Ibinenta ng Madrasta ang Dalaga sa Guwapong Kustomer; Laking Gulat Niya na Gusto Pala Siya Nitong Maging Nobya

“Pwede ba, tigilan mo ‘yang pag-iyak mo! Makakatikim ka sa akin!” gigil na sabi ni Miranda, ang madrasta ni Catherine.

Sa kabila ng mga salitang iyon, pigil ang pagluha ni Catherine, ngunit hindi pa rin maikakaila ang patak ng kanyang mga luha. Sa kanyang isip, sinisikap niyang ipaglaban ang kanyang dignidad.

“Umayos ka nga! Tandaan mo, malaki ang utang ng tatay mo sa akin! Ang akala ko nang sumama ako sa kaniya dito sa Maynila ay gaganda ang buhay ko, pero hindi pala, lalo lang akong naghirap. Iniwan ka pa niya sa akin na isang palamunin!” masungit na sabi ni Miranda.

“Eh, ano bang gagawin ko, Tiya Miranda? Natatakot po ako,” humihikbi niyang sabi.

“Anong natatakot? Mag-e-enjoy ka pa sa gagawin mo, kaya galingan mo! Basta sundin mo lang ako. Tatayo ka lang doon sa lugar na sinabi ko sa iyo tapos ay sasama ka sa lalaking lalapit sa iyo. Gagawin mo lang ang iuutos niya sa iyo. Tandaan mo na sa akin mo ibibigay ang ibabayad niya sa iyo ha? Huwag mong subukan na kupitan ako!” wika ni Miranda.

Sa edad na beinte anyos, hindi niya kailanman naisip na maiiwan siya sa ganitong sitwasyon. Mula nang pumanaw ang kanyang ama, iniwan siya sa pangangalaga ng malupit na madrasta. Maagang sumakabilang-buhay ang kanyang ina at nang pumasok si Miranda sa kanilang buhay, ang lahat ay tila nagbago. Sa una, nagpakita ito ng kabutihan, ngunit nang mawala ang kanyang ama, lumabas na ang tunay na pagkatao ni Miranda.

Ngayon, pinagsasamantalahan siya nito at ginawang parang kasangkapan. Gustuhin man ni Catherine na tumanggi, wala siyang magawa. Banta ni Miranda na ipapahuli siya nito kapag sinubukan niyang takasan ito.

Walang pagpipilian si Catherine kundi sumunod. Tumayo siya sa gilid ng madilim na kanto, nag-antay habang kasabay niya si Miranda. Maya-maya, may pumaradang kotse sa harapan nila.

“Aba, mukhang magandang oportunidad ito, a!” sabi ni Miranda.

Bumaba ang isang lalaki sa kotse at nilapitan sila. “Magkano ang isang linggong serbisyo niya?” tanong nito.

“Naku, pogi, murang-mura lang ito. Sariwang-sariwa ito kaya sulit na sulit,” sabat ni Miranda.

Si Catherine, nakatungo lamang, nahihiya sa kanyang suot na damit. Ang kasuotan ay pinili ni Miranda, at ngayon, parang nasa panganib siya.

“Hoy, mag-hi ka naman kay pogi!” wika ni Miranda sabay kurot sa tagiliran niya.

“H-hi, sir,” pilit na sabi ni Catherine, napatingala sa lalaki. Sa kanyang isip, tila may takot na nag-aalab.

“O, ‘di ba? Iyan ang dapat, kailangan mong magpanggap na girlfriend ko para hindi na ako ipilit ni papa sa babaeng iyon,” wika ng lalaki.

Bumaba ang mga mata ni Catherine, hindi makapaniwala sa kanyang naririnig. Naisip niya na ang sitwasyong ito ay hindi nararapat para sa kanya. Pero wala na siyang ibang pagpipilian.

Mabilis na lumipas ang oras, at narating nila ang hotel kung saan magkikita si Johnrey at Monique. Habang bumababa sila sa kotse, naramdaman ni Catherine ang isang bagong simula. Sa kanyang isipan, nagdesisyon siyang hindi na muling ibibigay ang sarili sa ganitong sitwasyon.

