Sa Likod ng Matamis na Ngiti Niya, Limang Babae ang Nabighani Pero Isang Lihim ang Nagbunyag ng Katotohanan

Si Arman ay kilala bilang charmer sa kanilang barangay. Matangkad, matipuno, at laging may nakakaakit na ngiti—madaling makakuha ng atensyon ng mga kababaihan. Pero sa likod ng kanyang panglabas na anyo, may ibang motibo si Arman. Sa kabila ng kanyang mala-anghel na ngiti, hindi iisa ang kanyang minamahal. Sa katunayan, kasalukuyan niyang karelasyon ang limang magkakaibigang babae nang sabay-sabay.

Isang gabi, nagkita-kita ang magkakaibigan sa isang maliit na kainan sa tabi ng barangay hall. Sina Carla, Jess, May, Nena, at Belle ay matagal nang magkakaibigan, ngunit hindi nila alam na pare-pareho pala silang nililigawan ni Arman.

“Grabe, girls!” sabi ni Carla, na agad namang nakakuha ng atensyon ng lahat. “Si Arman ba? As in, Arman Santos? Lately, nagpaparamdam siya sa akin.”

Nagtinginan ang mga babae. Agad na tumahimik si Jess, ngunit halatang nagulat sa narinig. “Ha? Eh, paano nangyari ‘yon? Kasi, parang… parang special din siya sa akin. Iba ang pakiramdam ko kapag magkasama kami.”

Napakunot-noo si May, na kanina pa tahimik. “Teka, ibig sabihin, kayo rin ba? Kasi ako, inaasikaso rin ako ni Arman. Sa totoo lang, ang saya ng mga pag-uusap namin.”

Mabilis namang nagsalita si Nena, na may bahid ng kaba sa kanyang tinig. “Hala! So, ibig sabihin, pare-pareho tayo?”

Sumabat si Belle na halatang dismayado. “Seryoso ba? Ako rin, girls. Akala ko ako lang ang nililigawan niya. Ang sweet niya pa nga sa mga text eh.”

Napalitan ng galit at dismaya ang kanilang mga tingin. Agad silang nagplano na magsaliksik kung ano talaga ang totoo. Nagkasundo sila na subukan ang isang bagay na maaaring maglalantad kay Arman.

Kinabukasan, isa-isa silang nag-chat kay Arman para yayain siyang magkita sa iisang lugar. Sinabi nila sa kanya na mayroon silang mahalagang ipagtatapat, at ang bawat isa ay nagbigay ng iba’t ibang oras sa kanya sa parehong araw.

Sa araw ng kanilang plano, maagang dumating si Carla sa isang coffee shop. Umupo siya at tila naghintay. Sumunod si Jess, at nagkunwari silang hindi magkakilala nang pumasok si May, na naupo rin sa kabilang dulo ng shop. Hindi nagtagal, dumating si Nena at Belle. Nasa loob na silang lahat nang dumating si Arman.

“Carla!” masayang bati ni Arman nang makita ang isa sa mga babae. Agad naman siyang nagulat nang mapansin ang iba pang magkakilala niyang mukha sa paligid.

“Ano ‘to?” tanong ni Arman, halatang nahihintakutan.

“Huwag ka nang magkunwari, Arman,” sabi ni Carla. “Nagkita-kita kami kagabi, at natuklasan namin ang lahat.”

Tumawa si Arman, pilit na nagpapalusot. “Ah, nagbibiro lang ako sa inyo, mga girls. Siyempre naman, gusto ko kayong pasayahin lahat. Walang malisya sa ginagawa ko.”

Pero hindi siya nilubayan ng mga babae. Isa-isang inisa ng bawat isa ang mga ginawa niya. “Arman,” sabi ni Jess, “akala ko, seryoso ka sa akin. Hindi mo ba alam na nagmahal ako sa’yo?”

“At ako rin,” sabat ni May. “Iniisip ko, baka ikaw na nga ang para sa akin.”

Hindi na makatingin nang diretso si Arman sa kanilang mga mata. Pilit niyang pinaliwanag, “Wala akong intensyong manakit! Gusto ko lang maging masaya ang bawat isa sa inyo.”

Ngunit hindi tumigil ang mga babae sa pagkwento ng sakit na naramdaman nila dahil sa panloloko ni Arman. Nagpasya silang sabay-sabay siyang talikuran at umalis, iniwan si Arman na nag-iisa at walang masabi.

Makalipas ang ilang araw, kumalat ang kwento tungkol kay Arman at sa kanyang panloloko. Dahil dito, halos lahat ng tao sa barangay ay umiwas sa kanya. Dati, laging may babaeng naglalapit sa kanya, pero ngayon, tila nagbago ang takbo ng kanyang buhay. Marami ang umiiwas, at nakaramdam siya ng kahihiyan sa mga dating ginawa.

Isang araw, nagising siya na may lagnat. Pinilit niya pa ring magtrabaho, ngunit unti-unti siyang nanghina. Dahil sa kanyang kundisyon, hindi niya magawa ang mga dati niyang pinagkakaabalahan. Nagkaroon siya ng malubhang karamdaman na kinailangang pagtuunan ng pansin.

Habang nagpapagaling, nagkaroon siya ng oras para mag-isip at mapagtanto ang kanyang mga pagkakamali. Napagtanto niya kung paano niya niloko ang mga babaeng nagtiwala at nagmahal sa kanya. Naalala niya ang bawat ngiti at kabutihan na ipinakita sa kanya ng limang babaeng iyon, at ngayon, wala na ni isa man sa kanila ang nariyan para sa kanya.

Nagsisi siya sa mga araw na pinalampas niya, mga araw na sana’y ginamit niya para maging totoo at magpakita ng wagas na pagmamahal sa iisang tao. Ngunit huli na ang lahat. Habang lumilipas ang mga buwan, nanatili siyang nag-iisa, at walang sino man ang nagbigay ng panahon o pansin sa kanya. Ngayon, tanging alaala at panghihinayang ang kasama ni Arman sa bawat araw.

Doon naintindihan ni Arman ang tunay na halaga ng respeto at katapatan. Sa huli, ang ginawa niyang panloloko sa iba ay siya rin palang magdadala ng matinding kalungkutan sa kanya.