Iuuwi ng Babaeng Ito ang Kaniyang Anak Para Ipa-Albularyo, Hindi Siya Makapaniwala sa Malalaman

“Kailangan ko na talagang iuwi si Jasmine sa probinsiya! Mukhang doon siya magagamot, hindi ko na kayang makitang nagkakaganito ang anak ko!” namomroblemang sabi ni Mona sa kaniyang asawang si Romeo.

“Umaarte lang ‘yang anak mo! Maniwala ka sa akin kapag naman nasa trabaho ka ay hindi ‘yan sinasapian! Mukhang ayaw niya lang yata pumasok sa eskwela, baka may nangbu-bully sa kaniya, paano’y napakapangit ng anak mo!” natatawang sagot ng lalaki.

“Pwede ba, Romeo, huwag mo naman sanang pagsalitaan nang gan’yan ang anak ko kasi nasasaktan ako!” baling ng babae rito.

“O, bakit, bago pa naman tayo nagsama sinasabi ko na sa’yong pangit ‘yang anak mo! Baka nga kasi kapre ang tatay niyan! Pero sige na, baka sa akin mo pa maibaling ang init ng ulo mo. Palalamigin ko na lang,” pahayag ng lalaki at niyakap nang mahigpit ang asawa.

Anak ni Mona si Jasmine sa unang asawa ngunit sabi ng mga nakakatanda ay na-engkanto raw ang babae noong nagbubuntis ito dahil iba ang itsura ng bata. Hanggang sa ngayon na katorse anyos na ito ay nariyan pa rin ang itim na balat sa mukha ni Jasmine at ang kakaiba niyang balat. Hanggang sa hiwalayan siya ng tatay ni Jasmine at doon na nga ito nagkaroon ng iba’t ibang karelasyon. Si Romeo na ang pinakamatagal sa lahat at ang pinakatanggap silang mag-ina kaya naman mahal na mahal niya ito kahit wala itong trabaho. Ngunit ilang buwan nang napapansin ni Mona na palaging nilalagnat ang kaniyang anak at nitong huli ay para na itong sinasaniban at nagsasalitang mag-isa sa kaniyang kwarto.

“Biglaan naman yata ang uwi niyo rito ni Jasmine, anak? Ano na bang nangyari sa apo ko?” tanong ni Nanay Selen, ang nanay ni Mona.

“Naku, ‘nay, hindi ko nga alam. Hindi na nagsasalita itong si Jasmine sa akin, ayos naman ito nung nagsimula ang klase pero nung pumasok na sa eskwela at naging abala na rin ako sa trabaho ay nagsunod-sunod ang lagnat at ngayon ay parang,” hindi matuloy ni Mona ang kaniyang gustong sabihin habang nakatingin lamang sa anak niyang nakatulala sa isang tabi.

“Mukhang wala naman siyang sapi, baka naman may problema lang? Baka hindi mo na kasi kinakausap at puro na lang si Romeo ang inaatupag mo!” baling ng matanda sa kaniya at hinampas pa ito sa balikat.

“Tulala lang siya katulad nang ganyan, tapos mamaya biglang may kakausapin tapos magsisisigaw na siya sa bahay. Hindi ko na rin alam ang gagawin ko kasi wala naman siyang sakit, saan ko naman siyang ospital dadalhin sa Maynila? Parang hindi ko naman yata kayang ipasok ang anak ko sa mental hospital,” iyak pang muli ni Mona sa kaniyang ina.

“Siya, huwag kang mag-alala, ipapagamot natin sa lahat ng albularyo ‘yang apo ko! Magiging maayos din ang lahat!” pahayag ni Nanay Selen saka niyakap ang anak.

Kinagabihan ay kaagad na ipinatingin sa magagaling na albularyo si Jasmine ngunit hindi nagsasalita ng kahit na ano ang bata. Hanggang sa ilang linggo pa ang lumipas, iba’t ibang albularyo, pamahid, dasal, alay at kung ano-ano na ang ginawa nila rito ngunit hindi pa rin ito umiimik.

