Nagtago Siya ng Malaking Pagkakamali sa Kanyang Fiancé, Isang Aral ang Nagbigay sa Kanila ng Bagong Simula

Hindi mapakali si Mia habang nakaupo sa isang maliit na café, tahimik na hinihigop ang kanyang kape. Sa kabilang dulo ng mesa ay si Karen, ang kaniyang matalik na kaibigan na halos labing-isang taon na niyang kasa-kasama sa lahat ng bagay. Kahit ilang buwan pa lang mula nang hindi sila magkita, pakiramdam ni Mia ay ang dami nang nagbago.

“Karen, di ko alam kung saan ako magsisimula,” sabi ni Mia, pilit na kinokontrol ang kanyang emosyon.

“Alam mo naman na nandito ako para makinig,” sagot ni Karen, may malumanay na ngiti.

Dahan-dahang ikinuwento ni Mia ang nangyari noong Pebrero nang mag-propose si Ben, ang kanyang fiancé, at ang kasunod na plano nilang church wedding. Matagal na nilang pinangarap ni Ben ang araw na ito, at sa wakas, isang simpleng seremonya na may 50 na bisita ang napagdesisyunan nilang paghandaan.

“Pero alam mo ba, Karen?” sabi ni Mia, bahagyang bumuntong-hininga. “Pagdating ng Agosto, sumugal ako. Nakipag-usap ako sa isang investment na may malaking balik.”

Nakita ni Mia ang pagbabago sa ekspresyon ni Karen. “Investment? Paano nangyari iyon?”

“Naisip ko kasi na malaking tulong kung kumita yung pera, lalo na’t kasal na namin sa Disyembre,” sagot ni Mia, may bahagyang kaba. “Pinagkatiwalaan ko ang isang kaibigan… pero ngayon, mukhang wala na siya, at hindi ko na alam kung paano ko sasabihin kay Ben.”

Bumigat ang loob ni Karen. “Mia, so hindi alam ni Ben na may pinasok kang investment?”

Napayuko si Mia. “Oo… inilihim ko kasi sa kanya, ayokong isipin niya na nagiging pabaya ako. Pero ayan, halos gumuho ang mundo ko nang malaman kong scam pala iyon. Yung kaibigan ko—wala na siya, nagtatago na.”

Sabay na bumagsak ang balikat ni Karen at ang puso ni Mia. Pinilit ni Karen na aliwin siya, ngunit alam nilang dalawa na ang bigat ng sitwasyon.

“Anong plano mo ngayon?” tanong ni Karen, pilit na iniintindi ang pinagdaraanan ng kaibigan.

“Sinubukan kong hanapin siya, pumunta ako sa bahay niya, kinausap ko ang mga kamag-anak niya… pero wala talaga. At eto pa, natanggal ako sa trabaho nitong linggo lang.” Tumingin si Mia sa kanyang kamay, nanginginig sa kaba at pangamba.

Tahimik na nakinig si Karen at hinawakan ang kamay ni Mia.

“Kailangan mo bang sabihin kay Ben?” tanong ni Karen nang may pag-aalinlangan.

“Oo,” sagot ni Mia, halos pabulong. “Pero paano ko sasabihin? Lalo na ngayon, isang buwan na lang ang natitira, at halos wala na kaming pondo. Napakalaking bagay ng perang iyon, Karen. Pinagsisihan ko na itinago ko sa kanya.”

Dahil sa payo ni Karen, umuwi si Mia at matagal na nag-isip. Alam niyang kailangan niyang maging tapat kay Ben, kahit gaano pa kasakit ang sasabihin niya.

Kinabukasan, kinausap niya si Ben at inilabas ang lahat ng nasa kanyang puso. Sa kabila ng kanyang kaba, nagulat siya sa reaksyon ni Ben.

“Mia, masakit man pakinggan, pero naiintindihan ko kung bakit ka nagdesisyon ng ganoon. Nais mo lang naman makatulong, pero sana sinabi mo sa akin.”

Napabuntong-hininga si Mia at hindi napigilang mapaiyak. “Hindi ko ginustong itago, Ben. Naisip ko lang na baka hindi mo maintindihan.”

Inakbayan siya ni Ben at pinahiran ang kanyang mga luha. “Mahal, kasal na ang pinag-uusapan natin. Simula ngayon, wala nang lihiman, ha?”

Tumango si Mia at niyakap si Ben nang mahigpit. Alam niyang may malaking sugat na silang kailangang ayusin, ngunit ang pagtanggap ni Ben sa kanyang pagkakamali ay nagbigay sa kanya ng lakas ng loob.

Lumipas ang mga araw, at sa kabila ng mga hamon, nagpatuloy sila sa kanilang paghahanda para sa kasal. Pinilit nilang bawasan ang gastusin at sinuri ang bawat detalye upang mapagkasya ang natitirang budget.

Sa araw ng kasal, si Mia ay nakasuot ng simpleng puting damit, at si Ben naman ay nakangiti habang hinihintay siya sa altar. Sa gitna ng simbahan, napuno ng saya at pagmamahalan ang kanilang simpleng seremonya.

Pagkatapos ng kasal, dinala ni Ben si Mia sa isang sorpresang venue. Habang pababa sila sa sasakyan, nagtaka si Mia sa magandang bahay na nasa kanilang harapan.

“Ben, ano ito?” tanong niya, napapaisip kung bakit siya naroon.

Ngumiti si Ben at hinawakan ang kamay niya. “Ito ang dahilan kung bakit hindi rin ako masyadong nakatulong sa wedding expenses. Matagal ko nang pinaghahandaan ito, Mia. Isang tahanan para sa atin.”

Hindi makapaniwala si Mia at muling bumuhos ang luha sa kanyang mga mata. Nagkamali siya ng iniisip sa kanilang kasal—hindi pala ito tungkol sa magagarang handa o magarbong pagdiriwang. Ang tunay na kasal ay nakabatay sa pagmamahal, pagtitiwala, at pang-unawa.

Sa gabing iyon, tinapos nila ang araw sa loob ng kanilang bagong bahay, puno ng pangako at pag-asa para sa isang mas magandang simula. Sa kabila ng mga pagkakamali at pagkukulang, natutunan nila ang halaga ng pagtanggap at pagkakaroon ng pangalawang pagkakataon sa isa’t isa.