Sinilaw ng Ginoong ito sa Pera ang Isang Sikat na Doktor upang Maging Bise Mayor Niya, Mapapayag Niya kaya Ito?

Pilit na kinukumbinsi ng tatakbong mayor na si Romeo ang isang sikat at pinaka pinagkakatiwalaang doktor sa kanilang lalawigan upang kaniyang maging bise mayor. Sigurado kasi siyang kapag napapayag niya itong tumakbo sa nalalapit na halalan, tiyak na ang pagkapanalo niya dahil kuhang-kuha na nito ang loob ng mga tao.

Matagal na niyang pangarap na makamtan ang posisyon ng pagiging mayor sa kanilang lalawigan. Ngunit dahil malalakas at sikat sa kanilang lugar ang mga nakakatunggali niya para sa naturang posisyon, siya’y palaging natatalo.

Ngayong napansin niya ang kasikatan ng naturang doktor, kahit alam niyang wala itong alam sa pulitika, pilit niya itong inaakit. Madalas, sinisilaw niya pa ito sa mga prebelihiyong maaari nitong makuha kapag parehas silang nanalo sa halalan.

Ngunit kahit anong gawin niya, palagi siya nitong tinatanggihan at mas pinipili ang pagiging doktor. Halos araw-araw niya itong suyuin sa ospital upang mapapayag na tumakbo sa ilalim ng kaniyang partido.

“Dok, napag-isipan mo na ba ‘yong inaalok kong posisyon sa’yo sa gobyerno?” tanong ni Romeo isang umaga habang sumisiksik sa opisina ng doktor. “Sana naman may desisyon ka na dahil malapit nang magsara ang nominasyon.”

“Sir, nag-aalinlangan pa rin ako,” tugon ng doktor. “Tingin ko, hindi ko matutugunan ang mga responsibilidad ng isang vice mayor.”

Napabuntong-hininga si Romeo. “Sino bang nagsabi sa’yong dapat kang tumigil sa paggagamot ng mga pasyente? Pwede mong pagsabayin.”

“Gusto ko munang tumutok sa pagiging doktor,” seryosong tugon ng doktor habang tumitingin sa mga pasyenteng naghihintay.

Nainis si Romeo sa pagtanggi nito. “Isa ito sa pinakat*ngang desisyong ginawa mo! Hindi mo ba alam kung magkanong pera ang kikitain mo bilang vice mayor?” sambit ni Romeo, sabay dabog sa mesa.

Tumayo ang doktor, nanatiling kalmado. “Wala akong balak dungisan ang pangalan ko alang-alang sa posisyon. Hindi ko kailangan ng pera. Ang kailangan ko ay gamutin ang mga taong balak mong nakawan ng pondo.”

Nagulat si Romeo sa sagot ng doktor. Hindi niya inasahan na ganito katapang ang taong kaniyang kinukumbinsi.

“P-pakiusap, huwag mo akong pahiyain. Kalimutan na natin ito,” sambit ni Romeo, ngunit lalo lang bumigat ang sitwasyon.

“Pasensiya na,” tugon ng doktor. “Nakarecord ang usapan natin.” Pinarinig pa nito ang audio mula sa kaniyang cellphone.

Lalong kinabahan si Romeo. “Huwag mo ’yang ipalabas,” pakiusap niya, tila nawawalan ng lakas.

Ngunit nagpatuloy ang doktor. Ginamit niya ang mikropono ng ospital upang iparinig sa buong gusali ang pag-uusap nila ni Romeo. Naging usap-usapan ito ng lahat.

Hindi na alam ni Romeo kung saan ilalagay ang sarili. Mabilis na kumalat ang balita tungkol sa kanilang pag-uusap, at naging tampulan ng galit ng mga tao ang kaniyang mga plano.

Katulad ng inaasahan, natalo si Romeo sa halalan. Wala ni isang boto ang nakuha niya. Ang dati niyang tiwala sa sarili ay nawala kasabay ng kaniyang pagkatalo.

Matapos ang insidenteng iyon, napagtanto ni Romeo ang kaniyang mga pagkakamali. Naisip niyang hindi siya karapat-dapat maging mayor kung ang intensyon niya’y puro pera at hindi serbisyo.

Labis ang pagsisisi ni Romeo. Nawala ang kaniyang pangarap, at nabaon siya sa kahihiyan. Ang dating popularidad ay napalitan ng galit ng taong bayan.

Dahil sa natutunang leksyon, nagdesisyon si Romeo na baguhin ang kaniyang buhay. Hindi na niya muling hinabol ang posisyong pampulitika.

Ginamit niya ang natitirang ipon upang magtayo ng ampunan para sa mga pulubi at mga batang lansangan. Nais niyang makatulong sa mga nangangailangan, kahit pa walang kapalit na yaman o posisyon.

“Sana dati ko pa ginawa ito,” sabi niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mga batang kanyang tinutulungan. Naramdaman niya ang tunay na kaligayahan na hindi naibibigay ng pulitika.

Ang dating ambisyong pampulitika ay napalitan ng mas makabuluhang layunin—ang makatulong sa mga tao nang walang kapalit.

Unti-unting bumalik ang respeto sa kaniya ng mga tao sa kanilang lugar. Hindi man siya naging mayor, naging inspirasyon siya sa kanilang bayan dahil sa kabutihang loob na ipinakita niya.

“Ayokong magkamali ulit,” sabi ni Romeo sa sarili. Sa halip na magsisi sa mga nawalang oportunidad, mas pinili niyang magpasalamat sa mga natutunan mula sa mga pagkakamali niya.

Dahil sa kaniyang ampunan, maraming batang walang tirahan ang nagkaroon ng tahanan. Maraming buhay ang kaniyang nabago. Hindi man sa paraan ng pulitika, naging lider pa rin siya sa puso ng mga tao.

Napatunayan ni Romeo na hindi kailangang nasa pulitika para makatulong sa kapwa. Ang tunay na paglilingkod ay nagmumula sa puso at hindi sa ambisyon.

“Masaya ako sa naging desisyon ko,” bulong ni Romeo sa sarili, habang tinatanaw ang mga batang masaya sa ampunan.

Ang dati niyang galit at pagkatalo ay napalitan ng kapayapaan at kasiyahan. Sa wakas, natagpuan na niya ang tunay na kahulugan ng buhay.

Natapos man ang kaniyang ambisyon bilang mayor, nagsimula naman ang isang mas makabuluhang paglalakbay—ang maging tagapaglingkod ng mga nangangailangan, hindi sa opisina, kundi sa komunidad.