni Edgar habang seryosong nakatingin kay Nora.

Nagtaka si Nora. “Paano mo nalaman ang tungkol sa akin at kay Ramon?”

“Nabalitaan ko mula sa mga kapitbahay. Nakita ko rin kung paano ka niya tinatrato. Hindi tama ang ginagawa niya sa’yo, kaya ko naisipang tulungan ka,” sagot ni Edgar, tila ba may malasakit sa kanyang boses.

Sa mga sumunod na araw, inalagaan ni Edgar si Nora. Bagaman nasa isang maliit na kubo lang sila sa gitna ng kagubatan, hindi niya pinagkaitan ng pagkain at tubig si Nora. Ipinakikita rin nito ang respeto sa kanya, laging nagtatanong bago gumawa ng kahit ano, hindi katulad ni Ramon na tila laging inaasahan na siya ang mag-aasikaso sa lahat.

Isang gabi, habang kumakain sila ng simpleng hapunan, nagtanong si Edgar kay Nora. “Nora, kung bibigyan kita ng pagkakataon na bumalik kay Ramon, gusto mo pa bang bumalik sa kanya?”

Natahimik si Nora. Hinanap niya sa kanyang puso ang sagot, at pagkatapos ng ilang sandali, inamin niya ang kanyang nararamdaman.

“Sa totoo lang, Edgar, hindi ko na siguro kayang bumalik kay Ramon. Sa loob ng maraming taon, pakiramdam ko ay isang kasambahay lang ako sa kanya. Hindi ko na ramdam ang pagmamahal. Pero sa iyo, kahit sa kakaibang paraan tayo nagkakilala, naramdaman ko ang respeto. Naramdaman ko na may halaga ako,” sagot ni Nora habang tumutulo ang kanyang mga luha.

“Totoo ba ‘yan, Nora? Alam kong masama ang ginawa ko sa pagkuha sa’yo, pero ginawa ko ito dahil gusto kong ipakita sa iyo na may taong handang pahalagahan ka. Hindi ko inaasahang ganito ang magiging takbo ng lahat,” sagot ni Edgar na halata ang sinseridad sa boses.

Hindi nagtagal, napagdesisyunan ni Edgar na pakawalan si Nora. Subalit, sa kanyang sorpresa, hindi na bumalik si Nora kay Ramon. Pinili niyang manatili sa piling ni Edgar kahit na alam niyang magdudulot ito ng galit at pagdududa ng mga tao sa kanilang baryo. Alam niya na magiging masalimuot ang kanilang magiging sitwasyon, pero para kay Nora, ito ang pagkakataon niyang maranasan ang isang uri ng pagmamahal na matagal na niyang hinahanap.

Isang araw, dumating si Mang Ramon sa kubo kung saan naroon si Nora at Edgar. Napag-alaman niya mula sa mga kapulisan na si Edgar ang dumukot kay Nora, kaya’t sinundan niya ito.

“Bakit ka sumama sa kanya, Nora? Ginawa ko ang lahat para sa’yo, pero mas pinili mong sumama sa isang kidnapper!” galit na sabi ni Ramon habang nakaturo kay Edgar.

“Ramon, hindi mo na ako naiintindihan. Oo, mali ang ginawa ni Edgar, pero siya lang ang nagparamdam sa akin ng halaga. Sa loob ng maraming taon, lagi akong naghintay na maramdaman ko ‘yang pagmamahal mula sa’yo. Pero puro galit at pagmamaliit lang ang natanggap ko. Kaya kung kailangan kong mamili sa pagitan ng buhay na puno ng takot sa piling mo at sa buhay na may respeto, kahit pa sa isang taong katulad ni Edgar, pipiliin ko ang huli,” matapang na sagot ni Nora habang nakatingin nang diretso kay Ramon.

Hindi nakapagsalita si Ramon. Naramdaman niya ang bigat ng katotohanan sa mga salita ni Nora. Sa kabila ng kanyang galit, alam niyang may bahagi ng kanyang puso na sumasang-ayon dito.

Si Edgar naman ay nagsalita. “Hindi kita papalitan, Ramon. Hindi ko rin ginustong mangyari ito. Pero kung mahal mo talaga si Nora, hayaang siya ang magdesisyon para sa sarili niya. Hindi mo siya pag-aari.”

Lumuhod si Ramon sa harapan ni Nora, at sa unang pagkakataon, nakita niyang may luha sa mga mata ng kanyang asawa. “Patawad, Nora. Kung ito ang gusto mo, igagalang ko ang desisyon mo.”

Sa mga sumunod na linggo, umalis si Ramon at iniwan sina Nora at Edgar. Unti-unti, natutunan ni Nora na muling magtiwala at magsimulang muli. Hindi naging madali ang kanilang buhay, pero para kay Nora, sapat na ang respeto at pagmamahal na natagpuan niya sa piling ni Edgar.

Sa huli, hindi importante kung tama o mali ang naging desisyon ni Nora. Ang mahalaga ay natagpuan niya ang isang bahagi ng sarili na matagal na niyang naiwala—ang kakayahang pumili para sa kanyang kaligayahan.