Dala ng Labis na Kahirapan ay Agad na Nangibang Bansa ang Dalaga Upang Maiahon ang Pamilya sa Kahirapan; Sangkatutak na Pagsubok Pala ang Kahaharapin Niya

Tulad ng sabi ng karamihan, mahirap ang buhay sa probinsya. Isa si Regina sa mga makapagpapatunay nito dahil lumaki siyang salat sa buhay. Mula pagkabata, nasanay na siyang magbanat ng buto upang makatulong sa kanyang pamilya, lalo na’t maliit lamang ang lupang sinasaka ng kanilang mga magulang.

Pangatlo si Regina sa limang magkakapatid. Ang dalawa niyang nakatatandang kapatid na lalaki ay nagsipag-asawa na pagkaraang tumuntong sa hayskul. Dahil dito, nawalan sila ng pagkakataon na makatulong pa sa kanilang pamilya. Ang responsibilidad sa mga natitirang kapatid at magulang ay napunta na lamang sa kanya.

Bagaman hirap ang kanilang pamilya, malapit si Regina sa kanyang mga magulang at nakababatang kapatid. Kaya naman, matapos niyang makatapos ng hayskul, buo na ang kanyang loob na magpatuloy sa kolehiyo upang makapagtapos. Alam niyang ito ang magiging susi para maiahon ang kanilang pamilya mula sa hirap.

“Sigurado ka bang ‘yan na ang plano mo? ‘Di naman lahat ng pumupunta ng ibang bansa e yumayaman,” tanong ni Celine, ang kanyang matalik na kaibigan, nang marinig ang plano nitong mangibang-bansa pagkatapos ng kolehiyo. Nababalisa si Celine sa magiging kapalaran ni Regina.

“Alam ko naman ‘yon, pero sa araw-araw na nakikita kong kumakalam ang sikmura ng mga magulang at kapatid ko, handa akong makipagsapalaran sa ibang bansa. Kahit pa hindi ko alam kung magiging matagumpay, susubukan ko pa rin,” sagot ni Regina. Kitang-kita sa kanyang mga mata ang determinasyon na baguhin ang kanilang sitwasyon.

Malapit nang magtapos si Regina sa kolehiyo. Sa kabutihang palad, nakakita siya ng isang ahensiya na naghahanap ng mga fresh graduates upang dalhin sa Amerika. Ibinida ng ahensya na sagot nila ang lahat ng gastusin – mula sa tiket hanggang sa tirahan, kaya’t hindi na ito nagdalawang-isip na sumali.

Pagkatapos nilang mag-usap ni Celine, napagdesisyunan na ni Regina ang kanyang plano. Alam niyang ito na ang kanyang tsansa para mabigyan ng mas maginhawang buhay ang kanyang pamilya. Mabigat man sa loob, handa siyang iwan ang kanyang mga mahal sa buhay para sa kanilang kinabukasan.

Dumating na ang araw ng kanyang pag-alis. Hindi na siya ihinatid ng kanyang mga magulang at kapatid sa airport upang makatipid. Sa halip, nagsama-sama sila para sa isang simpleng hapunan ng monay at pansit na binili lamang nila sa karinderya ng kanilang kapitbahay.

“Ate, ang sarap nito ha! Salamat sa pakain bago ka umalis,” sabi ng bunsong kapatid ni Regina, si Ben, na pitong taong gulang pa lamang. Nakangiti ito habang masayang kinakain ang pansit, walang kamalay-malay sa bigat ng sitwasyon.

“Naku, ‘toy, pangako, pagbalik ko, hindi lang monay at pansit ang kakainin natin! Magpapakabait kayo ni Shiela, ha? Huwag ninyong papasakitin ang ulo ni Nanay at Tatay!” bilin ni Regina habang pinipigilan ang kanyang mga luha. Kahit masakit sa kanya, alam niyang ito ang tamang desisyon para sa kanilang pamilya.

Lumapit si Shiela, ang kanyang nakababatang kapatid, na kanina pa umiiyak. Niyakap siya nito nang mahigpit, walang imik. Si Shiela ang pinakamalapit kay Regina dahil sila lang ang dalawang babae sa magkakapatid.

Matapos ang kanilang huling yakap at mga paalam, huminga nang malalim si Regina. Alam niyang hindi magiging madali ang tatahakin niyang landas sa Amerika, ngunit kailangan niyang kayanin ang lahat para sa kanyang pamilya. Para sa kanya, ang bawat sakripisyo ay may katumbas na tagumpay balang araw.

“Mag-ingat ka ha, sis. Tawag ka lang kung kailangan mo ako. Ipagdarasal kita araw-araw,” sabi ni Celine habang hinahatid si Regina sa airport. Malaki ang pasasalamat ni Regina sa kanyang kaibigan dahil hindi siya nito iniwan mula pa noong una.

Bago umalis, iniabot ni Celine ang isang sobre na naglalaman ng sampung libong piso. Iyon ang inutang ni Regina bilang panggastos sa unang mga araw niya sa Amerika. Bagamat kinakabahan, batid niyang malayo ang mararating ng tulong na iyon.

“Salamat talaga, sis. Pangako, babawi ako pagbalik ko,” sabi ni Regina. Napakalaking utang na loob ang kanyang nararamdaman sa kanyang kaibigan, at alam niyang hindi niya malilimutan ang kabaitang ipinakita nito sa kanya.

Matiwasay ang biyahe ni Regina patungong Amerika. Kasama niya ang limang iba pang mga fresh graduates at si Marcia, ang kanilang tagapangalaga. Si Marcia ang nakatalaga sa kanila upang tiyakin ang kanilang kaligtasan at gabay.

“Pagdating natin sa Amerika, didiretso tayo sa bahay na tutuluyan ninyong lima. Magpahinga muna kayo, at bukas ko kayo dadalhin sa kompanyang pagtatrabahuhan ninyo,” sabi ni Marcia habang nasa eroplano. Klaro ang kanyang mga tagubilin, at alam ni Regina na wala nang atrasan ito.

Habang nasa eroplano, hindi maiwasang mag-isip si Regina tungkol sa hinaharap. Iniisip niya kung paano niya matutustusan ang kanilang pangangailangan at kung paano siya magtatagumpay. Subalit sa kabila ng mga pag-aalinlangan, nandoon pa rin ang kanyang tapang na sumubok.

Paglapag sa Amerika, agad nilang naramdaman ang lamig ng klima, isang bagay na hindi nila nararanasan sa Pilipinas. Tila ibang mundo ang kanilang pinasok, ngunit para kay Regina, ito ang simula ng bagong kabanata sa kanyang buhay.

Sa bahay na kanilang tutuluyan, hindi maiwasang makaramdam ng pagod si Regina. Tumigil siya sandali, huminga nang malalim, at bumulong sa sarili, “Kaya mo ito, Regina. Para ito sa pamilya mo.” Sa kabila ng lahat ng takot at pagdududa, alam niyang kailangan niyang magpakatatag.

Sa unang gabi niya sa Amerika, hindi maiwasang magbalik-tanaw si Regina sa mga alaala ng kanyang pamilya. Ang simpleng salu-salo ng monay at pansit, ang yakap ng kanyang mga kapatid, at ang suporta ng kanyang kaibigan – lahat ng ito ang nagsisilbing inspirasyon niya sa bagong yugto ng kanyang buhay.

Bagamat malayo sa mga mahal niya sa buhay, puno ng determinasyon si Regina na makamit ang kanyang mga pangarap. Para sa kanya, ang bawat hakbang ay para sa kanilang kinabukasan, at alam niyang darating ang araw na magiging maayos ang lahat.