Ibinenta ng Madrasta ang Dalaga sa Guwapong Kustomer; Laking Gulat Niya na Gusto Pala Siya Nitong Maging Nobya

“Pwede ba, tigilan mo ‘yang pag-iyak mo! Makakatikim ka sa akin!” gigil na sabi ni Miranda, ang madrasta ni Catherine.

Ang dalaga naman ay pigil ang pagluha pero kahit tinitiis ay hindi pa rin tumitigil ang pagpatak niyon.

“Put*ngina naman! Umayos ka nga! Pahirin mo nga ‘yang luha mo! Tandaan mo, malaki ang utang ng tatay mo sa akin! Ang akala ko nang sumama ako sa kaniya dito sa Maynila ay gaganda ang buhay ko, pero hindi pala, lalo lang akong naghirap. At nang mamat*y pa siya’y iniwan ka pa niya sa akin na isang palamunin!” masungit na sabi ng kaniyang madrasta.

“O, ayan, bagay na bagay ‘yang suot mo, nakalabas ang dibdib mo tiyak na makakarami ka ngayong gabi,” saad pa nito.

“Eh, ano bang gagawin ko, Tiya Miranda? Natatakot po ako,” humihikbi niyang sabi.

“G*ga ka! Anong natatakot? Mag-e-enjoy ka pa sa gagawin mo, kaya galingan mo! Basta sundin mo lang ako. Tatayo ka lang doon sa lugar na sinabi ko sa iyo tapos ay sasama ka dun sa lalaking lalapit sa iyo.Gagawin mo lang ang iuutos niya sa iyo, alam mo na iyon. Tandaan mo na sa akin mo ibibigay ang ibabayad niya sa iyo ha? Huwag mong subukan na kupitan ako!” wika ni Miranda.

Sa edad na beinte anyos, hindi niya kailanman naisip na gagawin niya ang pagbebenta ng katawan. Mula nang pumanaw ang tatay niya sa sakit sa puso ay naiwan na siya sa malupit niyang madrasta. Maagang sumakabilang buhay ang tunay niyang ina dahil sa kumplikasyon sa dugo. Hindi naman napigilan ng tatay niya na umibig muli sa babaeng nakilala nito sa bar sa probinsya na si Miranda. Binahay ito ng kaniyang ama at nang lumuwas sila sa Maynila ay kasama rin ito.

Sa una lang maayos ang pakikitungo sa kaniya ng madrasta pero nang mawala ang tatay niya’y lumabas na ang mga sungay nito. Inalila at tinrato siya nitong parang basahan at ngayon nga ay pagkakakitaan siya nito bilang isang babaeng bayaran. Gustuhin man ni Catherine na tumanggi ay hindi niya magawa. Ang panakot sa kaniya ng madrasta ay ipapahuli siya nito at ipadidispatsa sa mga kaibigan nitong parak kapag sinubukan niya itong takasan.

Sinunod na lamang niya ang sabi ni Miranda, tumayo siya sa gilid ng madilim na kanto at nag-antay, kasama niya roon ang babae. Maya maya ay may pumaradang kotse sa harapan nila.

“Aba, mukhang tiba-tiba ka sa una mong kustomer, a! De kotse pa! Madatung ang kelot. Hala, ayusin mo na ang sarili mo at nariyan na ang susundo sa iyo,” nakangising sabi ni Miranda.

Bumaba ang lalaki sa kotse at nilapitan sila.

“Magkano ang isang linggong serbisyo niya?” tanong ng baritonong boses.

“Naku, pogi, murang-mura lang ito. Sariwang-sariwa ito at v*rgin kaya sulit na sulit,” bola ng babae.

Si Catherine naman ay nakatungo lang at ayaw tumingin sa kausap nila. Nahihiya kasi ito dahil nakabuyangyang sa harap ng lalaki ang mayaman niyang dibdib sa suot niyang damit na pinili mismo ng madrasta niya.

“Hoy, mag-hi ka naman kay pogi!” wika ni Miranda sabay kurot sa tagiliran niya. “Bwisit ka, huwag mo akong ipapahiyang l*tse ka ha?” bulong pa nito.

