Minasama Nila ang Matandang Babae na Pumasok sa Tindahan, Pero Laking Gulat Nila Nang Malaman Kung Sino Ito sa Totoong Buhay

Sa isang mataong convenience store sa gitna ng lungsod, pumasok si Lola Maria. May dala siyang maliit na bayong at nakasuot ng simpleng daster at tsinelas na halatang luma na. Huminto siya sa harap ng pintuan at sandaling nagpahinga, habang nilibot ang mga mata sa loob ng tindahan na puno ng iba’t ibang paninda.

Sa counter, nakatingin na sa kanya si Tessa, ang saleslady na nakasimangot. Nilapitan siya ni Lola Maria at nagsimulang magtanong.

“’Iha, magkano itong tinapay na ito?” tanong ng matanda, itinuturo ang isang simpleng tinapay sa estante.

Hindi napigilan ni Tessa ang mapataas ang kilay. “Ay, lola, kung wala po kayong balak bumili, huwag na kayong magtanong-tanong diyan, baka magulo niyo pa ang mga paninda namin,” sabi niya nang may kasungitan. “Kung wala kayong pambili, baka mas mabuti pa pong sa labas na lang kayo tumambay.”

Nadinig ito ng isa pang saleslady na si Mylene, na kasalukuyang nag-aayos ng mga inumin sa malamig na istante. Tumayo siya at sumang-ayon kay Tessa. “Oo nga naman, lola. Ang dami niyo nang tanong, wala naman kayong binibili. Kung ako sa inyo, magtitipid na lang kayo at huwag ng magtanong-tanong nang hindi naman bibili,” dagdag pa niya, halatang inirapan ang matanda.

Napahiya si Lola Maria at halos hindi alam ang sasabihin. Napatungo siya at kinapa ang kanyang bulsa para hanapin ang konting baryang dala niya. Alam niyang sapat ito para sa tinapay, pero sa tingin ng dalawang saleslady, isa lang siyang matanda na nakikigamit ng aircon sa tindahan.

“’Iha, may pera naman ako. Gusto ko lang sana—” Hindi pa man siya natatapos, biglang sumingit si Tessa.

“Lola, kahit na may konti kayong pera, hindi niyo pa rin kayang bumili ng mas mahal dito. Kung ako sa inyo, uuwi na lang ako.”

Napailing si Lola Maria at tinignan ang mga saleslady nang diretso sa mata, ngunit hindi na siya nagsalita pa. Humakbang siya papalabas, bitbit ang kaunting dignidad na natitira sa kanya.

Ilang saglit lang, isang itim na kotse ang huminto sa harap ng tindahan. Bumaba ang isang batang babae na may suot na formal na damit at may dalang laptop bag. Pumasok siya sa loob ng convenience store at nilapitan ang counter.

“Magandang araw. Ako si Ana, ang may-ari ng tindahan na ito. Napansin kong may nangyaring di kanais-nais sa aking Lola Maria,” sabi ng babae nang may diin sa pangalan ng matanda.

Nanlaki ang mga mata nina Tessa at Mylene. “Ma’am, pasensya na po, hindi po namin alam na… na lola niyo siya…” halatang nanginginig sa kaba si Tessa habang pinipilit magpaliwanag.

“Hindi niyo siya alam? Hindi niyo kailangan malaman kung sino siya para respetuhin niyo, di ba? Kung paano niyo tratuhin ang isang customer, kahit sino man siya, iyon dapat ang laging niyong isaisip,” sabi ni Ana na puno ng awtoridad ang boses.

“Pasensya na po, Ma’am Ana. Hindi na po mauulit,” sagot ni Mylene, napayuko at hindi makatingin sa mga mata ng kanilang boss.

“Ito ang mangyayari, dapat sana ay sisante na kayo dahil sa inasal niyo,” sabi ni Ana habang mariing nakatingin sa kanilang dalawa. “Ngunit alam kong mahirap ang mawalan ng trabaho, kaya bibigyan ko pa kayo ng isa pang pagkakataon.”

Biglang nagsalita si Lola Maria na nasa labas pa pala ng tindahan at naririnig ang kanilang pag-uusap. “Anak, kung maaari, huwag mo na silang tanggalin. Siguro ay hindi nila naisip ang kanilang sinabi, at marahil ay wala naman silang masamang intensyon,” sabi niya nang may kabaitan sa kanyang boses.

Tumango si Ana at huminga nang malalim. “Lola, para lang po sa inyo, hindi ko sila aalisin sa trabaho. Pero tandaan niyo, Tessa at Mylene, ang respeto at malasakit sa kapwa ay ang pinakamahalaga sa serbisyo. Kung hindi niyo ito kayang ibigay, hindi niyo rin deserve ang trabahong ito,” babala niya.

Napatango sina Tessa at Mylene, halatang nakaramdam ng matinding hiya at pagsisisi. Tumalikod na si Ana at muling hinarap si Lola Maria.

“Lola, ako na po ang bahala sa lahat ng kailangan niyo. Ano pa po ang gusto niyong bilhin?” tanong ni Ana nang may pagmamahal sa kanyang tinig.

Ngumiti si Lola Maria at bahagyang tumingin kina Tessa at Mylene. “Ayos na ako, anak. May tinapay na akong nabili. Ang mahalaga ay natuto sila.”

Dito na nagtapos ang pangyayari sa convenience store, isang aral ang naiwan sa mga saleslady na si Tessa at Mylene. Hindi nila malilimutan ang nangyaring iyon—isang matanda na tinuring nilang walang-wala, ngunit sa katunayan ay lola pala ng mismong may-ari ng tindahan. Mula noon, naging mas magalang sila sa bawat taong pumapasok, mayaman man o mahirap, alam nilang ang respeto ay para sa lahat at hindi para sa iilang may kakayahan lang.