Hindi Maunawaan ng Ginang Na Ito Kung Bakit May Kakaiba Siyang Naramdaman Nang Makatitigan ang Isang Estrangherong Pasahero sa Isang Barko; Bakit Nga Ba?

Araw ng Sabado. Alas diyes ng umaga. Sakay si Hanna kasama ang kanyang Tiya Gemma at mga pamangkin na sina Jay at Joy sa isang ferry patungong Jeju Island, South Korea. Excited silang lahat—isa sa mga pinakasikat na destinasyon sa bansa ang Jeju, at gusto nilang makapasyal sa mga magagandang tanawin doon.

Pagdating nila sa gitna ng barko, pumwesto sila malapit sa bintana para makita ang malawak na dagat. Umupo si Hanna sa tabi ni Tiya Gemma at si Joy, habang si Jay ay sa kabilang banda ng mesa. Sa paligid nila, iba’t ibang uri ng tao ang naroon—mga turista, pamilya, at ilang lokal na pasahero.

May isang grupo ng estudyante na nasa uniporme ng high school na nagtatawanan sa di kalayuan, at sa kanilang tabi ay isang babaeng tila kausap ang sarili. Nagsimulang makipagtulakan ang mga estudyante, nagkukulitan at natatawa habang sinulyapan ang babae. Sa kalaunan, lumipat ang mga estudyante ng upuan, iniwan ang bakanteng puwesto malapit sa babaeng tila kakaiba ang kilos.

Ilang sandali pa, pumasok sa barko ang isang magkasintahan—mga banyaga, marahil mga turista rin gaya nila. Magkahawak-kamay ang lalaki at babae habang naghahanap ng upuan. Naupo ang babae malapit sa babaeng kausap ang sarili, at ang lalaki ay umupo sa tabi ni Jay. Ang lalaki ay matangkad, naka-maong at puting polo shirt, gwapo, at mukhang mabait.

Napansin ni Hanna ang lalaki at napatitig siya. Kamukha nito si Brad Pitt, pero hindi kamukha ni Angelina Jolie ang babae. Mas kahawig nito si Demi Moore. Pinagmasdan ni Hanna ang dalawa habang nagkukwentuhan. Hindi niya maiwasang humanga sa ganda ng ngiti ng lalaki at ang natural nitong charm.

Habang tumatagal, napansin niyang tinitingnan din siya ng lalaki. Sa isang iglap, nagtagpo ang kanilang mga mata—isang saglit ng koneksyon na tila nagpahinto ng oras. Nagkausap ang kanilang mga mata, kahit walang salitang namutawi. Napangiti ang lalaki sa kanya. Bigla siyang kinabahan, at naramdaman niyang bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Parang walang ingay sa paligid, tanging sila lamang ang naroon sa sandaling iyon.

Dagli niyang binawi ang tingin, pilit na ibinaling sa ibang direksyon. “Anak ng,” sabi niya sa isip. Bakit parang kinikilig siya? Napaka-random ng lahat, ngunit hindi niya maipaliwanag kung bakit parang may kakaiba siyang nararamdaman.

“May asawa ka na, Hanna,” bulong ng kanyang isip. Pero hindi siya makapagpigil, naaalala pa rin niya ang mga mata ng estranghero. Para siyang isang tinedyer na kinikilig sa unang pagkakataon.

Pinilit niyang makisali sa usapan nina Tiya Gemma, ngunit alam niyang hindi ganap ang kanyang atensyon. Mula sa sulok ng kanyang mata, nakikita pa rin niya ang lalaki, na paminsan-minsan ay sumusulyap din sa kanya habang masayang nakikipag-usap sa kasama niyang babae. Lalo pa itong gumulo sa kanyang isipan. Bakit siya nito tinitingnan?

Nang huminto ang barko para sa ilang sandaling paghinto, narinig niya ang malakas na tunog ng mga makina at ang kaunting kaluskos ng mga alon sa ilalim ng barko. Tumayo si Tiya Gemma at ang mga bata, nagmamadali upang makababa na sila para makapagpahinga bago maglibot sa Jeju Island. Sumunod si Hanna, mabigat ang mga hakbang palabas ng ferry.

Gusto niyang lumingon, gusto niyang silipin muli ang estranghero. Ngunit pinigilan niya ang sarili. Alam niyang hindi dapat. Pero habang bumababa na sila ng barko, narinig niya ang huling tunog ng pinto ng ferry na nagsasara. Bumilis ang tibok ng kanyang puso, at sa huli, hindi na niya napigilan ang sarili. Lumingon siya. Ngunit nakita na lamang niya ang papalayong barko, at wala na roon ang estrangherong nakatingin sa kanya kanina.

Napabuntong-hininga siya. Bakit parang bigla siyang nakaramdam ng lungkot? May kakaiba ba talaga sa sandaling iyon? Pag-isipan man niya, hindi niya mawari kung bakit naging espesyal ang ilang segundong iyon. Hindi niya alam kung anong meron sa mga mata ng estranghero—kung bakit parang may nagising na damdamin sa kanyang puso.

Habang naglalakad sila papalayo mula sa port, hindi mapigilan ni Hanna ang magmuni-muni. Iniisip niya kung may mali ba sa kanyang nararamdaman. Mahal niya ang kanyang asawa, at masaya naman sila sa kanilang pagsasama. Ngunit sa kabila nito, ang simpleng titig ng isang estranghero ay nagdulot ng alon ng emosyon na hindi niya maintindihan.

“Minsan madaya ang puso,” bulong niya sa sarili, tila sinusubukang ipaliwanag ang di maipaliwanag. Alam niyang hindi niya kailanman ipagpapalit ang kanyang pamilya at asawa, ngunit parang may kung anong kuryosidad na kumiliti sa kanyang damdamin. Paano kung lumingon siya nang mas maaga? Paano kung may nangyari pa? Pero iyon nga lang ba—kuryosidad? O baka naman, bahagi lang ng pagiging tao ang mga ganitong pakiramdam, ang minsang magkaroon ng kakaibang damdamin sa isang di kilalang tao?

Nakarating sila sa kanilang hotel, at sa wakas, iniwan ni Hanna sa kanyang isipan ang alaala ng estrangherong iyon. Tiningnan niya ang mga pamangkin na abala sa paglalaro, at nakaramdam siya ng saya sa pagiging kasama nila. Sa kabila ng ilang sandaling pagkalito, naunawaan niya ang mas malalim na katotohanan—ang tunay na kaligayahan ay naroon sa kanyang pamilya.

Sa huli, natutunan niyang minsan, may mga bagay na dumaraan lang sa buhay natin, tulad ng isang estranghero sa barko. Pero hindi ibig sabihin nito ay dapat nating bigyan ng malalim na kahulugan ang bawat sandaling iyon. Sa dulo ng araw, ang mahalaga ay kung saan tayo tunay na masaya.