Nang pumasok sila sa loob ng hotel, sumalubong ang isang babaeng maarte. “Naku, ano ba talaga ang plano mo? Nagmamadali na sina papa at tito na maikasal tayo,” tanong ni Monique.

“Alam mo naman na hindi pa ako handang mag-asawa,” sagot ni Johnrey, may pagdududa sa kanyang tono. “Gusto ko lang na maging masaya at malaya. Kaya’t pinili kong umupa ng katulad ni Catherine upang pigilan ang mga ganitong sitwasyon.”

Hindi makapaniwala si Monique sa narinig. “Isa na naman ba itong kasinungalingan?”

Habang nag-uusap sila, si Catherine ay nagtatago sa likod, nagmamasid at nag-iisip. Napansin niyang hindi nagbago ang hitsura ni Johnrey. Guwapo pa rin ito, pero nag-aalala siya para sa kanyang sariling kalagayan.

“Okay, ikukunekta ko ang mga bagay para sa iyo, pero may mga bagay akong kailangang ipakita sa iyo.” Aniya kay Johnrey, ng may ngiti.

Matapos ang ilang sandali, nagpasya si Johnrey na alagaan si Catherine. Nagsimula ang kanilang pagkakaibigan, at unti-unting natutunan ni Catherine ang tunay na kahulugan ng pagmamahal. Nakita niyang hindi siya nag-iisa sa laban ng buhay.

“Iba ka, Catherine. May magandang kinabukasan tayo,” wika ni Johnrey isang umaga habang nag-uusap sila sa isang coffee shop.

“Salamat, Johnrey. Nagsimula akong maniwala muli sa mga pangarap ko dahil sa iyo,” sagot ni Catherine, puno ng pag-asa.

Makalipas ang ilang buwan, nagdesisyon si Johnrey na ipakita kay Catherine ang kanyang tunay na nararamdaman. “Catherine, nais kitang ipakita sa pamilya ko. Handang-handa na akong ipaglaban ka,” wika nito.

“Totoo ba? Talaga bang handa ka na?” tanong ni Catherine, hindi makapaniwala.

“Oo, hindi na ako natatakot. Ang gusto ko ay ikaw,” nakangiting sagot ni Johnrey.

Dahil dito, nagplano si Catherine na ipakita ang kanyang tunay na sarili sa pamilya ni Johnrey. Sa kanilang unang pagkikita, hindi siya natakot. Napansin niyang nagpakita ng suporta ang mga magulang ni Johnrey sa kanilang relasyon.

“Magandang desisyon, anak. Mukhang masaya kayo,” sabi ng kanyang ina.

Sa mga susunod na buwan, naging masaya sila. Napagtanto ni Catherine na hindi na siya nag-iisa. Nagsimula siyang magkaroon ng tiwala sa sarili, at sa bawat pagkakataon, nagbigay siya ng pag-asa sa mga tao sa paligid niya.

Ngunit hindi natapos ang kanilang kwento doon. Isang araw, nagdesisyon si Johnrey na ipakilala si Catherine sa kanyang mga kaibigan. Ipinagmalaki siya ng lalaki, at sa bawat tawanan at kasiyahan, naramdaman ni Catherine na unti-unting nawawala ang mga takot at pangarap na kanyang dinadala.

Pagdating ng araw ng kanilang kasal, puno ng saya at pagmamahal ang paligid. Ang kanilang pamilya at mga kaibigan ay nagtipon upang ipagdiwang ang kanilang pagmamahalan.

Sa mga sandaling iyon, nakatingin si Catherine kay Johnrey, ang lalaking nagbigay liwanag sa kanyang buhay. Ang kanyang mga pangarap ay unti-unting nagiging realidad, at alam niyang handa na silang harapin ang hinaharap na magkasama.

Makalipas ang kanilang kasal, ang buhay ni Catherine ay puno ng pag-asa. Ang kanilang pagmamahalan ay nagbigay-daan sa mas magandang bukas, at sa piling ni Johnrey, natagpuan niya ang tunay na kahulugan ng pagmamahal at pagtanggap.