Isang Kilalang Holdaper ang Lalaki na Walang Pinipili sa Kanyang mga Biktima, Hanggang sa Isang Gabi’y Hindi Niya Inasahan ang Kanyang Makakaharap

Si Tomas ay kilala sa kanilang lugar bilang matapang at walang takot na holdaper. Sanay na siya sa pagnanakaw at pananakot sa mga biktima. Para kay Tomas, walang pinipili ang pangangailangan. Sa hirap ng buhay, naniwala siyang ang tanging paraan para mabuhay ay ang gumawa ng masama.

Isang gabi, nagdesisyon si Tomas at ang kanyang grupo na mangholdap sa isang madilim na eskinita. Doon nila napansin ang isang binatilyong naglalakad nang mag-isa. Mabilis na sinunggaban ni Tomas ang binatilyo, tinutukan ng patalim at kinapkapan.

Tomas: “Huwag kang kikilos! Ibigay mo sa’kin ang pera mo, ‘wag kang magmatigas!”

Nanginginig sa takot ang binatilyo habang iniaabot ang laman ng kanyang bulsa. Ngunit nang masilayan ni Tomas ang mukha ng binatilyo, tila isang malamig na tubig ang bumuhos sa kanyang buong katawan. Kilala niya ang batang ito—siya si Carlo, ang kanyang sariling anak.

Carlo: “Tay? Bakit kayo…?”

Hindi makapaniwala si Carlo sa kanyang nakita, ngunit bago pa man siya makapagtanong ng higit pa, tinulak siya ng kasamahan ni Tomas at pinatamaan ng isang suntok sa tagiliran.

Kaasama ni Tomas: “Dali na, bilis! Bakit parang natulala ka diyan, Tomas? Hindi ba’t ikaw pa nga ang nagsabing walang personalan ‘pag ganito?”

Kitang-kita ni Tomas ang sakit at takot sa mga mata ni Carlo. Nagsisimula nang bumaha ang luha sa pisngi ng kanyang anak. Sa gitna ng pangyayari, hindi alam ni Tomas kung ano ang gagawin niya. Subalit, dahil sa presyur ng kanyang mga kasamahan, binitiwan niya si Carlo at kinuha ang kanyang cellphone at pitaka.

Carlo: “Tay, ‘wag po… please, huwag niyo akong saktan.”

Napapikit si Tomas sa sakit na nararamdaman sa kanyang puso. Nakita niya kung gaano kasakit para kay Carlo ang pagiging biktima ng kanyang sariling ama. Ngunit bingi siya sa tawag ng konsensya noong mga sandaling iyon, kaya’t tumalikod siya kasama ng kanyang grupo.

Kinabukasan, habang nakaupo si Tomas sa harap ng kanilang barung-barong, muling bumalik sa kanya ang tagpo kagabi. Hindi niya mapigilan ang bigat sa kanyang dibdib. Naiisip niyang, sa dami ng tao sa mundo, bakit ang sarili niyang anak pa ang naging biktima ng kanyang masamang gawain?

Tomas (bulong sa sarili): “Anong klaseng ama ako? Pati anak ko, hindi ko pinatawad.”

Nang sumapit ang hapon, dumating si Carlo sa kanilang bahay, may mga pasa sa mukha at tila wala nang kibo. Hindi siya makatingin ng diretso kay Tomas.

Tomas: “Carlo, anak… anong nangyari sa’yo?”

Carlo (sarkastikong tono): “Parang hindi niyo po alam, ‘tay.”

Doon lang tuluyang nabasag ang puso ni Tomas. Hindi niya alam kung paano hihingi ng tawad sa kanyang anak. Gusto niyang ibalik ang panahon, ngunit alam niyang wala nang magagawa ang pagsisisi sa mga nagawa niyang pagkakamali.

Pagkalipas ng ilang araw, binalitaan ni Tomas na dinala sa ospital si Carlo dahil sa mga tinamong pasa at sugat. Nagpasiya siyang bisitahin ito. Pagdating niya sa ospital, natagpuan niyang mag-isa si Carlo sa isang malamig na kwarto. Ang kanyang anak, nakaratay at namimilipit sa sakit.

Tomas: “Carlo, anak… patawarin mo ako. Ako ‘yung holdaper… ako ‘yung nanakit sa’yo.”

Hindi sumagot si Carlo. Tahimik lang siyang nakahiga habang patuloy na tumutulo ang luha ni Tomas.

Carlo: “Alam ko, ‘tay. Alam ko noong una pa lang.”

Nagulat si Tomas sa tinuran ni Carlo. Hindi niya alam na sa kabila ng takot at sakit na naramdaman ng kanyang anak, hindi ito nagalit o nagtanim ng galit sa kanya. Naroon pa rin ang pag-asa na magbago siya.

Carlo: “Sana lang, ‘tay… sana lang magbago na kayo. Kasi masakit… masakit makita na pati ako, natamaan ng sarili n’yong ginagawa.”

Hindi na napigilan ni Tomas ang kanyang sarili. Yumuko siya sa harap ni Carlo at humagulhol na parang bata. Lahat ng galit, lahat ng pagsisisi, ibinuhos niya sa mga oras na iyon. Alam niyang wala nang atrasan ang lahat, ngunit nangako siya sa kanyang sarili na magbabago siya para sa kanyang anak.

Lumipas ang mga araw, nagsimula si Tomas na ayusin ang kanyang buhay. Umiwas siya sa kanyang mga dating kasamahan, iniwan ang masamang gawain, at naghanap ng marangal na trabaho. Bagaman mahirap ang kanyang pagbabagong-buhay, tiniis niya ang lahat para kay Carlo. Nagtrabaho siya bilang isang karpintero sa isang maliit na construction site, at bagaman maliit lang ang kinikita, mas mahalaga sa kanya na malinis ang kanyang pinagkukunan ng kabuhayan.

Nang magtagal, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Carlo. Nakalabas siya ng ospital, at bagaman may lamat na ang kanilang relasyon bilang mag-ama, naroon pa rin ang pagnanais na magsimula muli.

Tomas: “Carlo, alam kong mahirap patawarin ang isang taong tulad ko, pero sana bigyan mo ako ng pagkakataon. Hindi na ako babalik sa dati. Pangako, anak.”

Carlo: “Tay, mahirap magtiwala ulit, pero gusto kong maniwala. Ayokong mawalan ng tatay.”

At sa mga simpleng salitang iyon, nagsimula ang panibagong kabanata sa buhay ni Tomas. Hindi niya kayang baguhin ang nakaraan, ngunit sinisikap niyang bumawi sa bawat araw na lumilipas. Sa kabila ng mga hamon, kasama si Carlo, ipinagpatuloy nila ang laban sa buhay, puno ng pag-asa at pagsisisi.

Sa huling pagkakataon, sumulyap si Tomas sa kalangitan at tahimik na nagdasal.

Tomas (bulong sa sarili): “Panginoon, salamat sa isa pang pagkakataon. Hinding-hindi ko na sasayangin ito.”

Habang magkasamang naglalakad si Tomas at Carlo pauwi, batid nilang pareho na sa kabila ng lamat ng kahapon, mayroon pa rin silang pag-asang bumangon at magbagong-buhay.