Matagal Nang Hindi Nagparamdam ang Kanyang Anak, Isang Surpresa ang Nagpatunaw sa Lahat ng Kanyang Hinanakit

Sa simpleng bahay na gawa sa kahoy at yero, abala si Aling Nena sa kanyang karinderya. Maaga siyang gumigising araw-araw upang maghanda ng mga pagkain para sa mga suking construction worker at estudyanteng madalas dumadaan bago pumasok sa eskwela. Ang maliit na karinderyang ito ang bumubuhay sa kanya mula nang magretiro ang kanyang asawa.

Subalit may malaking pangungulila sa puso ni Aling Nena. Ang kanyang nag-iisang anak na si Mark, isang seaman, ay matagal nang hindi nagpaparamdam. Matapos niyang mapagtapos ito sa kolehiyo, umalis si Mark upang magtrabaho sa ibang bansa, at mula noon, tila nalayo na ito sa kanya. Hindi siya kinukumusta, at halos walang padalang suporta kahit panggamot man lang.

“Parang hindi ko na kilala si Mark,” bulong ni Aling Nena habang nag-aayos ng mga putaheng ibinebenta. “Ako na ba ang may pagkukulang?”

Isang hapon, dumalaw ang kapitbahay niyang si Aling Bebang at napansin ang lungkot sa mukha ni Aling Nena.

“Nena, napapansin kong matamlay ka. Ano ba ang bumabagabag sa’yo?” tanong ni Aling Bebang habang nakaupo at umiinom ng tubig.

“Nakaka-miss lang si Mark,” sagot ni Aling Nena. “Matagal na siyang hindi nagpaparamdam. Hindi ko naman siya pinipilit na magpadala, kaya lang… minsan hindi ko maiwasang isipin kung napalaki ko ba siya nang maayos. Parang nakakalimot na siya sa akin.”

“Minsan kasi, Nena, baka may sarili ring problema ang anak mo. Hindi natin alam ang mga sakripisyo nila sa ibang bansa,” tugon ni Aling Bebang. “Pero sana, iparamdam naman niya sa’yo na mahalaga ka. Nakakalungkot nga kung hindi mo alam ang nangyayari sa kanya.”

Makalipas ang ilang linggo, isang gabi habang nagsasara ng karinderya si Aling Nena, tumunog ang kanyang telepono. Agad niyang sinagot ang tawag nang makita ang pangalan ng kanyang anak sa screen.

“Hello, Ma?” bati ni Mark, may halong kaba at saya ang boses.

“Mark! Anak! Kumusta ka na?” Napuno ng luha ang mga mata ni Aling Nena. “Matagal ka nang hindi nagpaparamdam, anak. Na-miss kita.”

“Pasensya na, Ma,” sagot ni Mark. “Maraming dahilan kung bakit ako naging abala. Pero may gusto sana akong sabihin sa’yo.”

Napatigil si Aling Nena. “Ano iyon, anak? Sana naman hindi masama ang balita.”

“Huwag kang mag-alala, Ma. Uuwi ako sa Pilipinas sa susunod na linggo. Gusto sana kitang isama sa isang lugar na espesyal.”

Naluha si Aling Nena sa saya. Matapos ang matagal na panahon, makikita niya muli ang kanyang anak. Sa isip niya, kahit wala nang paliwanag, sapat na ang presensya ni Mark upang maghilom ang kanyang tampo.

Dumating ang araw ng pag-uwi ni Mark. Sa terminal, nagkatitigan silang mag-ina at walang sabi-sabing nagyakapan. Matagal din nilang iniyakan ang pangungulila sa isa’t isa, at unti-unting nawala ang tampo ni Aling Nena.

“Mark, salamat at naalala mo ako,” bungad ni Aling Nena. “Pasensya ka na kung may sama ng loob ako dati.”

“Ma, naiintindihan ko. Hindi rin madali para sa akin ang hindi makauwi at makapagpadala agad,” sagot ni Mark, bakas sa kanyang mukha ang pag-intindi sa ina. “Pero ngayong nandito na ako, may surpresa ako para sa’yo.”

Matapos magpahinga ng kaunti, isinakay ni Mark ang ina sa isang sasakyan. Habang bumibiyahe, hindi maiwasang magtanong ni Aling Nena, ngunit nanatiling misteryoso si Mark. Hindi nagtagal, pumasok sila sa isang eksklusibong subdivision, puno ng malalaki at magagarang bahay.

“Mark, saan mo ako dadalhin?” tanong ni Aling Nena, halata ang kaba sa kanyang boses.

“Ma, gusto ko lang ipakita sa’yo ang bunga ng mga sakripisyo natin,” sagot ni Mark habang tumitigil sa harap ng isang malawak na bahay na may bakod at hardin. “Halika, Ma. Ito ang bahay mo.”

Nanlaki ang mga mata ni Aling Nena at hindi makapaniwala sa kanyang narinig.

“Ano’ng ibig mong sabihin?” nanginginig na tanong ni Aling Nena habang tinitingnan ang bahay.

“Matagal na akong nag-ipon, Ma. Kaya hindi ako makapagpadala noon dahil ang bawat sentimo ko ay inilaan ko rito,” paliwanag ni Mark habang iniabot ang susi sa kanyang ina. “Simula ngayon, dito ka na titira. Hindi mo na kailangang mag-alala.”

Pumasok sila sa loob, at tumambad kay Aling Nena ang malinis at maayos na bahay, may mga bagong kasangkapan at mga gamit sa kusina na ipinangarap niya noon pa man. Walang humpay ang kanyang mga luha sa tuwa.

“Mark, hindi ko inasahan ito. Sobra-sobrang biyaya ang ibinigay mo sa akin,” wika ni Aling Nena habang yakap-yakap ang anak.

“Ma, utang ko sa’yo ang lahat ng ito. Kung hindi dahil sa’yo, hindi ako makararating kung nasaan man ako ngayon,” sagot ni Mark. “Ito ang paraan ko para pasalamatan ka sa lahat ng sakripisyo mo para sa akin.”

Niyakap ni Aling Nena ang anak nang mahigpit. Sa loob ng bahay na iyon, natunaw ang lahat ng kanyang tampo. Napagtanto niyang hindi siya nagkulang bilang ina; sa katunayan, lumaki si Mark na may pagpapahalaga sa kanya at sa mga sakripisyong ginawa niya.

Mula sa araw na iyon, ang dating karinderyang bumuhay sa kanila ay iniwan ni Aling Nena upang masimulan ang mas komportableng buhay kasama ang anak. Sa bawat pagdaraan ng araw, pinasasalamatan niya ang Diyos, hindi lamang para sa bagong bahay kundi sa pagkakataong muling maging malapit sa kaisa-isa niyang anak.

Sa wakas, naramdaman ni Aling Nena ang tunay na pag-ibig ng isang anak para sa kanyang ina—hindi sa pera o padala, kundi sa sakripisyong pinaghandaan at ibinuhos upang maipakita ang kanyang pagmamahal.