“H-hi, sir,” pilit niyang sabi sabay napatingala sa kausap, medyo napakagat labi pa siya dahil mas lalong ibinaba ng madrasta niya ang laylayan ng kaniyang damit kaya mas lalong lumuwa ang hinaharap niya.

“O, ‘di ba, materiales fuertes? Naku, titirik ang maga mata mo sa kaligayahan kapag siya ang nakasama mo, kaya ano pang hinihintay mo, sir? Sampung libo lang isang gabi,” sabi ni Miranda.

Kumuha ng pera ang lalaki sa pitaka at iniabot iyon kay Miranda.

Ayan na ang kinatatakutan ni Catherine, katapusan na ng kaniyang pagkabirhen.

“Sakay na,” utos pa nito.

Pumasok na siya sa kotse, pigil ang hininga.

“O, enjoy kayo sir ha? Hindi ka magsisisi diyan sir, palung-palo iyan!” bungisngis pa ni Miranda.

Sa pagsakay ni Catherine kotse ng una niyang kustomer ay mas lalo niyang napagmasdan ang hitsura nito. Nanlaki ang mga mata niya at napamura pa siya dahil sh*t, napakaguwapo pala nito!

“Baka madumi ‘yang sapatos mo ha, kakalinis ko lang ng loob ng kotse ko!” wika ng lalaki.

Napairap siya bigla, ano ba iyan? Gwapo nga, mukhang maarte naman!

Isinara na nito ang pinto at bintana ng sasakyan at tahimik na nagmaneho. Maya maya ay tumunog ang selpon nito. Napansin niyang napasimangot ang lalaki nang tingnan kung sino ang tumatawag.

Sinagot ng lalaki ang tawag.

“Hello, ano na naman?” malakas nitong sabi sa kausap.

“Kanina pa ako, naghihintay dito sa hotel. Nasaan ka na ba? Baka naman gusto mo pang magsumbong ako sa daddy ko?” banta ng babae nasa kabilang linya.

“Sh*t!” malakas na sabi ng lalaki. “Hintayin mo ako diyan!” pahabol pa nito bago padabog na ibinaba ang selpon.

Ang guwapong kustomer ni Catherine ay si Johnrey Montevido, anak ng isang mayamang negosyante. Ang babaeng kausap nito ay si Monique, ang inirereto sa kaniya ng papa niya na anak ng kumpadre nito sa negosyo.

Malakas ang tama nito sa kaniya at atat na rin ang papa niya na maikasal siya rito, pero wala pa sa plano niya ang magpakasal. Hindi pa siya sawa sa buhay binata niya.

Kaya nga naisip ni Johnrey na umupa ng babaeng bayaran para pagpanggaping girlfriend niya para tigilan na siya ni Monique. Kaya eto, pinick up niya ang walang muwang na si Catherine.

Saka lamang niya napansin nitong napakaganda pala ng nakuha niya mukhang artista sa Korea. Singkit kasi ang mga mata ng dalaga at maputi, kutis porselana, pero sorry dahil kahit mala-Diyosa ito sa kagandahan ay pokp*k pa rin ito, cheap na babae.

“Tatapatin na kita, miss. Kaya kita hinire ay para magpanggap na girlfriend ko,” sabi ni Johnrey sa dalaga.

“H-ho?” gulat na tanong ni Catherine na ‘di makapaniwala.

“Alam kong kailangan mo ng pera at willing akong magbayad kahit na magkano. Magbibigay ako kahit doble o triple sa ibinigay ko sa bug*w mo kanina at sa iyo ko iyon ididiretso, basta magiging girlfriend kita kung kailan ko gusto,” paliwanag ng lalaki.

“H-hindi ko po kayo maintindihan, sir. Gusto niyo po akong magpanggap na girlfriend niyo?” kinakabahang tanong ni Catherine.

