Dahil sa Panlalalaki ng Misis ay Isang Nakagigimbal na Bagay ang Nagawa ng Kakambal ng Lalaki; Ikagugulat ng Lahat ang Tunay na Dahilan ng Pagkawala Nito

Masayang-masaya si Charles nang umuwi siya sa probinsya dahil sa wakas ay madadalaw na niya ang kakambal niyang si Cedie. Matagal na rin silang hindi nagkikita kaya excited siyang makasama ulit ang kapatid. Ngunit sa hindi inaasahang pangyayari, nagkaroon ng malalim na pagsubok sa kanilang pamilya nang biglang pumanaw si Cedie. Ang pagkawala nito ay nagdulot ng matinding lungkot, lalo na sa anak nitong si Carl, na labis na naapektuhan ng pangyayari.

Bilang tito ni Carl, si Charles ang nagdesisyong manatili muna sa probinsya upang alagaan ang pamangkin at mag-asikaso ng mga bagay na iniwan ni Cedie. Batid niyang mabigat ang kalooban ng bata, kaya’t ginawa niya ang lahat upang muling bumalik ang sigla nito.

“Hi,” biglang yumakap si Natalie mula sa likuran ni Charles isang araw.

“Hello,” sagot naman niya, napapangiti sa presensya ng babae. Ngunit kahit na ngumiti siya, may bakas pa rin ng lungkot sa kaniyang mga mata.

“What’s bothering you?” tanong ni Natalie.

“Iniisip ko si Cedie,” malungkot na sagot ni Charles. “Paano na si Carl ngayong wala na siya?”

“Well, nandiyan ka naman,” tugon ni Natalie habang malambing na hinahaplos ang kaniyang pisngi. “Ikaw ang magiging sandigan ni Carl, at sigurado akong magiging maayos din siya.”

Sa mga sumunod na araw, nakikita ni Charles na unti-unting bumabalik ang sigla ni Carl. Kasama niya ang bata sa mga simpleng gawain sa bahay, at dahan-dahan nilang binubuo ang bagong normal sa kanilang buhay. Ngunit sa kabila ng pagsusumikap ni Charles na magpatuloy, may mga gabing hindi niya maiwasang maalala ang mga huling araw ni Cedie.

Isang gabi, habang natutulog si Carl, bigla itong nagsalita. “Papa, papa,” bulong nito habang nakapikit. Agad siyang lumapit upang himasin ang noo ng bata.

“Sshh… matulog ka na, andito si tito,” malumanay na sabi ni Charles.

Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, biglang bumangon si Carl at may kakaibang tingin sa mata. Nanindig ang balahibo ni Charles. Ang titig ng bata ay tila ba puno ng pahiwatig, ngunit hindi niya mabasa ang ibig sabihin nito.

“Kahit nandiyan ka pa,” sabi ng bata sa mahinahong boses, “hindi mo ako mapapalitan.” Nagulat si Charles sa sinabi ng bata, ngunit agad niyang inisip na marahil ay epekto lang ito ng trauma ng pagkamatay ng ama ni Carl.

Lumabas siya ng kwarto, nanginginig at hindi makapaniwala. Alam niyang malalim ang pinagdaraanan ng pamangkin, ngunit may pakiramdam siyang hindi pa rin tapos ang mga bagay-bagay.

Habang lumilipas ang mga araw, nagsimula si Charles na makakita ng mga senyales na parang may gustong iparating si Cedie sa kaniya. Hindi ito nauugnay sa takot o kababalaghan, ngunit higit sa lahat, sa panawagan para sa hustisya at katotohanan. Alam niya ang mga kwentong ikinakalat na maaaring may kinalaman sa mga personal na problema si Cedie bago ito pumanaw. Maging siya ay hindi mapakali sa posibilidad na may ibang tao o sitwasyon na maaaring nagdulot ng mabigat na pasanin sa kaniyang kakambal.

Isang gabi, bumalik si Natalie mula sa pagbisita sa kaniyang mga magulang at nadatnan si Charles na nakatulala, iniisip ang mga bagay na bumabagabag sa kaniya. “Charles, kailangan mo nang tanggapin na wala na si Cedie,” sabi ni Natalie. “Huwag mo nang masyadong isipin ang mga nangyari.”

“S-Si Cedie,” sabi ni Charles, halos pabulong. “Parang may gustong sabihin sa akin. Pakiramdam ko, hindi pa tapos ang lahat.”

“Sshh. Matagal na siyang wala. Focus ka na lang kay Carl. May mga bisita tayo bukas, it’s Carl’s birthday. Siguradong masaya ang bata,” sabi ni Natalie, sinusubukang aliwin ang asawa.

Sa kabila ng lahat, sumunod si Charles sa payo ni Natalie. Dumating ang araw ng birthday ni Carl, at nagsidatingan ang kanilang mga kamag-anak at kaibigan upang magdiwang kasama nila. Lahat ay masaya at nag-uusap, ngunit si Charles ay hindi mapakali. May mga tanong siyang hindi pa nasasagot.

“Kumusta ka na, Charles?” tanong ng kaniyang Tito Robert. “Alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo, pero sana’y makahanap tayo ng sagot sa mga nangyari kay Cedie.”

Nginitian lang ni Charles ang kaniyang tiyuhin. Ngunit habang tumitingin siya sa mga bisita, tila may ibang presensya siyang nararamdaman. Hindi ito takot, kundi isang pakiramdam na parang may gustong ipaalam. Hanggang sa nakita niya sa isang sulok ang isang larawan ni Cedie na tila ba nakatingin sa kaniya.

Maya-maya, parang may narinig siyang bulong. Hindi ito nagmula sa paligid, kundi sa kanyang isipan. “Alamin mo ang totoo.” Nanindig ang balahibo ni Charles, pero sa halip na matakot, naramdaman niyang ito na ang pagkakataon upang harapin ang katotohanan.

Napagtanto ni Charles na kailangan niyang malaman kung ano talaga ang nangyari sa kapatid niya. Hindi sapat ang mga sagot na nakuha nila, at naramdaman niyang may mga bagay pang hindi nalalantad.

Sa tulong ng kaniyang pamilya, sinimulan ni Charles ang isang masusing pag-iimbestiga. Hindi para manisi o maghanap ng kasalanan, kundi upang makamit ang kapanatagan at hustisya para kay Cedie. Sa huli, natutunan ni Charles na hindi lahat ng bagay ay agad makikita, ngunit sa bawat hakbang ng paghahanap ng katotohanan, natututo siyang maging mas matatag para kay Carl at sa kanilang pamilya.

Sa kwento, ipinapakita na ang pagmamahal at paghahanap ng katotohanan ay may paraan upang lumabas kahit sa pinaka-madilim na sitwasyon. Ang pagsusumikap ni Charles na alagaan si Carl at hanapin ang katotohanan ay nagpapakita na sa huli, hindi nagtatagumpay ang kasamaan o pagtatakip sa katotohanan.Totoo talaga na may karma ‘di ba?