Sa Tuwing Napapadaan sa Palengke ay Palaging Pinapakyaw ng Matanda ang Isda ng Tindera, May Sikreto Pala Itong Tinatago

“Bili na po kayo isda! Fresh na fresh! Fresh pa sa face ko!” masiglang tawag ni Hannah sa mga dumadaan. Ginagawa niya ang lahat ng makakaya upang mabilis maubos ang paninda dahil may pupuntahan pa siya mamaya.

Kailangan niyang kumayod nang mabilis upang hindi mahuli sa kanyang lakad. Kaya naman hindi siya nag-aalinlangan sa pagtawag ng pansin ng mga tao, ginagamit ang kanyang charm at pagiging palabiro.

“Mukhang marami akong mabibili ngayon ah,” sabi ng isang matandang palaging bumibili sa kanya. Halos araw-araw ay pinapakyaw nito ang kanyang mga isda.

Kahit kataka-taka iyon para sa kanya, hindi na lang siya nagtatanong. Baka kasi kapag nagtanong siya, itigil nito ang pagbili. Ayaw niyang mawalan ng isang loyal customer.

“Opo, Sir, matumal ang ganda ko today,” biro niya habang inaabot ang mga isda. Agad namang natawa ang matanda sa kanyang sagot.

“Kay lakas talaga ng sense of humor mo, hija. Siguro pati mga isda mo napapatawa mo, kaya fresh araw-araw,” biro naman ng matanda.

Natawa rin si Hannah, “Kayo din naman po, Sir, pareho kong palabiro!” Agad niyang tinapos ang transaksyon at nagpasalamat sa matanda nang sa wakas ay maubos nito ang kanyang paninda.

Matapos magligpit ng kanyang gamit at isara ang tindahan, dumaan siya sa tindahan ng puto bumbong. Bumili siya ng paborito ng kanyang ina bago tumuloy sa ospital kung saan naghihintay ang kanyang ina.

Habang naglalakad, may narinig siyang malakas na busina mula sa likod. “Ay tipaklong ka!” bulalas ni Hannah, sabay lingon sa pinanggalingan ng ingay.

Nakita niya ang matandang suki niyang laging bumibili ng isda. Nakangiti ito sa kanya at nag-alok, “Hatid na kita, hija!”

Noong una’y nag-alinlangan siya. Hindi niya alam kung tatanggapin ba ang alok ng matanda. Ngunit nang makita niya ang sinseridad nito, pumayag na rin siya.

“Saan ka ba patungo, hija?” tanong ng matanda habang umaandar ang sasakyan.

“Sa ospital po,” simpleng sagot ni Hannah. Hindi na niya binanggit kung aling ospital, dahil hindi naman ito tinanong ng detalye.

Tahimik ang kanilang byahe. Dahil sa pagod, hindi niya namalayan na siya’y nakatulog. Nang magising siya, naramdaman niyang dahan-dahan siyang tinatapik ng matanda.

“Nandito na tayo, hija,” sabi nito habang nakangiti. Nagulat si Hannah nang makita niyang nasa harap na sila ng ospital kung saan naroon ang kanyang ina.

“Salamat po,” medyo tuliro pang sagot ni Hannah habang bumababa ng sasakyan. Pero nang bumaba siya, may biglang pumasok sa isip niya.

“Hindi ko naman sinabi sa kanya kung saang ospital si nanay ah?” tanong niya sa sarili. Nagtaka siya ngunit binalewala muna ito.

Dali-dali siyang pumasok sa ospital, dala ang puto bumbong na binili niya. Alam niyang gutom na ang kanyang ina sa paghihintay sa kanya. Ngunit pagdating niya sa kwarto, nakita niyang umiiyak ang kanyang ina habang nakatingin sa isang litrato.

Nagulat si Hannah. Hindi man namalayan ng ina ang kanyang pagdating, lumapit siya at nagtanong, “Sino ‘yan, Ma?”

Nang sasagot na sana ang kanyang ina, nabitawan nito ang litrato. Nang kunin ni Hannah ang litrato mula sa sahig, nagulat siya sa kanyang nakita.

Ang lalaking nasa litrato na hawak-hawak ng kanyang ina ay ang matandang laging bumibili ng isda sa kanya. “Siya ‘yung suki kong matanda!” bulalas ni Hannah, gulat na gulat.

“Siya ang ama mong hindi mo nakilala mula pagkabata,” sabi ng kanyang ina, halos manginig ang boses. “Matagal ko na siyang hinahanap, pero hindi ko alam kung paano sasabihin sa’yo.”

Hindi makapaniwala si Hannah sa narinig. Ito pala ang ama niyang matagal na niyang hinahanap. Ang amang palagi niyang binabanggit sa kanyang mga tanong noong bata pa siya.

Hindi man malinaw sa kanya ang nakaraan ng kanyang mga magulang, isang bagay ang tiyak: gusto niyang makilala ang kanyang ama bilang anak.

Kinabukasan, habang nagtitinda si Hannah, hindi niya mapigilan ang sariling maghintay sa muling pagdating ng matandang suki. Hindi niya maialis sa isipan ang mga nangyari.

Nang sa wakas ay dumating ito, hindi na napigilan ni Hannah ang kanyang emosyon. Agad siyang lumapit dito at walang sabi-sabing niyakap ang matanda.

Nagulat ang matanda. “Hija, bakit ka umiiyak?” tanong nito, tila nag-aalangan.

“Ikaw pala si Papa,” mahina ngunit puno ng damdamin na sabi ni Hannah. Walang ibang salitang naisambit, ngunit sa yakap niya, ramdam ng matanda ang matagal nang pananabik.

Tumulo rin ang luha ng matanda. “Matagal na kitang gustong makilala, anak,” sabi nito habang hinahaplos ang buhok ni Hannah.

Nagpaliwanag si Hannah, “Si Mama… lagi niya akong kinukuwento sa’yo. Pero hindi ko akalain na ikaw pala ‘yung suki kong bumibili ng isda araw-araw.”

Ngumiti ang matanda, “Oo, anak. Alam kong ikaw ‘yun mula pa noong una kitang makita.”

Simula noon, mas naging malapit si Hannah sa kanyang ama. Hindi na lang siya basta’t nagtitinda ng isda sa kanya, kundi tinuturing na niyang isang bahagi ng kanyang buhay ang kanyang amang matagal nang nawawala.

At sa tuwing bibili ang matanda ng isda sa kanya, hindi na ito simpleng transaksyon lamang. Ito na ngayon ay simbolo ng pagmamahalan ng mag-ama na muling nagtagpo matapos ang mahabang panahon ng paghihiwalay.