“Bingi ka ba? Binili ko ang serbisyo mo para magpanggap kang girlfiend ko. Basta, sumunod ka na lang, okey? Ganito kasi, ‘yung kausap kanina sa selpon, siya yung babaeng inirereto sa akin ng papa ko na pakasalan ko, pero ayoko pang magpatali sa kahit sinong babae kaya kailangan ko ang tulad mo. Ang gagawin mo magpapanggap na girlfriend ko para hindi na ako ipilit ni papa sa babaeng iyon, naiintindihan mo? Makikipagkita siya sa akin at ipapakilala kita sa kaniya. Galingan mo ang akting mo, hindi niya pwedeng malaman na fake lang ito. Kapag hindi mo inayos ang pagpapanggap ay pagsisisihan mo!” inis na sabi ng lalaki.

Hindi nakakibo si Catherine. Napatango na lang siya sa gusto ng lalaki.

Mabilis na lumipas ang oras at narating na nila ang hotel kung saan magkikita sina Johnrey at Monique. Naunang pumasok ang lalaki sa isang kwarto at doon siya sinalubong ng isang maarteng babae, si Monique. Samantala, si Catherine ay nagpunta muna sa CR sa lobby ng hotel para mag-retouch. Kailangan nga naman ay kapani-paniwala na siya ang girlfried ni Johnrey, mabuti na lang at may mga dala siyang pampaganda sa bag niya.

“Mabuti naman at dumating ka na! Ano ba talaga ang plano mo sa ating dalawa? Nagmamadali na sina papa at tito na maikasal tayo dahil gusto ng papa mo na magkaroon na ng apo,” bungad ng babae.

“Alam mo naman noon pa na hindi pa ako handang mag-asawa, ‘di ba? Alam din iyan ni papa, pero ewan ko ba, palagi na lamang silang nanghihimasok ng papa mo sa buhay ko. Ang gusto kong makarelasyon ay ‘yung babaeng ayaw rin ng commitment na gaya ko kaya nga may bago na akong girlfriend na naiitntindihn ang gusto ko. Very compatible kaming dalawa,” sagot ni Johnrey.

“What? Hindi ako naniniwala sa iyo! Ang sabihin mo, isa na naman iyan sa mga kasinungalingan mo para hindi makaiwas sa kasal natin,” tugon ni Monique na tinaasan pa ng kilay ang lalaki.

Nang biglang pumasok si Catherine.

“Babe?”

Napalingon ang dalawa sa nagsalita mula sa likod. Nagulat si Monique na hindi inasahan ang pagdating ng dalaga habang natulala naman si Johnrey sa kagandahang bumungad sa kaniya. Kahit saang anggulo niya tingnan ang babaeng napick-up niya, ay napakaamo at kahali-halina ang mukha nito, pati ang katawan ay ang lakas ng appeal, ang seksi at ang kinis at ang puti ng balat. Gustung-gusto rin niya ang pagka-inosente nito.

Parang tumigil ang oras nang maglakad ang dalaga palapit kay Johnrey. Ipinulupot nito ang mga braso sa leeg ng lalaki at dinampian ng halik ang labi.

Napalunok pa si Johnrey nang gawin iyon sa kaniya ni Catherine. Bigla tuloy siyang nakaramdam ng pag-iinit. May kung anong nanigas sa kaniyang harapan.

“Babe, sino siya? Akala ko ba pumunta tayo rito para mag-enjoy?” malanding tanong ni Catherine kay Johnrey.

Nanggalaiti sa galit si Mmonique.

“Pagsisisihan mo ito! Isusumbong kita kay tito at sa papa ko! At ikaw babae, huwag ka munang magsaya dahil hindi mapapasaiyo si Johnrey!” gigil na sabi ng babae saka padabog na umalis.

Nakahinga nang maluwag si Johnrey pero napakalakas pa rin ng kabog ng dibdib niya. Naramdaman niya na biglang umalis si Catherine sa pagkakayakap sa kaniya.

“Ayos na po ba iyon, sir? Ginalingan ko po talaga ang pag-arte,” wika ng dalaga.

“Good job, ang galing mo,” nakangiti niyang sabi rito.

Sa hotel sila nagpalipas ng gabi pero walang nangyari sa kanila. Iginalang ni Johnrey si Catherine. Ilang araw din sila na naroon gaya ng napag-usapan nila. Mabilis na lumipas ang mga araw, sumuko na rin si Monique sa paghahabol kay Johnrey. Wala na ring nagawa ang papa nito sa gusto ng lalaki, natuwapa nga ito dahil may bagong girlfriend ang anak, nangangarap pa rin itong magka-apo. Pero kahit wala na ang babae ay hindi pa rin pinapauwi ni Johnrey si Catherine. Katwiran nito, kahit anong oras ay maaaring bumalik si Monique para manggulo ulit.

