Iniwan Niyang Natutulog Mag-isa ang Kaniyang Anak Kasama ang Naka-charge na Selpon, Pagsisisihan Niya Pala Ito

Hilig ng ginang na si Helen na iwan mag-isa ang sampung taong gulang niyang anak sa kanilang bahay sa tuwing siya’y mamamalengke sa umaga. Ni minsan ay hindi siya nangamba sa kung anong maaaring mangyari rito. Katwiran niya sa sarili tuwing siya’y nakakaramdam ng pangungonsensya kapag aalis na siya papuntang palengke, “Malaki na naman siya, eh. Siguro naman kapag may masamang nangyari rito sa bahay, alam na niya kung ano ang kailangan niyang gawin. Bukod pa roon, tiyak naman na walang mangyayari sa kaniya rito sa bahay. Ligtas na ligtas siya rito!”

Katulad na lamang ngayong araw ng Linggo. Maaga siyang nagpasiyang magpunta sa palengke upang makahabol siya sa unang misa sa simbahan mamayang alas otso ng umaga. Mag-aalas singko pa lang ng umaga nang magsimula na siyang mag-ayos ng sarili at maghanda ng almusal ng kanyang anak.

Dahil nga maaga pa at alam niyang puyat ang anak niyang ito sa paggawa ng proyekto sa paaralan, hindi na niya ito ginising at nagsimula na siyang kumain mag-isa. Ang amoy ng sinigang na niluto niya ay nagbigay init sa kanyang puso. Habang siya’y kumakain, nagmuni-muni siya sa mga alaala ng kanyang anak.

Ilang minuto pa ang lumipas, agad na rin siyang nagpasiyang umalis ng bahay upang mamalengke. Kaya lang, pagbukas niya ng kanyang selpon para sana matawagan ang drayber na suki niya sa tricycle, napag-alamanan niyang wala na pala itong baterya. Agad niya itong in-charge saka siya humalik sa natutulog na anak bilang tanda ng kanyang pagpapaalam. Bago umalis, kaniya munang kinandado ang kanilang bahay saka na siya naglakad patungong sakayan.

Ngunit habang siya’y abala sa pamimili ng gulay na isasahog niya sa lulutuin niyang ulam ngayong araw, nakita niyang humahangos ang isa sa kanyang mga kapitbahay. Madaling-madali ito sa pagsakay ng tricycle na talaga nga namang ikinapagtaka niya.

“Anong nangyari roon kay Aling Karmen? Siguro, tinatawag na siya ng kalikasan, ano?” tatawa-tawa niyang tanong sa suki niya sa gulayan.

“Naku, hindi. Narinig kong may kausap siya kanina roon sa bilihan ng baboy, eh. Ang pagkakarinig ko, may sunog daw malapit sa bahay nila kaya agad siyang nataranta!” sabat ng bagong dating na mamimili, na nagbigay sa kanya ng agarang pagkataranta, lalo na nang maisip niya ang kanyang anak.

Oras mismo, katulad ng ginawa ng ginang na pinagtawanan niya, siya’y nagmadaling sumakay sa tricycle. “Diyos ko, huwag naman po sana mapahamak ang anak ko!” iyak niya, matapos niyang kulitin ang drayber na bilisan ang pagpapatakbo.

Pagdating niya sa kanilang barangay, siya’y agad na nanlumo nang makitang kakaunti na lamang ang mga bahay na natitira at halos lahat ay natupok na ng apoy! Nakita niyang nakahiga sa ambulansya ang kanyang anak dahil sa pilay na natamo nito nang iligtas ito ng isang bumbero, na talagang ikinagalit niya.

“Hindi niyo ba magawa nang maayos ang trabaho niyo, ha? Isasalba niyo na lang ang anak ko, pipilayan niyo pa!” sigaw niya sa mga bumberong nagkukumahog na maapula ang apoy.

“Hindi mo rin ba maayos ang utak mo, misis? Aalis ka ng may nakasasaksak na selpon sa bahay niyo, natutulog pa ang anak mo, at nakakandado pa ang bahay niyo? Hindi mo siguro alam na iyon ang naging sanhi ng malaking sunog na ito! Ang bumberong nagligtas sa anak mo ay nasa ospital ngayon at nag-aagaw buhay! Imbis na magpasalamat ka at humingi ng tawad, ganyan pa ang pinapakita mong ugali!”