Walang magawa si Mona kung ‘di iwan ang kaniyang anak dahil kailangan na niyang bumalik sa trabaho.

“Lola,” bulong ni Jasmine at gulat na gulat ang matanda dahil sa ito ang unang beses na narinig niyang nagsalita muli ang kaniyang apo.

“Jasmine, anak! Umalis na ang mama mo, kailangan niyang magtrabaho, bakit ngayon ka lang nagsalita? Ano bang nangyayari sa’yo? May sumasapi ba talaga sa’yo? Ano bang nararamdaman mo apo? May nakikita ka bang hindi namin nakikita? Magsabi ka sa akin!” mabilis na suyo ng matanda kay Jasmine at doon na nagsalita nang tuluyan ang dalaga.

Pagkatapos ng halos tatlong oras nilang pag-uusap at nang makatulog na muli ang kaniyang apo ay dali-dali niyang tinawagan si Mona.

“Bumalik ka rito! Ngayon na!” galit na utos ni Nanay Selen.

“Nay, kakababa ko lang sa terminal. Saka sinabi ko naman sa inyo ‘di ‘ba, kailangan ko na bumalik sa trabaho,” iritableng sagot ni Mona rito.

“Nagsalita na ang anak mo, hindi siya sinasapian, alam mo ba ‘yun?” baling ni Nanay Selen sa kaniya.

“Sabi ko na, gawa-gawa niya lang ‘yung sapi! Ibig sabihin tama si Romeo, pinagloloko lang talaga ako ng anak ko! Ano raw ang dahilan niya at bakit siya nag gagaganyan?!” sigaw rin ni Mona sa matanda.

Saglit na tumahimik si Nanay Selen huminga nang malalim.

“Umuwi ka rito, kailangan ka ng anak mo!” nanginginig ang boses ng kaniyang ina nang sinabi iyon.

“Ano ba talaga ang sinabi ni Jasmine?! Bakit ka na naman gan’yan!?” mas lalo pang nairitang tanong ni Mona at mabilis na kumabog ang kaniyang dibdib.

“Pi-pinagsamantalahan siya ni Romeo, hindi lang isang beses kung ‘di paulit-ulit! Kapag daw nasa trabaho ka na ay hindi na nakakapasok si Jasmine sa eskwela dahil buong araw siyang ginagamit ng t@rantadong lalaking iyon! P*tang ina, Mona! P@p@tay!n ko si Romeo! Wala siyang kaluluwa!” nanggigigil na sambit ng matanda, saka biglang natumba si Mona sa kaniyang kinatatayuan. Hindi niya malaman kung paano ito nangyari sa kaniya at sa kaniyang anak.

Halos ilang oras siyang nakatulala at namumutla pa rin, nag-iisip kung ano ang gagawin niya. Gusto niyang umuwi at tuldukan ang buhay ni Romeo ngunit mas nanaig sa kaniya ang tama. Kaya naman pumunta siya sa pulisya at ipinadampot ang lalaki. Umuwi na kaagad si Mona at niyakap ang kaniyang anak.

Alam niyang sa mga sandaling iyon ay hindi maaalis ng kaniyang yakap ang nararamdaman ni Jasmine ngunit gusto niyang iparamdam dito na kahit ano pa man o sino pa man ang dumating sa buhay nila ay siya ang pipiliin ni Mona.

Sa kabilang banda naman ay unti-unting nagpagamot si Jasmine at pumasok ito sa isang institusyon upang magpa-therapy. Ayon sa pagpapaliwanag ay hindi gawa-gawa ang sanib kay Jasmine ngunit epekto ito ng trauma na dinaranas ng bata dahil wala siyang mapagsabihan at punong-puno ng takot ang kaniyang nararamdaman. Hindi nagtagal ay naging maayos din si Jasmine, unti-unti ay nagiging maayos muli ang buhay nilang mag-ina.

Naging matinding aral ito kay Mona. Hinding-hindi na niya hahayaang may makapanakit pa sa pinakamamahal niyang anak simula ngayon.