Pabor din naman iyon sa dalaga dahil sa kaunting panahon na nakasama niya ang lalaki ay natutunan na rin niya itong mahalin. Oo, iniibig na niya si Johnrey. Kahit alam niyang malabong mangyari na magustuhan din siya nito, pinili pa rin niyag manatili sa tabi nito.

Isa pa, mas lalo niya itong minahal dahil mula sa pagiging masungit at suplado ay nakikita na niya ang kabutihan ng puso ng lalaki. Mabait ito, malambing at maalalahanin. Kung ibang pagkakataon nga lang, iisipin niyang binabahay na siya nito kaya lang ay alam naman niyang binayaran lang nito ang serbisyo niya.

Isang umaga, ikinagulat ni Catherine nang tumunog ang kaniyang selpon. Nanlaki ang mga mata niya dahil ang madrasta niyang si Miranda ang tumatawag. Sinagot niya iyon.

“O, ano na, hitad? Nagpapakasarap ka diyan, ano? Sabi ko na nga ba at malandi ka rin, eh, pero ayos lang iyan ang mahalaga ay tuloy tuloy lang ang pagbabayad niya sa iyo at pagpapadala niya ng pera sa akin. Ganito, ang mabuti pa ay samantalahin mo na ang pagkakataon, akitin mo na ang lalaking iyan para mabuntis ka niya at ikaw ang pakasalan. O ‘di ba, bongga ang magiging buhay mo, natin!” wika ni Miranda sa kabilang linya.

“Ano po? Pwede ko namang paniwalain si Johnrey na mahal ko na siya, tapos magpapagamit ako at magpapakasal sa kaniya para makahaahon tayo hirap,” tugon niya. “P-pero hindi ko po iyan gagawin. Hindi ako ganoong klaseng tao. Ayokong samantalahin ang kabutihan ni Johnrey sa akin. Hihintayin ko na lang na pauwiin niya ako. Kung gusto niyo ay ibenta niyo na lang ulit ako sa ibang kustomerbasta hindi ko gagawin ang utos niyo,” wika niya pa sabay ibinaba na niya ng selpon.

Nang biglang dumating si Johnrey, tiningnan siya nito nang matalim. Galit na galit ang mga mata nito.

“Akala ko ay iba ka! Tulad mo rin pala ang ibang bayaran, manggagamit!” malakas nitong sabi saka sapilitan siya nitong inihiga sa kama, pinaghahalikan siya nito sa pisngi, sa leeg, sa labi, sa dibdib.

“Bagay lang sa iyo ito, pokp*k ka! This is what you get, b*tch! Akala mo siguro ay mauuto mo ako, nagkakamali ka. Binili lang kita, kaya susulitin ko ang mga binayad ko sa iyo,” wika pa ni Johnrey.

Napaiyak na lamang siya, hindi ito ang lalaking minahal niya, bakit bigla na lamang itong naging marahas sa kaniya? Anong kasalanan niya? Pilit itinanong kay Johnrey ang dahilan ng galit nito pero hindi siya nito pinakinggan. Wala siyang nagawa sa lakas nito kaya pinaubaya na niya rito ang kaniyang sarili.

“F*ck you! Tandaan mo, pick up girl ka lang, marumi kang babae!” bulong pa nito sa kaniya bago siya nito tuluyang angkinin. Nang makaraos ay may pahabol pa itong kutya sa kaniya.

“Sh*t ang sarap mo, tama nga ‘yung babaeng kasama mo, birhen ka pa nga!” ngisngis nito na unti-unting nakatulog sa sobrang pagod.

Pinahid ni Catherine ang luha sa mga mata.

“Bakit, Johnrey? Anong kasalanan ko?” tanong niya.

Naisip niya na tama naman ito, bayaran lang siya at hindi kailangang seryosohin kaya nagdesisyon na siya na umalis na sa lugar na iyon. Ang lalaki na rin ang nagsabi na marumi siyang babae, hindi nga talaga sila bagay kaya kakalimutan na niya ang nararamdaman niya rito.

