Isang Masungit na Babae ang Nagtawag ng Rider sa Kaniyang Pagkainis, Pero Hindi Niya Inakalang Magbabago ang Buhay Niya sa Simpleng Biyahe Nilang Dalawa

Si Mara ay isang babaeng kilalang masungit at mahirap pakisamahan. Dahil sa dami ng responsibilidad sa trabaho at mga problema sa pamilya, madalas siyang nakasimangot at may masamang timpla. Ayaw niyang makipag-usap nang matagal sa mga tao at kadalasan, mabilis siyang magalit sa maliliit na bagay.

Isang araw, dahil sa biglang pag-ulan at kakulangan ng taxi, napilitan si Mara na mag-book ng motorcycle ride sa isang app. Medyo naiinis siya dahil hindi siya sanay sa motorsiklo, at pakiramdam niya ay hindi komportable at delikado ito. Pero dahil sa wala na siyang ibang mapagpipilian, inis niyang tinanggap ang sitwasyon.

Pagkatapos ng ilang minuto, dumating ang rider. Nakasuot ito ng helmet at nakangiti sa kanya habang hawak ang isang kapote.

“Hi, Ma’am Mara! Ako po si Caloy,” bati ng rider nang may masiglang ngiti. “Mukhang malakas po ang ulan. Heto po ang kapote, para hindi kayo mabasa.”

Medyo nawala ang inis ni Mara sa magandang disposisyon ni Caloy, pero pinipilit pa rin niyang maging seryoso. “Salamat, Caloy. Sige na, bilisan na natin at baka ma-late ako,” malamig niyang sagot.

Nakangiti pa ring nag-abot ng kapote si Caloy at tinulungan siyang sumakay. Sa simula ng biyahe, tahimik lang si Mara, ngunit nararamdaman niyang palihim siyang sinusulyapan ni Caloy sa salamin. Hindi niya mapigilang magtanong.

“Ano ba? Bakit ka sulyap nang sulyap?” tanong ni Mara, tila may pagkairita.

“Ah, pasensya na po, Ma’am Mara. Tinitingnan ko lang po kung okay lang kayo. Baka hindi po kayo komportable,” tugon ni Caloy nang magalang.

Medyo na-touch si Mara sa pagiging maalaga ni Caloy pero hindi niya ito pinahalata. “Okay lang ako. Sanay naman akong mag-commute,” sagot niya, pilit na pinapakalma ang sarili.

Patuloy silang bumyahe habang si Caloy ay masayang kinakausap siya tungkol sa iba’t ibang bagay. Iniiwasan ni Mara na makipagkuwentuhan, pero hindi nagtagal, natutunan niyang makinig at sumagot na rin. Natuklasan niya na si Caloy pala ay dating nagtatrabaho sa isang kumpanya ngunit piniling maging motorcycle rider upang makatulong sa pamilya.

“Bakit ka nagpalit ng trabaho? Kung ako sa’yo, hindi ko iiwanan ang maayos na trabaho para sa ganito,” tanong ni Mara habang nakatingin sa malayo.

Ngumiti si Caloy at sagot, “Masaya po kasi ako rito. Nakakatulong ako sa pamilya ko, at nakikilala ko ang iba’t ibang tao araw-araw. Malaki na rin ang naipon ko mula sa pagmo-motor, kaya kahit minsan mahirap, hindi ko pagsisisihan.”

Nagulat si Mara sa sagot ni Caloy. May mga tao pa lang masaya kahit sa simpleng pamumuhay? Sa isip niya, mukhang may kakaibang kagaanan si Caloy na tila nawawala na sa kanya sa dami ng problema.

Hindi niya namalayang napapangiti na rin siya habang nakikinig sa mga kwento ni Caloy tungkol sa mga adventure niya sa kalsada at mga kakaibang pasahero na nakakasama niya.

Nang malapit na sila sa destinasyon, huminto si Caloy sa gilid ng kalsada at sinabi, “Ma’am, baka gusto ninyong uminom ng kape? May masarap na coffee shop dito, at siguradong mapapalapit po kayo nang maaga kung sasakay pa tayo ng ilang minuto.”

Nag-aalangan si Mara, ngunit may kung anong nag-udyok sa kanya na sumang-ayon. Pumasok sila sa isang maliit na coffee shop at umorder ng kape. Habang naghihintay, tuluyan nang lumambot ang kalooban ni Mara sa pagiging palakaibigan ni Caloy.

“Ano nga pala ang mga pangarap mo, Caloy?” tanong ni Mara habang naglalagay ng asukal sa kanyang kape.

Ngumiti si Caloy. “Simple lang po. Makabili ng sarili kong motor at makapagpatayo ng maliit na negosyo para sa pamilya ko.”

Natuwa si Mara sa kasimplehan ni Caloy. “Iyan ba talaga? Hindi mo ba gustong magtrabaho ulit sa opisina? Parang ang dami mo nang naipundar kahit na ganito lang ang trabaho mo,” pagtataka niya.

“Sabi ko po sa sarili ko, ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa pera o sa trabaho. Hangga’t masaya ka at nabibigyan mo ng magandang buhay ang pamilya mo, ayos na ako roon,” sagot ni Caloy na may ngiti pa ring nakapaskil sa mukha.

Dahil sa mga salita ni Caloy, unti-unting nakaramdam si Mara ng kakaibang damdamin. Ang kasimplihan at kasiyahan ni Caloy sa buhay ang nagpakita sa kanya ng bagong pananaw. Naisip niya, kailan ba siya huling nakaramdam ng kasiyahan nang ganoon? Baka ang pagiging masungit at masyadong seryoso ay dahil sa kakulangan niya ng tunay na koneksyon sa ibang tao.

Bumalik sila sa biyahe matapos ang kape, at nang makarating na sa destinasyon, nagpasalamat si Mara kay Caloy nang may ngiti.

“Salamat, Caloy. Ang sarap ng kwentuhan natin,” sabi ni Mara, na ngayon ay may mas magaan na tono.

“Walang anuman, Ma’am Mara! Kung gusto niyo po ng ganitong biyahe ulit, tawag lang po kayo,” sagot ni Caloy habang nakangiti.

Bumaba si Mara sa motorsiklo at habang papasok siya sa gusali, may kung anong tuwa ang bumalot sa kanya. Mula noon, nagsimula siyang mag-book kay Caloy sa tuwing kailangan niya ng ride. Hindi nagtagal, naging malapit silang magkaibigan at unti-unti, nabuo ang kanilang pagmamahalan.

Ang dating masungit na si Mara ay natutong ngumiti at naging mas bukas sa ibang tao. Sa simpleng pang-araw-araw na biyahe at usapan nila ni Caloy, natutunan niyang pahalagahan ang mga bagay na hindi nasusukat sa yaman, kundi sa kasiyahan ng puso at tunay na koneksyon sa iba.