Halos Mainis na ang Ginang sa Matandang Araw-araw na Nakikitingin ng Paninda Niyang Dyaryo, Nagtaka Siya Nang Isang Araw ay Bigla Nalang Itong Nawala

Araw-araw, tuwing umaga, makikita si Mang Edmond sa estante ng mga panindang dyaryo ni Aling Esther. Kilala na siya ng mga tao doon dahil walang araw na hindi siya makikita sa tapat ng tindahan. Parang bahagi na ng umaga ang kanyang presensya.

Madalas na inis si Aling Esther kay Mang Edmond. Hindi naman kasi siya bumibili ng dyaryo, kahit pa araw-araw siyang tumatambay doon at nagbabasa. Hindi tuloy malaman ng tindera kung ano ba talaga ang binabasa ng matanda.

“Hindi ko nga maintindihan kung anong binabasa ng matanda,” madalas sabihin ni Aling Esther sa mga suki. “Wala namang paboritong artikulo o seksyon.”

Ang hula ng karamihan ay nag-uulyanin na si Mang Edmond. Minsan, nagsasalita pa ito habang nakatitig sa mga pahina ng dyaryo. Panay bulong, pero walang nakakaintindi ng sinasabi.

“Kawawa naman ‘yang si Mang Edmond,” sabi ni Aling Miling, isa sa mga suki ni Aling Esther. “Dahil iniwan ng pamilya, ayan, nag-uulyanin na.”

Sumang-ayon si Aling Esther, “Oo nga, kaawa-awa, pero minsan talaga nakakainis din. Parang wala man lang nag-aalaga sa kanya. Pamilya niya kaya?”

Napailing si Aling Miling. “Hayaan mo na. Malay mo, isang araw, magantimpalaan ka dahil sa pagtitiis mo sa kanya.”

Makalipas ang ilang linggo, napansin ni Aling Esther na hindi na dumadaan si Mang Edmond sa kanyang tindahan. Nakapagtataka dahil sanay na siyang makita ang matanda tuwing umaga.

“Ano kayang nangyari doon? Baka napano na siya,” sabi niya sa sarili, may halong pag-aalala.

Katanghaliang tapat, habang inaantok si Aling Esther sa tindahan dahil wala masyadong bumibili, hindi niya napigilang mapaidlip. Tila naging tahimik ang buong paligid at unti-unting bumigay ang kanyang mga mata.

“Magandang araw ho, ito ho ba ang tindahan ni Aling Esther?” tanong ng isang lalaking biglang sumulpot sa harapan ng tindahan niya.

Napamulagat si Aling Esther at mabilis na tumayo. “Oo, ako si Esther. Anong sadya mo, hijo?” tanong niya, hindi pa rin lubos na naiintindihan kung ano ang pakay ng lalaki.

Ngumiti ang lalaki, “Ah, idedeliver lang po namin itong truck of grocery para sa tindahan niyo.”

Napakunot-noo si Aling Esther. “Truck of grocery? Saan galing ‘yan? Wala akong inaasahan o inorder na ganyan karaming paninda.”

Hindi maalis ang gulat sa mukha ni Aling Esther habang pinagmamasdan ang napakalaking truck na puno ng grocery items. Tila mapupuno hindi lang ang kanyang tindahan kundi pati na rin ang bahay niya.

“Hindi po ito galing sa isang kumpanya o raffle,” paliwanag ng lalaki, “kundi regalo po ito mula kay Sir Edmond.”

Lalong naguluhan si Aling Esther. “Si Mang Edmond? Bakit siya magpapadala ng ganito kalaking regalo? At ano naman ang kinalaman ko?”

Inabot ng lalaki ang isang sobre sa kanya. “Sabi po ni Sir Edmond, pasasalamat niya ito sa inyo dahil hinahayaan niyo siyang tumambay at magbasa ng dyaryo, kahit wala siyang pambili. Hindi niyo raw siya pinaalis ni isang beses.”

Nanlaki ang mga mata ni Aling Esther sa narinig. “Yun ba ang ginagawa niya dito araw-araw? Nagtitingin lang pala siya ng lotto results?”

Tumango ang lalaki, “Opo, araw-araw daw siyang nagbabaka-sakali na manalo sa lotto para makumpleto ulit ang pamilya niya.”

“Talaga?” tanong ni Aling Esther, hindi makapaniwala. Hindi niya akalaing may malalim na dahilan ang pagpunta ni Mang Edmond araw-araw.

Ngumiti ang lalaki. “Oo po. At ngayon, tumama na siya sa lotto. Kaya po ito ang kanyang pasasalamat para sa inyo. Pinapasabi niya na huwag kayong mag-alala dahil wala na siyang problema ngayon.”

Hanggang ngayon ay hindi pa rin makapaniwala si Aling Esther. Tiningnan niya ang sobreng inabot sa kanya ng lalaki at binuksan ito.

Laking gulat niya nang makita ang makapal na salapi sa loob ng sobre. Sa gilid nito, may nakasulat na mensahe mula kay Mang Edmond.

“Pagpalain ka nawa ng Poong Maykapal, Esther. Kahit na naiinis ka na sa akin kung minsan, alam kong mabuti ang iyong kalooban para pagtiisan akong huwag paalisin. Maraming salamat.”

Naluha si Aling Esther sa mensahe ng matanda. Hindi niya akalain na ang simpleng pagtitiis niya sa araw-araw na pagpunta ni Mang Edmond ay magdadala sa kanya ng ganitong biyaya.

Muling lumapit ang lalaki. “Sir Edmond po ang tawag namin sa kanya ngayon, dahil sa tagumpay niya sa lotto. Ngunit para sa inyo, siya pa rin si Mang Edmond na araw-araw na tumatambay sa inyong tindahan.”

Hindi maalis ang ngiti at pasasalamat ni Aling Esther. Hindi niya inaasahan na isang araw, ang matandang tila inaalipusta ng iba ay magbibigay ng ganitong kabutihang-loob sa kanya.

Simula noon, tuwing makikita ni Aling Esther ang kanyang mga panindang dyaryo, naaalala niya si Mang Edmond—ang matandang hindi niya pinaalis at ngayo’y nagdala ng malaking biyaya sa kanyang buhay.