Pagkatapos niyang ibigay kay Miranda ang huling bayad ni Johnrey sa kaniya ay nilayasan na niya ito. Wala na siyang pakialam kung ipahanap siya nito sa mga kaibigang parak. Magtatago na lang siya at magpapakalayu-layo.

Nakatulong ang perang ibinigay sa kaniya ng lalaki para magbagong buhay siya. Pumunta siya sa malayong probinsya para hindi na siya matunton ng kaniyang madrasta. Ginamit niya ang naipong pera at nagtayo siya ng negosyo.

Isang araw, habang nagtitinda siya ng mga prutas sa maliit niyang pwesto ay isang pamilyar na boses ang narinig niyang tumawag sa pangalan niya, si Johnrey.

Hindi pa rin nagbabago ang hitsura nito kahit isang taon na ang nagdaan. Guwapong-guwapo pa rin ito pero humaba na ang buhok at nagkaroon na ng balbas at bigote dahil tila napabayaan na nito ang sarili.

“Kumusta ka na?” tanong nito.

Paano siya nahanap nito? Kahit ba sa liblib na lugar ay nahanap pa siya ng lalaking ito?

“Anong ginagawa mo rito? Paano mo ako nahanap? Sorry, pero hindi ko na ibinebenta ang serbisyo ko. Nagbagong buhay na ako at nananahimik na ako rito’t nagtatrabaho nang marangal. Hindi na rin ako marumi gaya ng sabi mo,” wika niya sa lalaki.

Dahan-dahan itong lumapit sa kaniya, hinawakan ang mga kamay niya at kitang-kita niya ang lumuluha nitong mga mata.

“Kay tagal kitang hinanap, Catherine. Ginamit ko ang lahat ng aking pera at koneksyon makita lang kita,” wika nito.

“Hindi na nga ako nag…”

“I am so sorry, Catherine, sa ginawa ko sa iyo noon sa hotel. Sobra kasi akong nagalit nang marinig kong may kausap ka sa selpon at sinabi mo na gagamitin mo lang ako para makaahon ka sa hirap, pero ang laki kong tanga dahil nang puntahan ko ang babaeng kasama mo na madrasta mo pala ay nalaman ko ang totoo na ginamit ka lang niya para magkapera siya. Huwag ka nang mag-alala dahil ipinahuli ko na siya sa mga awtoridad pati ang mga kasabwat niyang parak dahil sa pambubugaw niya sa iyo. Nasaktan ako noon nang husto dahil mahal na rin kita, Catherine. Natutunan na rin kitang mahalin. Nang mawala ka’y halos mabaliw ako sa labis na lungkot, mamamat*y ako kapag nawala ka pa sa akin,” humihikbing sabi ni Johnrey na napaluhod na sa harap niya.

Napaluha na rin ang dalaga sa mga narinig niya. Hindi na siya sumagot, hinalikan na lamang niya nang mariin si Johnrey sa labi at niyakap nang mahigpit.

“Mahal din kita, noon pa. Pero hindi mo ba narinig na sinabi ko sa aking madrasta na ayokong lokohin ka dahil hindi ako ganoong klaseng tao?” sabi niya.

“Sinabi mo ba iyon? Sorry talaga, hindi ko na narinig iyon dahil bago kita harapin ay saglit akong nagpalipas ng matinding galit sa labas ng pinto ng kwarto sa hotel. Patawad at hindi ko iyon narinig, hindi ko sana ginawa iyon sa iyo. Hindi sana kita nasaktan,” lumuluha pa ring sabi ng lalaki.

“Hayaan mo na, tapos na ‘yon, eh, ang mahalaga ay ang ngayon,” tugon ni Catherine na pinahid ang luha sa pingi ni Johnrey.

Nangako ang lalaki na magsisimula ulit sila. Masugid siyang niligawan ni Johnrey, matapos ang tatlong buwan ay sinagot niya ito. Makalipas ang isang taon ay nagpakasal na sila at bumuo ng pamilya. Ngayon ay mayroon na silang dalawang magaganda at malulusog na supling.