Malapit ang Anak sa Kaniyang Tatay Noong Bata Pa Siya; Ano’ng Nangyari sa Kanila Nang Siya ay Lumaki Na?

“Tatay, tatay, ikuwento mo po ulit yung istorya ninyo sa patigasan ng ulo!” tuwang-tuwang sabi ni Ramil, 8 taong gulang, sa kaniyang tatay na si Mang Narciso. Naglalaro noon ng online game si Mang Narciso.

“Na naman? Anak naman eh. Paulit-ulit ko nang naikuwento ’yang anekdota na iyan. Siguro mga 100 beses ko nang nakuwento,” sagot ni Mang Narciso habang tinatapos ang laro.

“Eh gusto ko po ulit, nakakatawa eh!” nakangiting tugon ni Ramil, litaw ang kaniyang mga bungi-bunging ngipin, kakakain lang ng tsokolate. Kinarga siya ni Mang Narciso at paupuin sa sofa, habang hawak nila ang kani-kanilang gadget.

“Sige, ganito ang kwento,” panimula ni Mang Narciso, “May paligsahan ng patigasan ng ulo. Apat ang kalahok: Espanyol, Hapones, Amerikano at Pilipino…”

Pumapalakpak si Ramil habang natatawa. Kahit narinig na niya ito nang ilang beses, gustung-gusto pa rin niyang marinig ulit mula sa ama.

“Unang sumalang ang Espanyol. Kumuha siya ng malaking bato at ipinukpok sa ulo niya, sabay sigaw ng ‘Viva España!’ Wala siyang tinamo kahit kaunting pinsala.” Pumalakpak ulit si Ramil, tuwang-tuwa sa kwento.

“Tapos, ang Amerikano naman, nagpatakbo at inuntog ang ulo sa pader ng limang beses, sabay sabi ng ‘In God We Trust.’ Hindi pa rin nabasag ang ulo niya!” dagdag ni Mang Narciso.

Pilit pinipigil ang pagtawa, tanong ni Ramil, “At yung Hapones po, ano’ng ginawa?”

“Ah, ang Hapones, umakyat sa puno ng buko at nagpatihulog ng sampung beses. Matigas nga ang ulo niya!” sagot ng tatay, sabay tawa.

“Pero ang pinaka-matindi, siyempre ang Pilipino,” pagpapatuloy ni Mang Narciso. “Tumayo lang siya at hindi gumalaw ng 21 oras. Galit na galit ang mga tao kasi ayaw niyang sumunod. Matigas daw ang ulo ng Pilipino!”

Sabay-sabay silang nagtawanan habang inulit ni Ramil ang linyang, “It’s More Fun in the Philippines!”

Lumapit si Aling Mercedes, dala ang meryenda ng mag-ama. “Hay naku, hindi pa rin kayo nagsasawa sa kwento niyong iyan?” kunwaring ismid ni Aling Mercedes.

“Eh kasi po nakakatawa, Nanay! Pati mga kaklase ko tawa ng tawa sa kwento ni Tatay!” sabi ni Ramil, sabay kagat ng kaniyang biskwit.

Masasabing close talaga si Ramil sa kaniyang tatay. Tuwing magkukwento si Mang Narciso, laging tuwang-tuwa si Ramil. Para kay Ramil, ang mga kwento ng kanyang ama ang nagpapatibay ng kanilang samahan.

Noon iyon. Habang lumalaki si Ramil, nagbabago ang kanilang relasyon. Dumating ang puntong naging mahirap na ang kanilang pagkakaintindihan, lalo na nang magbinata na si Ramil.

Minsan, sa usapan tungkol sa pipiliing kurso ni Ramil sa kolehiyo, nagkaroon ng pagtatalo. Gusto ni Mang Narciso na maging abogado si Ramil, ngunit ang gusto ng anak ay maging manunulat.

“Anak, mas mabuti sana kung abogado ka. Tagapagtanggol ng naaapi,” paliwanag ni Mang Narciso, na nagtatangkang kumbinsihin ang anak.

Ngunit matatag ang desisyon ni Ramil. “Tatay, gusto kong maging manunulat. Mahilig ako sa kwento. Gusto kong magsulat.”

“Hindi ka kikita diyan, anak,” seryosong tugon ng ama. “Sumunod ka sa akin. Huwag matigas ang ulo mo.”

Sa kabila ng mga pakiusap ng ama, kinuha pa rin ni Ramil ang kursong Creative Writing. Hindi na siya kinakausap ng ama ngunit patuloy pa rin siyang sinusuportahan.

Pagkaraan ng ilang taon, natapos ni Ramil ang kolehiyo. Naging matagumpay siyang manunulat. Nakilala siya sa industriya, at naging abala sa paggawa ng mga script para sa telebisyon at pelikula.

Ngunit sa gitna ng kanyang tagumpay, nalayo si Ramil sa pamilya. Halos hindi na siya nakakauwi, lalo na kapag maraming deadlines sa trabaho.

Isang araw, matapos niyang tapusin ang isang proyekto, binuksan niya ang kanyang cellphone. Doon niya nakita ang sunod-sunod na mensahe ng kanyang ina.

“Anak, umuwi ka. Nasa ospital ang Tatay mo,” mensahe ni Aling Mercedes.

“Anak, malala na ang kalagayan ng Tatay mo. Hinahanap ka niya. Umuwi ka na,” mensahe ng sumunod na araw.

Pagbukas pa ng mga susunod na mensahe, tila gumuho ang mundo ni Ramil. “Wala na ang Tatay mo,” huling mensahe ng kaniyang ina.

Nagmamadali siyang umuwi, ngunit huli na ang lahat. Ang nadatnan niya ay ang burol ng ama. Umiiyak si Aling Mercedes.

“Saan ka ba nagpunta, anak?” tanong ni Aling Mercedes, puno ng sakit at hinanakit. “Hindi mo na naabutan ang Tatay mo.”

Nababalot ng lungkot at pagsisisi si Ramil. Naalala niya ang kanilang masasayang araw, lalo na ang mga kwento ng kanyang ama. Hindi niya matanggap na sa mga huling sandali ng buhay ng kaniyang ama, wala siya.

Niyakap niya ang kanyang ina. “Patawarin niyo ako, Nanay,” hikbi niya. “Hindi ko naabutan si Tatay. Patawad dahil naging matigas ang ulo ko.”

Ngunit sa kabila ng sakit, binalita ng ina ang sinabi ng kaniyang ama bago ito pumanaw. “Anak, pinagmamalaki ka ng Tatay mo. Natutuwa siya sa mga sinusulat mo. Ipinagbilin niya na ipagpatuloy mo ang iyong ginagawa.”

Sa puntod ng kanyang ama, ipinangako ni Ramil na hindi na niya bibiguin ang mga bilin nito. Muling binalikan ni Ramil ang inspirasyong natutunan niya mula sa mga kwento ng kanyang ama.

Sa kaniyang susunod na akda, isusulat niya ang isang kwento tungkol sa isang ama at anak, at ang mga aral na kanilang natutunan mula sa mga simpleng kwento ng buhay.