Inipon Niyang Lahat ng Kanyang Kita, Pero Nang Dumating ang Oras, Hindi Niya Inakala Kung Saan Ito Mapupunta

Si Roberto ay kilalang-kilala sa kanilang opisina bilang isang taong masinop at matipid. Madalas niyang sinasabi sa kanyang mga kasamahan na mahalaga ang pagtitipid at pag-iipon. Para sa kanya, hindi dapat ginagastos ang pera kung hindi naman talagang kinakailangan. Minsan nga, hindi siya sumasama sa mga kasamahan para sa lunch out o kahit simpleng kape sa labas dahil sa tingin niya’y hindi iyon praktikal.

“Ano, Roberto? Sama ka naman sa amin kahit ngayon lang!” tawag ni Carlo, ang kanyang kaopisina at matalik na kaibigan.

“Ah, pass muna ako, Carlo. Sayang ang P150 na gagastusin ko d’yan. Pwede ko naman itong idagdag sa savings ko,” sagot ni Roberto habang tumatawa ng mahina.

“Grabe ka naman, pare. Dapat minsan mag-reward ka rin sa sarili mo. Nagtrabaho ka buong linggo, hindi masama na minsan mag-relax,” pangungumbinsi ni Carlo.

Umiling si Roberto at ngumiti. “Hindi ko kailangan ng reward. Mas importante sa akin ang mas malaking ipon. Malay mo, magamit ko sa future.”

Sa kanyang pag-uwi, patuloy niyang iniisip ang mga naiipon niyang pera. Matapos ang ilang taon, hindi niya namalayan na umabot na sa milyon ang kanyang naiipon sa bangko. Isang araw, pagtingin niya sa kanyang salary savings account, napangiti siya. “Sa wakas,” bulong niya sa sarili, “Malaki-laki na ang ipon ko.”

Sa isip-isip niya, oras na para gamitin ang perang matagal na niyang inipon. Pinangarap niyang makapagbakasyon sa labas ng bansa, makabili ng bagong kotse, at makatikim ng masasarap na pagkain. Ngunit bago pa man niya maisagawa ang mga ito, may naramdaman siyang kakaiba sa kanyang katawan. Madalas siyang nahihilo at masakit ang kanyang tiyan. Sa simula, binalewala niya ito, iniisip na baka stress lang o simpleng sakit na lilipas din.

Makalipas ang ilang linggo, hindi na niya makayanan ang sakit kaya napilitan siyang magpatingin sa doktor. Pagkatapos ng ilang pagsusuri, sinabi ng doktor ang balita na hindi niya inaasahan.

“Roberto, may malubha kang karamdaman,” seryosong sabi ng doktor. “Kinakailangan mong sumailalim sa ilang operasyon at gamutan, at magiging magastos ito.”

Halos manlamig si Roberto sa narinig. “Dok, gaano po ba kamahal? Wala ba talagang ibang paraan?” tanong niya, umaasang may ibang solusyon.

“Roberto, napakalaki ng magiging gastos sa gamutan mo,” sagot ng doktor. “Maaaring umabot ito sa milyon sa tagal ng proseso at sa mga kailangang gamot.”

Napaupo si Roberto sa pagkabigla. Lahat ng ipon niyang matagal na niyang pinagtrabahuhan, tila mauubos lang sa isang iglap dahil sa sakit na ito. Pag-uwi niya ng bahay, napatingin siya sa kanyang savings account statement. Nakita niya ang mga numerong nagpapakita ng kanyang milyon-milyong ipon, ngunit sa halip na masiyahan, napabuntong-hininga siya. Pakiramdam niya’y hindi niya tunay na napakinabangan ang kanyang perang pinagtrabahuhan.

Dumating ang kanyang kaibigang si Carlo upang kamustahin siya. Nakaupo si Roberto sa may bintana, malungkot na nakatingin sa labas.

“Roberto, ayos ka lang ba? Ang tagal mong hindi nagpakita sa opisina kaya napunta ako rito,” sabi ni Carlo.

“Carlo,” sagot ni Roberto, halos pabulong. “Naalala mo ba nung sinabi mo sa akin na mag-reward din ako paminsan-minsan? Siguro nga, mali ako noon. Nasa akin ang lahat ng pera, pero hindi ko nagamit para magbigay ng kasiyahan sa sarili ko. Ngayon, mukhang gagamitin ko lang lahat ng ito para sa pagpapagamot.”

Hinawakan ni Carlo ang balikat ng kaibigan. “Pare, hindi pa huli ang lahat. Oo, may sakit ka ngayon, pero isipin mo na kaya mo pa ring magpagaling. At kung sakali mang gumaling ka, may oras ka pa para gawin ang mga gusto mo.”

Napabuntong-hininga si Roberto, bakas sa kanyang mukha ang panghihinayang. “Nakakapanghinayang lang talaga, Carlo. Kung alam ko lang na ganito ang magiging sitwasyon ko, sana noon pa lang, ginamit ko na ang pera para sa mga bagay na magpapasaya sa akin. Sana, hindi ko sinayang ang mga pagkakataong kasama kayong mag-reunion, magbakasyon, at gumawa ng mga alaala.”

Napatingin si Carlo kay Roberto at ngumiti nang may pag-unawa. “Ang mahalaga, may natutunan ka. Hindi rin naman natin hawak ang mga pangyayari, pero hawak natin ang oras na natitira sa atin. Kapag gumaling ka, sumama ka sa aming magkaibigan. Simulan mong i-enjoy ang mga bagay na noon ay tinanggihan mo.”

Tumango si Roberto, napagtanto ang tunay na halaga ng buhay. Matapos ang ilang buwang gamutan, unti-unti siyang bumalik sa kanyang dating sigla. Sa wakas, sinimulan niyang unti-unting galawin ang kanyang pera hindi lang para sa pangangailangan kundi para sa kasiyahan din. Nagpunta siya sa mga lugar na dati niyang pinapangarap, nakisama sa mga kaibigan, at natutong magpahalaga sa bawat sandaling mayroon siya.

Minsan, habang nagpapahinga siya sa isang beach na kanyang pinuntahan sa Cebu, naisip niya ang mga pangyayari sa kanyang buhay. Ngumiti siya at inisip na ang bawat pisong kanyang ginagastos ngayon ay hindi nasayang, dahil nauunawaan na niya ang tunay na halaga ng bawat araw.