Mahal na Mahal ng Misis ang Kaniyang Mister Kahit na Sinasaktan Siya Nito; Ngunit Isang Araw, Napuno na Ang Salop

Nagmamadaling umuwi si Ysabella mula sa grocery, dala ang paboritong pagkain ng kanyang asawa, si Andrew. Alam niyang madalas itong masyadong abala sa trabaho at kadalasan ay hindi na ito nakakakain ng maayos. “Andito na ako, Andrew,” masayang bati ni Ysabella habang inilalapag ang mga pinamili sa kusina.

Ngunit sa halip na sagutin siya ng mainit na bati, nanatili lang si Andrew sa kanyang upuan, nakatingin sa telepono at tila walang pakialam sa pagdating ng asawa. Hindi na ito bago kay Ysabella. Ilang beses na niyang napansin ang pagiging malamig at iritable ni Andrew tuwing gabi. Kahit anong pagsusumikap ni Ysabella na pagandahin ang kanilang relasyon, tila wala itong epekto.

Habang naghahanda si Ysabella ng hapunan, hindi niya maiwasang mapabuntong-hininga. Noong una, napaka-sweet ni Andrew. Palagi siyang inaalagaan at sinisiguradong masaya si Ysabella sa bawat araw. Pero sa paglipas ng panahon, unti-unti na itong nagbago. Hindi na sila masyadong nag-uusap, at madalas na napapansin ni Ysabella na parang wala na itong gana makasama siya.

“Andrew, okay ka lang ba?” malambing na tanong ni Ysabella habang nagsisilbi ng pagkain sa mesa.

Tumango lang si Andrew ngunit hindi pa rin ito tumitingin sa kanya. Umupo si Ysabella at nagsimulang kumain, sinusubukang pasayahin ang asawa sa pamamagitan ng pakikipag-usap tungkol sa mga maliliit na bagay. “Napansin ko na medyo stress ka sa trabaho. Gusto mo bang magbakasyon tayo kahit sandali lang?”

Tumigil si Andrew sa pagnguya at biglang tumingin kay Ysabella. “Alam mo, hindi mo naiintindihan ang pinagdadaanan ko. Pagod ako, at wala akong oras sa mga walang kwentang bakasyon.”

Natigilan si Ysabella. Hindi ito ang unang beses na narinig niya ang ganitong tono mula kay Andrew, ngunit masakit pa rin sa kanyang damdamin ang mga ganitong salita. “Gusto lang kitang tulungan, Andrew. Alam kong mabigat ang trabaho mo, kaya iniisip ko lang na baka makakatulong kung—”

“Ysabella, tama na,” putol ni Andrew sa kanya. “Hindi mo ako matutulungan sa problema ko. Huwag mo nang pilitin.”

Naramdaman ni Ysabella ang bigat ng mga salita ni Andrew. Matagal na niyang pinagtiisan ang mga ganitong eksena, ngunit ngayon, tila napuno na ang salop. Pagod na rin siya sa paulit-ulit na pagtitiis, sa pagbibigay at hindi pagpapahalaga sa kanya.

Lumipas ang ilang araw, at ganito pa rin ang sitwasyon. Patuloy si Ysabella sa paggawa ng paraan para mapaganda ang kanilang relasyon, ngunit si Andrew ay tila nagiging mas malayo sa bawat araw. Isang gabi, habang nag-aayos ng kanilang kwarto, natagpuan ni Ysabella ang isang lumang larawan nila ni Andrew noong araw ng kanilang kasal. Naaalala niya kung paano sila nagsimula—punong-puno ng pagmamahalan at pag-asa. Pero ngayon, parang naglaho na ang lahat ng iyon.

Habang nakatitig sa larawan, bigla siyang napaluha. “Ano na bang nangyari sa atin, Andrew?” bulong niya sa sarili.

Isang umaga, habang si Andrew ay nasa trabaho, napagdesisyunan ni Ysabella na bumisita sa kanyang kaibigang si Marie. “Bakit hindi mo subukang makipag-usap kay Andrew nang mahinahon?” tanong ni Marie habang nagkakape sila sa veranda ng bahay nito. “Alam kong mahal mo siya, pero hindi rin tama na lagi kang nasasaktan.”

“Alam ko, Marie,” sagot ni Ysabella. “Hindi ko naman siya gustong iwanan. Gusto ko lang na maibalik ‘yung dating saya namin. Pero parang nawawala na ang koneksyon namin.”

“Puwede ka namang magsimula sa pag-uusap,” mungkahi ni Marie. “Huwag kang matakot magsabi ng nararamdaman mo. Baka kailangan lang ni Andrew ng kaunting panahon para mapagtanto kung ano ang mahalaga.”

Umuwi si Ysabella na puno ng pag-asa. Pagdating ni Andrew galing trabaho, sinalubong niya ito ng maayos at sinubukan ulit na makipag-usap. “Andrew, puwede ba tayong mag-usap?” mahina niyang tanong.

“Hindi ba sinabi ko na sa’yo, wala akong oras sa mga walang kwentang bagay?” matalim na sagot ni Andrew.

Pero sa pagkakataong ito, hindi na umatras si Ysabella. “Hindi ito walang kwenta. Mahalaga ito sa ating dalawa. Gusto kong malaman kung ano na ba ang nangyayari sa atin.”

Natigilan si Andrew. Hindi siya sanay na marinig si Ysabella na nagsasalita nang ganito. “Bakit mo biglang binabanggit ‘yan ngayon?” tanong niya, bahagyang kalmado na ang tono.

“Matagal na kitang iniintindi, Andrew. Pero hindi mo na ako pinapansin. Gusto ko lang maayos tayo,” sabi ni Ysabella habang pinipilit na hindi pumatak ang kanyang mga luha. “Pagod na akong laging umiwas sa problema. Mahal pa rin kita, pero kung ganito ang mangyayari sa araw-araw, hindi ko na alam kung kaya ko pa.”

Biglang napatigil si Andrew at natulala sa sinabi ng kanyang asawa. For the first time in months, he felt a pang of guilt. He realized how he had been neglecting Ysabella, focusing too much on his work and his own frustrations without considering her feelings.

“Ysabella, I’m sorry,” mahinang sagot ni Andrew. “Hindi ko napansin na ganito na pala ang nagiging epekto sa’yo. Patawarin mo ako.”

Naramdaman ni Ysabella ang kaunting pag-asa sa tinuran ng asawa. “Hindi ko kailangan ng sorry, Andrew. Kailangan ko ng pagbabago. Kailangan natin ng pagbabago.”

Mula noon, dahan-dahang nagbago si Andrew. Nagsimula silang mag-usap ulit nang maayos at nagtulungan para ayusin ang kanilang relasyon. Hindi naging madali ang proseso, pero pareho silang nagsumikap.

Lumipas ang mga buwan, at unti-unti nilang nabalik ang dating saya at pagmamahalan. Natutunan nila na sa bawat pagsubok, mahalaga ang bukas na komunikasyon at pag-intindi sa isa’t isa.

Sa huli, napagtanto ni Ysabella na ang pagmamahal ay hindi lang basta pagtitiis. Mahal niya si Andrew, pero natutunan niya ring mahalin ang kanyang sarili.