Naiinis ang Dalaga sa Binatang Kaibigang Tamad Magdala ng Payong, Hindi Niya Akalaing Kikiligin Siya sa Rason Nito

“Wala ka na namang payong? Alam mong tag-ulan eh!” inis na sabi ni Eunice sa kaibigang si Paul, habang pinagmamasdan niya itong nababasa ng ulan. Hindi niya maiwasang mainis dahil sa paulit-ulit nitong pagkakalimot magdala ng payong.

Madalas siyang magalit kay Paul dahil sa tila katamaran nito. Para kay Eunice, napakadali namang magdala ng payong, lalo na’t tag-ulan na. Bakit nga ba hindi na lang ito matutong isiksik ang payong sa bag?

“Sorry na, nakalimutan ko eh,” pagdadahilan ni Paul, habang bahagyang umiwas ng tingin.

“Lumang style na ‘yan, Paul! Ano bang mahirap isuksok ang payong sa bag? Folding payong pa naman ang binili ko sayo kasi sabi mo nahihiya kang magdala ng malaki!” sermon ni Eunice, hindi maitago ang inis.

Bigla na lang ginulo ni Paul ang buhok ni Eunice, “Sorry na po Nay, sa susunod po magdadala na.”

Napasimangot si Eunice. Tinawag na naman siyang “nanay.” Hindi naman niya ito sinasaway dahil alam niyang lumaking ulila sa parehong magulang si Paul. Bata pa lamang sila nang parehong nasawi ang mga magulang nito sa aksidente.

Simula noon, tanging tiyuhin na lang ni Paul ang naging kasama niya sa buhay. Dahil dito, hindi niya maiwan ang kaibigan. Ayaw niyang maramdaman ni Paul na nag-iisa siya.

“Kapag nagkasakit ka, malilintikan ka talaga sa akin, Paul John!” banta ni Eunice, nang may halong pag-aalala.

“Hahaha! Binuo mo na talaga ang pangalan ko. Galit ka na talaga, bes!” pang-aasar ni Paul, sabay tawa. Alam niyang biro lang iyon, pero hindi niya maiwasang mag-alala.

Kahit na madalas lokohin ni Paul si Eunice, seryoso naman ito sa trabaho. Pareho silang nagtatrabaho sa iisang kumpanya at departamento, kaya’t madalas silang magkasama.

“Seryoso ka ‘ata d’yan, Paul?” tanong ni Eunice nang mapansin niyang abala si Paul sa ginagawa.

“Para sa kinabukasan natin,” seryosong tugon ni Paul, na may kasamang kindat.

Kahit biro lang iyon, hindi napigilang kiligin ni Eunice. Aminado siya sa sarili na may gusto siya kay Paul, pero hindi niya magawang aminin dahil ayaw niyang masira ang kanilang pagkakaibigan.

Bumalik na lamang siya sa kanyang upuan at inumpisahang magtrabaho muli. Hanggang sa sumapit ang uwian, at tulad ng inaasahan, malakas na naman ang ulan. Naalala na naman niyang walang payong si Paul.

“Hay naku, ang lakas ng ulan. Mababasa na naman ang kalahating katawan natin,” reklamo ni Eunice habang tinitingnan ang ulan sa labas ng opisina.

“Simple lang ‘yan,” sabi ni Paul sabay akbay kay Eunice at hatak dito papalapit. “Ganito oh.”

Naramdaman ni Eunice ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso sa ginawa ni Paul. “Puro ka talaga kalokohan!” sambit niya, pilit na iniwasan ang kaba sa kanyang dibdib.

“Anong kalokohan doon?” tanong ni Paul. “Tulad mo, ayaw rin kitang magkasakit, bes. Gaya nang ginagawa mo sa akin.”

Napakunot-noo si Eunice, tila hindi makapaniwala. “Ano bang pinagsasabi mo ‘dyan? Nasisiraan ka na yata.”

Ngumiti si Paul, tumitig kay Eunice at sinabi, “Nasisiraan na talaga ako sayo, noon pa.”

Napatigil si Eunice. Kung sana’y totoo lang at hindi biro ang sinasabi ni Paul, kanina pa siya maligaya.

“Mahal kita, Eunice,” biglang sambit ni Paul, seryoso ang tono, habang nakatingin ng diretso sa mga mata niya.

Nagulat si Eunice. Hindi niya malaman kung seryoso ba ang kaibigan o nagbibiro lamang. Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig.

“Mahal kita noon pa,” ulit ni Paul, “kaya ayokong magdala ng payong. Gusto kong palagi tayong magkasama sa iisang payong. Doon ako sumasaya, kapag katabi kita sa payong mong pula. Gusto kong palaging mapalapit sayo.”

Walang mahugot na salita si Eunice. Natulala siya, at hindi namalayan na unti-unti nang tumutulo ang kanyang mga luha. Hindi niya akalaing mahal din pala siya ng kanyang kaibigan—ang taong matagal na niyang minamahal.

Habang patuloy ang kanyang pagtulo ng luha, ngumiti si Paul. Hinawakan nito ang kamay ni Eunice at nagsalita, “Mahal kita, Eunice. Hindi ko na kayang itago. Kaya sana, bigyan mo rin ako ng pagkakataon na patunayan ang nararamdaman ko.”

Hindi na makapagsalita si Eunice. Sa halip, tumango siya habang pinupunasan ang kanyang mga luha. Hindi siya makapaniwala sa mga nangyayari, pero ramdam niya sa puso ang katotohanan sa mga salita ni Paul.

Dahan-dahang inakbayan ni Paul si Eunice at sila’y naglakad sa ilalim ng iisang payong. Hindi na mahalaga sa kanila kung malakas ang ulan o basa ang kanilang mga paa. Ang importante, magkasama silang dalawa.

Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pagkakaibigan, pero ngayon, may bagong pag-ibig na namamagitan sa kanilang dalawa. Hindi na lamang mga best friend, kundi dalawang taong nagmamahalan.

“Mahal kita, Eunice,” paulit-ulit na sinasabi ni Paul, at bawat ulit ay pinatotohanan niya ito sa kanyang mga kilos.

“Mahal din kita, Paul,” bulong ni Eunice sa sarili, habang tahimik na lumalapit ang loob niya sa kaibigan. Hindi na siya takot. Alam niyang ito ang simula ng bago at masayang kabanata sa kanilang buhay.