Pinagalitan ng Guro ang Batang Drawing ng Mukha ang Ginawang Litrato, Kakaiba Pala ang Dahilan Nito

“Okay class, bukas magdala kayo ng 2×2 picture niyo at ng pamilya niyo ha? Gagawa tayo ng family tree,” bilin ng isang guro sa kanyang mga estudyanteng nasa grade 2. Masaya ang mga estudyante habang pinaplano ang kanilang mga family tree, ngunit may isang bata ang nalungkot.

Habang pauwi sa kanilang tahanan, si Arjie ay napapakamot sa ulo. Iniisip niya kung paano sasabihin sa kanyang ina ang tungkol sa family tree project. Alam niyang magiging dahilan ito ng sermon at galit mula sa kanyang ina.

Pagdating sa bahay, hindi na nakatiis si Arjie. Lumapit siya sa kanyang ina, “Ma, pinagdadala po kami ng 2×2 picture ng teacher namin bukas. Gagawa daw po kami ng family tree!”

Agad na sumimangot ang kanyang ina, si Aling Ikay, na abala sa paglalaro ng baraha. Napakamot ito sa ulo at walang pakialam sa sinabi ng anak, “Naku Arjie, sinabi ko naman sa’yo, huwag ka nang mag-aral. Kahit nasa pampublikong paaralan ka, marami pa ring project at homework. Mauubos lang ang pera natin d’yan!”

Malungkot na napatingin si Arjie sa ginagawa ng kanyang ina. Bakit ba hindi siya nito mabigyan ng kahit kaunting pera para lang sa litrato? Napabuntong-hininga siya, ramdam ang bigat ng problema.

“Umalis ka na nga! Dahil sa’yo, minamalas ako sa sugal!” sigaw ng ina, tila pinalayas siya mula sa kanilang sala. Walang magawa si Arjie kundi lumabas, iniisip kung paano niya gagawin ang kanyang homework.

Habang naglalakad, nag-iisip siya ng solusyon. “Paano ko kaya matatapos ang project na ito?” tanong ni Arjie sa sarili. Sa kakaisip, napangiti siya nang makaisip ng paraan.

Kinabukasan, excited pa rin si Arjie, kahit hindi siya nakapagpasa ng tamang family tree. Imbes na litrato ng pamilya ang ipasa, nag-drawing na lang siya ng stick figures para irepresenta ang bawat miyembro ng kanyang pamilya.

Pagkakita sa pinasa ni Arjie, agad na nagalit ang guro. “Ano ‘to, Arjie? Bakit stick figures lang ang ginawa mo?” galit na tanong ng guro. Hindi nito maitago ang kanyang pagkadismaya.

“Mag-squat ka dito sa harapan, Arjie! Wala kang galang sa akin!” sigaw ng guro. Agad namang sumunod si Arjie, walang reklamo. Tahimik siyang nag-squat sa harapan ng mga kaklase, habang naririnig ang mga tawa at bulungan ng ilan.

Ngunit isang batang estudyante ang tumayo mula sa kanyang upuan. Si Andrea, isang matapang na bata, ay lumapit at pinigilan si Arjie sa ginagawa. “Ma’am, tama na po,” sabi ni Andrea.

“Anong ginagawa mo, Andrea? Hayaan mong mahirapan si Arjie!” sigaw ng guro, naguguluhan sa ginawa ng bata. Hindi siya sanay na may humaharap sa kanya nang ganoon.

“Tama na po, Ma’am,” muling sabi ni Andrea. “Hindi naman po ginusto ni Arjie na hindi makapagpasa ng family tree na may picture. Hindi siya binigyan ng pera ng mama niya dahil nagsusugal.”

Napatigil ang guro. Hindi siya makapaniwala sa narinig mula kay Andrea. “Anong ibig mong sabihin?” tanong nito, tila nag-aalangan.

Ipinaliwanag ni Andrea ang sitwasyon ni Arjie. Isiniwalat niya na kaya stick figures lang ang naipasa ni Arjie ay dahil hindi siya binigyan ng ina ng pera para magpa-print ng mga litrato.

Halos hindi makapagsalita ang guro sa kanyang narinig. Tinawag niya si Arjie at tinanong, “Totoo ba ‘yun, Arjie?” Halos bumaba ang kanyang boses, puno ng pag-aalala.

Marahang tumango si Arjie, hindi makatingin nang diretso sa guro. Ramdam ng guro ang bigat ng sitwasyon ni Arjie. Hindi niya inasahan na ganoon pala kahirap ang buhay ng bata.

Agad niyang pinaupo si Arjie at tinawag si Andrea. “Salamat, Andrea,” sabi ng guro. “Arjie, magpaiwan ka mamaya, gusto kong makausap ka.”

Ganoon nga ang nangyari. Pagkatapos ng klase, pinaiwan ng guro si Arjie. “Arjie, anong nangyayari sa inyo?” tanong ng guro, puno ng awa at pag-aalala.

Sa puntong iyon, ikinuwento ni Arjie ang araw-araw na nangyayari sa kanilang tahanan—ang pagsusugal ng kanyang ina at ang kakulangan ng suporta sa kanyang pag-aaral. Halos mapaiyak ang guro habang nakikinig.

Walang ibang nagawa ang guro kundi yakapin si Arjie. “Kapag kailangan mo ng tulong, huwag kang mahihiya lumapit kay teacher, okay?” sabi nito, pinapalakas ang loob ng bata.

Nang marinig iyon ni Arjie, tila nabawasan ang bigat ng kanyang dibdib. Ramdam niya ang sinseridad ng guro. Kahit papaano, alam niyang may handang tumulong sa kanya.

Simula noon, hindi na natakot si Arjie na humingi ng tulong sa guro. Sa bawat araw, unti-unting nagbago ang kanyang pananaw sa buhay at natutunan niyang hindi lahat ng problema ay dapat sarilinin.

At sa mga sumunod na araw, laging nandiyan si Andrea at ang kanyang guro, handang tumulong kay Arjie sa anumang problema. Napagtanto niya na kahit gaano kahirap ang buhay, may mga taong handang dumamay at magmahal.