Palaging Hinahanap ang Tatay ng Kanyang mga Anak, Hindi Nila Inasahan ang Lugar Kung Saan Nila Ito Nakita

“Ate, nasaan po si Tatay?” tanong ni Caleb, ang bunsong anak ni Mang Rogelio, habang tinatanaw ang labas ng bintana.

Umiling ang nakatatandang kapatid niya, “Hindi ko rin alam, Caleb. Hindi naman kasi nagsasabi si Tatay kapag aalis siya,” sagot ni Aling Mincy, ang panganay nilang kapatid, habang pinupunasan ang mesa.

“Oo nga, ang sinasabi lang niya sa atin ay huwag daw tayong aalis ng bahay at huwag na raw natin siyang hintayin makauwi,” dagdag pa ni Mincy habang nakatingin sa kapatid.

Napabuntong-hininga ang bunso nilang kapatid. Pareho ang iniisip ng magkakapatid; minsan, tila napakalayo ng kanilang ama kahit nasa iisang bahay lang sila.

Dalawang taon na mula nang umuwi si Mang Rogelio mula sa ibang bansa dahil sa kanyang sakit na nangangailangan ng patuloy na gamutan. Kung kaya’t ang kanilang ina na lang ang nagpatuloy sa pagtatrabaho bilang Overseas Filipino Worker (OFW).

Naiwan ang kanilang ama upang pangasiwaan ang kanilang maliit na negosyo. Bagamat nasa Pilipinas na ito, ramdam pa rin ng mga bata ang kanyang madalas na pagkawala sa kanilang mga buhay.

Sanay na ang tatlo na maging independent mula nang nasa abroad pa ang kanilang mga magulang. Kaya naman kahit hindi nila masyadong nakikita ang kanilang ama, hindi na rin sila umaasa ng sobrang gabay mula dito.

“Parang pakiramdam ko ay pareho pa ring nasa abroad sina Nanay at Tatay ngayon,” bulong ni Caleb habang hawak ang kanyang laruan. Malungkot ang kanyang tinig, tila may hinahanap na hindi niya maipaliwanag.

“Bakit naman?” tanong ni Mincy na tila nagtataka, subalit alam niya sa kanyang sarili ang sagot.

“Kasi palagi rin siyang wala, parang katulad pa rin ng dati. Hindi siya nagtatagal sa bahay,” malungkot na sagot ng bunsong kapatid.

Sa puntong iyon, may naisip si Mincy na tila hindi pa naisip ng sinuman sa kanila. “Bakit kaya hindi natin sundan si Tatay kapag aalis siya?” mungkahi ng panganay na may bakas ng kaba sa tinig.

Nagulat sina Caleb at ang pangalawa nilang kapatid na si Sammy. “Hindi kaya magalit si Tatay kapag nalaman niyang sinusundan natin siya?” tanong ni Sammy, nag-aalangan sa plano ng kapatid.

Umiling si Mincy. “Hindi naman tayo papahuli eh. Basta mag-ingat lang tayo. Gusto ko lang malaman kung saan siya pumupunta,” mariing sagot ni Mincy. Ramdam ang kanyang pangungulit na malaman ang katotohanan.

Sa kabila ng pangamba, napapayag din niya ang mga kapatid. Kinabukasan, nagkunwari silang abala sa kani-kanilang gawain nang umalis ang kanilang ama. Nang masigurong wala na ito sa bahay, agad silang sumunod dito.

Sinuot nila ang kanilang mga sumbrero at jacket upang magtago. Hindi nila alam kung saan pupunta ang kanilang ama, ngunit determinado silang alamin ito.

Habang patuloy nilang sinusundan si Mang Rogelio, nagtaka sila nang makita nilang palinga-linga ito. Parang may tinatago o nag-aalala na may makakakita sa kanya.

Patuloy ang kanilang paglakad, sinusundan ang bawat hakbang ng kanilang ama. Tahimik ang tatlong magkakapatid, ngunit ramdam ang kaba sa kanilang dibdib. Hindi nila alam kung ano ang matutuklasan nila.

Hanggang sa pumasok si Mang Rogelio sa isang gusali na may mga ilaw na iba-iba ang kulay. Doon nila nakita ang maraming babaeng maiiksi ang suot. Nagulat ang mga bata sa kanilang nasaksihan.

Halos hindi makapaniwala si Mincy sa kanyang nakita. “A-anong lugar ito?” tanong niya sa sarili habang nanlaki ang mga mata.

Biglang may lumapit na isang babae sa kanilang ama at yumakap dito. “I missed you, hon!” sigaw ng babae na tila matagal nang hindi nagkikita ang dalawa.

Napako ang mga mata ng tatlong magkakapatid. Hindi sila makapaniwala sa kanilang naririnig at nakikita. Halos hindi na sila makagalaw.

Agad gumanti ng yakap si Mang Rogelio at sumagot, “Mas miss kita.” Masakit ang mga salitang narinig ng mga bata mula sa kanilang sariling ama.

Agad na umiyak si Caleb. Hindi niya mapigilan ang kanyang emosyon. Hinawakan siya ni Mincy at sinaway. “Shhh… huwag kang maingay baka mabisto tayo.”

“Ate, umalis na tayo dito. Ayoko na dito…” bulong ni Sammy, halos mangiyak-ngiyak na rin. Hindi na kayang tingnan ang mga nangyayari sa harapan nila.

Mabilis silang umalis sa lugar na iyon, dala ang bigat ng kanilang natuklasan. Sa kanilang pag-uwi, tahimik lamang silang tatlo. Tila hindi pa rin makapaniwala sa kanilang nasaksihan.

Pagdating nila sa bahay, tulala pa rin sila. Hindi nila alam kung paano nila haharapin ang kanilang ama o kung dapat bang sabihin ito sa kanilang ina.

Hanggang sa nagdesisyon si Mincy na tawagan ang kanilang ina na nasa ibang bansa. “Hello, Ma?”

“Oh, anak? Napatawag ka?” sagot ng kanilang ina sa kabilang linya, hindi alam ang mga pangyayari.

Napatigil si Mincy. Hawak-hawak ni Caleb ang kanyang damit at umiiyak na tila may gustong sabihin. Tumingin siya kay Caleb at nakita niyang umiiling ito, parang sinasabing huwag na niyang sabihin.

Pinindot ni Mincy ang mute button ng telepono, “Bakit, Caleb? Bakit ayaw mong sabihin kay Nanay?”

“Huwag mo na siyang pag-alalahanin, ate. Sabihin na lang natin kay Tatay na siya na ang umamin kapag umuwi si Nanay. Ayoko nang masaktan pa si Nanay,” malungkot na paliwanag ni Caleb.

Tumango si Sammy sa sinabi ni Caleb. “Oo nga, ate. Tutal, next month naman ay nandito na si Nanay,” dagdag ni Sammy, umaasa na aaminin ng kanilang ama ang kanyang kasalanan.

Dahil sa mga sinabi ng kanyang mga kapatid, hindi na nga sinabi ni Mincy ang katotohanan sa kanilang ina. Naghintay silang tatlo at kinausap ang kanilang ama tungkol sa nakita nila.

Agad namang umiyak si Mang Rogelio at umamin sa kanila. “Patawarin niyo ako, mahal. Nagkasala ako. Hindi ko na uulitin. Ayokong masira ang pamilya natin. Ayokong mawala ang respeto niyo sa akin bilang ama.”

Sa huli, kahit mabigat sa loob, pinatawad ng mga bata ang kanilang ama. Dahil sa pagpapatawad, naging maayos muli ang kanilang pamilya, at sabay nilang hinarap ang mga hamon ng buhay.