Dahil Lumaking Walang mga Magulang, Pinatunayan ng Dalawang Bata na Kaya Nilang Magtagumpay sa Pamamagitan Lamang ng Pagmamahal ng Kanilang Lola at ng Halaan

“Chenggay! Bilisan mo na d’yan, pupunta pa tayo sa dagat!” tawag ni Menggay sa kanyang bunsong kapatid matapos niyang magpalit ng damit pambahay. Alam niyang magtatakip-silim na kaya’t nagmamadali na siya.

“Sandali lang, ate!” sagot ni Chenggay habang nagmamadaling nagsusuot ng tsinelas. Napangiti si Menggay sa kanyang kapatid, na laging masunurin kahit madalas itong magtagal sa paghahanda.

Sa edad na siyam at pitong taong gulang, ang magkapatid na sina Menggay at Chenggay ay masasabing mature na para sa kanilang edad. Alam nilang kailangan nilang tumulong sa kanilang Lola Rosario na nagpalaki sa kanila simula nang maghiwalay ang kanilang mga magulang.

“Lola, alis na po kami!” sigaw nilang sabay bago lumabas ng bahay. Si Lola Rosario ay abala sa paglilinis ng mga gamit sa kusina. Bagamat pagod, hindi niya ipinapakita sa mga apo.

“Mag-iingat kayo, mga apo. Huwag kayong masyadong magtutungo sa malalim na parte ng dagat,” bilin ni Lola Rosario. Lagi siyang nag-aalala para sa mga apo, ngunit tiwala siya sa kakayahan ng mga ito.

“Opo, Lola! Babalik din kami pagkatapos namin,” sabay sagot ng magkapatid. Masigla silang naglakad patungo sa dagat, bitbit ang kanilang maliit na basket para sa pangunguha ng halaan.

Pagdating sa dagat, tuwang-tuwa si Chenggay habang nagtampisaw sa mababaw na tubig. “Chenggay, mamaya na ang laro. Kailangan nating mag-ipon ng maraming halaan para kay Lola,” saway ni Menggay. Alam ni Chenggay na mahalaga ang kanilang gagawin kaya’t agad siyang sumunod.

Sinimulan nilang maghanap ng halaan, binubungkal ang buhangin sa ilalim ng tubig gamit ang kanilang mga kamay. Hindi biro ang trabahong ito, lalo na para sa mga batang tulad nila, ngunit sanay na sila.

Halos apat na oras silang nagtrabaho. Pagod na ang kanilang mga likod, at ramdam na ni Menggay ang hapdi ng init ng araw sa kanyang balikat.

“Okay na ‘to, Chenggay. Tara na’t maggagabi na, baka hinahanap na tayo ni Lola,” sabi ni Menggay. Agad silang naglakad pauwi, bitbit ang kanilang basket na puno ng halaan.

Pagdating sa bahay, sinalubong sila ni Lola Rosario. Pinaliguan sila nito at pagkatapos ay pinakain ng hapunan. Habang kumakain, napansin ni Chenggay na may luha sa mata ng kanilang lola.

“Lola, bakit po kayo umiiyak?” tanong ng batang si Chenggay, na tila nag-aalala.

Agad na pinunasan ni Lola Rosario ang kanyang mga mata. “Wala ‘to, apo. Napuwing lang ako,” pilit na sagot ng matanda, bagamat may ibang dahilan ang kanyang pagluha.

Ngunit hindi na nakatiis si Lola Rosario. Nang hawakan ng mga apo ang kanyang kamay, tuluyan na siyang napaiyak. “Salamat sa pagtulong niyo sa akin, mga apo. Ang babata niyo pa, pero napakabuti niyo.”

Ngumiti si Menggay at hinigpitan ang hawak sa kamay ng kanilang lola. “Kami nga po dapat magpasalamat sa inyo, Lola. Hindi niyo kami pinabayaan kahit iniwan kami nila Mama at Papa.”

Simula noong gabing iyon, mas lalo pang nagsikap ang magkapatid na tumulong kay Lola Rosario. Hindi lamang sila naging masipag sa pangunguha ng halaan kundi pati sa kanilang pag-aaral.

Alam ng magkapatid na ang edukasyon ang magiging susi sa kanilang tagumpay. Ang mga aral ni Lola Rosario ay palaging nasa kanilang isipan.

Lumipas ang mga taon, lumaki ang magkapatid na puno ng pangarap. Ngunit dumating ang araw na pumanaw si Lola Rosario. Labis ang kalungkutan ng dalawa, ngunit alam nilang hindi ito magiging katapusan ng lahat.

Kahit wala na si Lola Rosario, hindi tumigil sa pagsusumikap ang magkapatid. Patuloy silang nangulekta ng halaan mula sa dagat, isang tradisyong minana nila mula kay Lola Rosario.

Habang patuloy silang nagtatrabaho, naisipan nilang gawing negosyo ang natutunan nila mula sa kanilang lola—ang espesyal na pagluluto ng halaan. Nais nilang ipagpatuloy ang kanyang pamana.

Pinag-aralan nila ang tamang proseso ng pagluluto, at unti-unti silang nakilala sa kanilang lugar. Ang kanilang mga masarap na putahe ay naging tanyag, at nagsilbing inspirasyon sa iba.

Sa kalaunan, nakapagpatayo sila ng sarili nilang restaurant. Ang pangunahing putahe ay halaan, na dati’y kinukuha lamang nila mula sa dagat noong sila’y mga bata pa.

Hanggang ngayon, sila pa rin mismo ang nangungulekta ng halaan mula sa dagat. Ang tradisyong ito ay simbolo ng kanilang pagsusumikap at pagmamahal sa kanilang lola.

Ang kanilang restaurant ay naging patunay na kahit sa maliit na paraan, ang pagtutulungan at pagmamahal ng isang pamilya ay maaaring magtagumpay sa kabila ng lahat ng pagsubok.

Hindi nila akalain na ang simpleng gawain nila noong mga bata pa ay magiging daan sa kanilang tagumpay bilang magkapatid. Ang mga aral ng kanilang lola ang naging gabay nila sa bawat hakbang.

Sa bawat araw na sila’y nagtatrabaho, palagi nilang naiisip si Lola Rosario. Hindi nila makakalimutan ang kanyang pagsusumikap at pagmamahal na nagpalaki sa kanila.

At tuwing naaamoy nila ang luto ng halaan, bumabalik sa kanila ang mga alaala ng kanilang pagkabata—ang mga araw sa dagat kasama si Lola Rosario.

Ang bawat tagumpay na natatamo nila ay alay nila sa kanilang lola, na naging inspirasyon ng kanilang buhay.