Dating Batang Inapi at Pinagsabihan ng Walang Patutunguhan, Napatunayan ang Sarili nang Makamit ang Tagumpay na Inakala ng Lahat na Imposible

Si Lito ay isang batang masipag at matiyaga, na maagang naghanap-buhay upang makatulong sa kanyang pamilya. Napasok siya sa trabaho bilang tagalinis at tagahanda ng mga gamit sa isang maliit na panaderya sa kanilang baryo. Ang panaderyang ito ay pagmamay-ari ni Mang Berting, isang masungit na panadero na laging galit at mahigpit sa kanya.

“Lito!” sigaw ni Mang Berting habang nagpapahid ng pawis. “Ang bagal mo! Hindi lang paglilinis at pag-aayos ng harina, parang nakakatulog ka pa! Gusto mo bang mawalan ng trabaho?”

Nagmamadaling gumalaw si Lito, kahit pa basang-basa na siya ng pawis. “Opo, Mang Berting. Pasensya na po, gagawin ko pong mas mabilis.”

Kahit na halos araw-araw siyang sinisigawan at inaapi ni Mang Berting, wala siyang magawa kundi magtiis. Kailangan niya ang trabaho, at isa pa, gusto rin niyang matutunan ang sining ng paggawa ng tinapay. Sa kabila ng mga pang-aapi, masigasig siyang nagmamasid at inaaral ang bawat hakbang na ginagawa ng amo sa pagmamasa at pagluluto ng mga tinapay.

Isang araw, habang abalang-abala si Mang Berting sa pagbebenta, nakita niyang pinagmamasdan siya ni Lito habang pinapaypayan ang pugon.

“Ano ba?! Ang dami mong oras para magtambay-tambay at manood! Bakit hindi ka nalang gumawa ng mga trabaho diyan? Huwag mong isipin na ikaw ang magmamana ng panaderya ko!” malupit na bulyaw ni Mang Berting sa kanya.

Napayuko si Lito, at sa kanyang murang isipan, nangako siya sa sarili: “Darating ang araw na magkakaroon din ako ng sarili kong panaderya, at hindi ako magiging katulad mo, Mang Berting.”

Tuwing gabi, pagod man sa trabaho, patuloy siyang nagbabasa ng mga aklat tungkol sa negosyo at pamamahala na hiniram niya sa maliit na silid-aklatan ng kanilang bayan. Nag-aral siyang mabuti, isinakripisyo ang oras para sa paglilibang at naging mas masikap pa sa kanyang trabaho. Hanggang sa isang araw, sa sobrang hirap at pagod, napagtanto niyang hindi na niya kaya ang pagmamalupit ni Mang Berting.

Lumipas ang mga taon, natutunan ni Lito ang lahat ng aspeto ng pagpapatakbo ng isang panaderya—magmula sa paghahanda ng mga sangkap, pagmamasa, hanggang sa pagbebenta ng mga tinapay. Naisip niyang panahon na upang makaalis sa trabaho at pagmalasakitan ang sariling pangarap.

“Alis na po ako, Mang Berting. Maraming salamat po sa mga natutunan ko rito,” mahinahong paalam ni Lito.

“Sigurado ka ba, Lito? Sa labas, wala kang patutunguhan,” panlalait na sagot ni Mang Berting.

Ngunit buo ang loob ni Lito. Sa ilang taong pagtitiis, sapat na ang natutunan niya para magsimula ng sariling landas. Sa pamamagitan ng kanyang pagsusumikap, nakatapos siya ng pag-aaral, kumuha ng kurso sa negosyo, at kalaunan ay nagsimula ng sarili niyang maliit na panaderya.

Una, si Lito mismo ang gumagawa ng lahat. Sa kanya ang pagmamasa, pagluluto, at pagbebenta. Ngunit dahil sa kabaitan niya at pagkakaroon ng respeto sa mga tao, mabilis na nakilala ang kanyang panaderya sa kanilang baryo. Dumami ang mga mamimili, at ang kanyang simpleng panaderya ay naging bakeshop, at kalaunan ay naging isang maliit na kainan na may tinapay at kape.

Habang lumalaki ang kanyang negosyo, nagsimulang kumalat ang balita sa bayan. Lahat ay humanga sa tagumpay ni Lito, na noon ay isang batang inapi lamang ng kanyang dating amo. Sa kanyang pag-unlad, hindi inakala ni Lito na babalik pa sa kanya si Mang Berting, na ngayon ay hirap na sa negosyo.

Isang araw, pumasok si Mang Berting sa kanyang bakeshop. Tila napakumbaba ang dati niyang amo.

“Lito, ang laki na ng negosyo mo ngayon,” bati ni Mang Berting, pilit na ngumingiti.

“Opo, Mang Berting. Salamat po. Paano ko po kayo matutulungan?” magalang na tugon ni Lito, kahit pa nanumbalik sa kanya ang alaala ng mga paghihirap sa panaderya noon.

“Ah, alam mo kasi, medyo bumabagsak na ang panaderya ko. Siguro naman, dahil sa mga natutunan mo sa akin, pwede mo akong tulungan?” sambit ni Mang Berting, tila nagmamakaawa.

Nagulat si Lito sa kanyang narinig. Hindi niya inakalang darating ang araw na ang dati niyang amo ay magmamakaawa sa kanya.

“Gusto mo bang makipagsosyo, Lito? O kaya, baka pwede mo akong kunin bilang manager mo?” sabi ni Mang Berting, halos nakikiusap.

Napabuntong-hininga si Lito. Inisip niya ang lahat ng sakit at hirap na dinanas niya sa kamay ng matandang ito. Pero naalala rin niya kung paano siya nagsikap upang makamit ang lahat ng tagumpay na tinatamasa niya ngayon.

“Pasensya na po, Mang Berting,” sagot niya. “Hindi po sa ayaw ko kayong tulungan, pero marami akong natutunan sa mga taon ng pagtitiis. Isa na roon ang halaga ng pagtrato sa kapwa nang may respeto.”

Nakatungo si Mang Berting habang si Lito ay ngumiti, puno ng pasasalamat sa mga natutunan sa buhay. Ang dating batang inaalipusta lamang, ngayo’y may sariling negosyo at masagana ang buhay.