Ang sigaw na iyon mula sa kanilang kapitan ay talagang nagpahiya at nagpagising sa kanyang utak. Dahil doon, wala na siyang nagawa kundi matahimik at yakapin ang anak niyang iyak nang iyak.

Ilang oras pa ang nakalipas, tuluyan na ring naapula ang apoy. Marami sa kanyang mga kapitbahay ang galit sa kanya, kaya mas minabuti niyang magpakumbaba at humingi ng tawad sa mga ito. Pinilit niyang ipaliwanag ang kanyang pagkakamali at humingi ng tulong sa mga kapitbahay upang makabawi.

Ginawa rin niya ang lahat upang mapasalamatan ang bumberong nagligtas sa kanya na sa awa ng Diyos ay ligtas at nagpapagaling na sa isang ospital. Nag-organisa siya ng isang fundraising event sa barangay upang makatulong sa mga bumberong nagtatrabaho ng mabuti sa kabila ng panganib.

Pilay man ang kanyang anak at wala siyang bahay na matutuluyan, malaki pa rin ang pasasalamat niyang buhay ito at may malaking aral siyang natutunan sa buhay. Mula sa araw na iyon, nagpasya siyang muling simulan ang kanyang buhay.

Simula noon, nagdoble sikap siya upang muling makapagsimula. Nang muli na silang magkaroon ng bahay pagkalipas ng ilang buwan, hindi na niya muling iniwan ang kanyang anak nang mag-isa at inalis niya na rin ang ugali niyang pag-iwan sa kanyang selpon habang naka-charge.

Bilang isang ina, natutunan ni Helen na hindi lang ang kanyang mga responsibilidad ang mahalaga, kundi pati na rin ang kaligtasan ng kanyang anak. Pinilit niyang maging mas responsable sa kanyang mga desisyon.

Kumilos siya nang may malasakit at tiyaga upang matutunan ang mga bagay na makakatulong sa kanyang pamilya. Isinama na niya ang kanyang anak sa mga gawain at ipinakita sa kanya ang halaga ng bawat hakbang sa buhay.

Bumalik siya sa pag-aaral ng mga bagong kasanayan na makakatulong sa kanilang kabuhayan. Ang bawat aral na natutunan niya mula sa karanasang iyon ay nagbigay inspirasyon sa kanya upang maging mas mabuting tao.

Sa kanyang pagsisikap, nakilala siya sa barangay bilang isang responsableng mamamayan na handang tumulong at makinig sa mga pangangailangan ng iba. Ang kanyang bagong pananaw sa buhay ay nagbigay ng liwanag hindi lamang sa kanyang pamilya kundi pati na rin sa kanyang komunidad.

Sa bawat pagkakataong maari siyang makagawa ng kabutihan, sinisigurado niyang ito ay kanyang gagawin. Ang mga bagong kaibigan na nakilala niya sa kanyang pakikilahok sa mga proyekto ay naging bahagi ng kanyang bagong pamilya.

Ipinakita niya sa kanyang anak na ang pamilya ay hindi lamang sa dugo kundi pati na rin sa mga taong handang sumuporta at makiisa. Ngayon, mas malapit na sila sa isa’t isa at mas nagtutulungan sa mga gawain.

Hindi na niya pinabayaan ang kanyang anak sa mga araw ng kanyang pamamalengke. Lagi na silang magkasama, at pinagsasaluhan ang mga kwento at mga karanasan.

Ang pagkakaalam na ligtas ang kanyang anak habang siya ay nagtatrabaho ang naging dahilan ng kanyang bagong sigla. Natutunan nilang magkasama na ang bawat araw ay mahalaga at puno ng mga pagkakataon upang matuto.

Dahil dito, nakabawi sila mula sa sunog at unti-unting nakabuo muli ng kanilang tahanan. Ang mga alaala ng mga nakaraang pagsubok ay nagsilbing gabay sa kanilang pag-unlad.

Sa huli, natutunan ni Helen na ang tunay na yaman ay ang pagkakaroon ng pamilya at mga kaibigan na nagmamahalan at nagtutulungan. Ang buhay ay puno ng mga pagsubok, ngunit ang mga aral mula dito ang nagiging dahilan ng kanilang pag-unlad at katatagan.